Frustrerend groepje, dat The Pains Of Being Pure At Heart. Keer na keer maakt het pracht van platen, om ons live vooral te doen knarsetanden omdat het dan toch nooit echt de popgroep wil worden die het zou kunnen zijn. In het Gentse DOK was het niet anders: nog steeds is frontman Kip Berman bang van zijn eigen schaduw. En toch werd het best een aardig concert.
Op papier had The Pains Of Being Pure At Heart nooit in DOK moeten staan. Met gitaren die aan het beste van Smashing Pumpkins doen denken, de melodieën die het feest van Britpop in gedachten brengen en als hoekenafronder de lieve twee van de hele C86-beweging, zou de groep rond Kip Berman het hoofdpodium van een stevig festival aankunnen. Maar zo loopt het niet als je een groepje bent dat nadrukkelijk indie wil zijn, en nu zelfs een beetje gruwend terugkijkt op je tweede plaat, toen topproducer Flood de gitaren helemaal richting Billy Corgan opschoof.
En dus zijn de versterkers in de nog steeds weinig gezellige DOK-market teruggebracht tot minieme proporties, en klinkt The Pains Of Being Pure At Heart opnieuw zoals een beetje kritische hipster het wil: dunnetjes, en alsof het demostadium nooit echt werd verlaten. “Until The Sun Explodes” is dan ook maar een flauwe opener, waarin Bermans zang als vanouds weer weinig indruk maakt. Even lijkt de groep — ook met dank aan de look van bassist Jacob Sloan — meer een parodie op een hipsterbandje dan gezond is. Je zou ze zo in Girls zien spelen om toch maar te benadrukken hoe écht die serie is.
Vanaf “Heart In Your Heartbreak” daarna — niet toevallig een nummer van op die met Flood gemaakte plaat — zit het geluid immers een pak beter. Plots bijten de gitaren, en speelt ook de groep snediger. Zeker in de finale mag het godzijdank wat steviger. Het zal niet altijd gebeuren. Single “Simple & Sure” klinkt goed, maar ook daarbij willen we al eens vloeken dat de groep zo bang blijkt van het rockgeluid dat deze songs een niveau hoger zou tillen.
Geen idee of hij zelf beseft dat hij niet de beste zanger is, maar de zet van Berman om op het nieuwe Days Of Abandon ook met vrouwenstemmen te werken was een goeie. Jen Goma van A Sunny Day In Glasgow is er vandaag niet bij, maar wat zij op plaat doet, wordt vandaag overgenomen door Jessica Weiss van voorprogramma Fear Of Men. Hoewel minder zuiver dan haar collega het op plaat doet, is het op een motownbeat huppelende “Kelly” meteen een van de uitschieters vanavond. De heldere zang maakt er een echte popsong van, en dat is wat deze melodie nodig heeft. Ook in “Life After Life” zal ze een goeie aanwinst blijken, en je kunt alleen maar hopen dat de frontman de les heeft begrepen en de microfoon al eens vaker aan andere zal laten. Dat hij zelf immers een maar al te flauwe zanger is, wordt immers nauwelijks een paar minuten later duidelijk in een flets “Come Saturday”.
En toch was dit geen slecht optreden. Aan de melodieën en songs van The Pains Of Being Pure At Heart valt immers niet te tornen, zo bewijst een over een stampend ritme gebracht “Young Adult Friction”, “Eurydice” met het soort euforisch refrein waar Oasis zich niet voor had geschaamd, en natuurlijk vooral bisnummer “Everything With You”; nog steeds het beste dat de groep ooit schreef. Als het beste nummer dat Stone Roses nooit schreef is het dansbaar, nodigt het uit tot meezingen, en heeft het het soort gitaarlijn waar je ook gitaarheldenposes bij wilt denken. Niets van dat laatste natuurlijk, bij deze band, maar het zou moeten. Een overenthousiast publiek dwingt er meteen nog een tweede bis af — met nauwelijks vijftig minuten speeltijd voel je je dan ook een beetje bekocht — en krijgt met het loeiende “Belong” — van die Flood-plaat zeker? Jawel, van die Flood-plaat met dezelfde titel — nog een laatste uitschieter. En je vloekt eens. The Pains Of Being Pure At Heart hebben alles om de beste popgroep ter wereld te zijn. Alles, behalve het lef en de ambitie.
