Heuglijke filmmomenten van 2011: Mila Kunis onderwerpt Natalie Portman aan een gynaecologisch onderzoek in Black Swan; Gwyneth Paltrows gezicht wordt van haar schedel gepeld in Contagion; Ryan Gosling slaat zijn vuist dwars door iemand zijn hoofd in Drive; en misschien nog wel het heuglijkst van allemaal: na een afwezigheid van ruim een decennium is het opnieuw time to play the music en time to light the lights met The Muppets, een fantastisch amusante herrijzenis voor Kermit, Miss Piggy en co.
Alleen zaten ze er in België blijkbaar niet zo op te wachten – er ging in Vlaanderland geen mens naar The Muppets kijken, wat als ultiem bewijs dat een mens beter elders woont, toch behoorlijk kan tellen. De sequel, The Muppets Most Wanted, krijgen we dan ook niet in de zalen. Wat jammer is, want hoewel de nostalgie van de vorige film voor een gedeelte verdampt is, blijft dit een geestige en clevere familiefilm die het verdient om een publiek te vinden.
De Muppets laten zich inlijven door impresario Dominic Badguy (Ricky Gervais) om aan een Europese tournee te beginnen. Niet dat iemand dit ooit had zien aankomen, maar Badguy blijkt zowaar een crimineel te zijn die samenwerkt met “de gevaarlijkste kikker ter wereld”, Constantine, die net ontsnapt is uit een Russische goelag. Constantine neemt de plaats in van Kermit – “I am Kjeeermit the frowg!” – en terwijl de echte Kermit wegkwijnt onder het gezag van goelagbewaakster Tina Fey, misbruiken Constantine en Dominic de tour van de Muppets om een uitgebreide kunstroof te plegen.
“We’re doing a sequel / that’s what we do in Hollywood. / And everybody knows / that the sequel’s never quite as good,” zingen de Muppets aan het begin van de film, wat meteen aantoont dat de sfeer van Most Wanted alweer opperbest is. De zelfrelativerende humor en de bewuste silliness zijn present, en het is ook zeer duidelijk dat regisseur James Bobin nog altijd evenveel affectie voelt voor zijn personages en de wereld waarin ze leven. Een Muppets-film kan alleen maar werken als de makers ervan ook fans zijn, en dat is hier zeker het geval.
Alleen is het jammer genoeg ook wel een beetje waar: the sequel’s never quite as good. En het voornaamste dat er deze keer aan ontbreekt, in vergelijking met de vorige film, is simpelweg een sterke emotionele ruggengraat. In The Muppets draaide het allemaal rond de nostalgie van The Muppet Show en de pogingen van de Muppets om opnieuw relevant te worden in een wereld die hen is vergeten. Hoeveel zelfspot die verhaallijn ook bevatte, het was ook gewoon de werkelijkheid: ze waren effectief vergeten en irrelevant, en de filmmakers waren effectief aan het knokken om daar iets aan te doen. En je had een schattige romance tussen Jason Segel en Amy Adams, die echt wel werkte.
In Most Wanted komt het grootste deel daarvan te vervallen: de Muppets zijn terug van weggeweest, ze voelen zich goed in hun vel en het enige min of meer emotionele gegeven van deze aflevering, is de moeizame relatie tussen Kermit en Miss Piggy (zij wil trouwen, hij ziet dat niet zitten). Maar die dynamiek is eigenlijk al hetzelfde sinds de eerste afleveringen van The Muppet Show in de jaren zeventig, en je weet sowieso dat de filmmakers daar niets wezenlijks aan gaan veranderen, dus ja… The Muppets was lachen, maar wel met een soort emotionele fond. Die fond is deze keer verdwenen, maar gelukkig is het wel nog altijd lachen.
Want wie zich daar niet te veel van aantrekt, en van een Muppet-film gewoon anderhalf uur amusement verwacht – wat niet onredelijk is van een poppenfilm – krijgt nog altijd een intens genietbare komedie die zich soms wentelt in zijn eigen onnozelheid en soms verrassend scherp uit de hoek komt. Je zou kunnen klagen dat de liedjes een tikkel minder memorabel zijn dan de vorige keer, of dat sommige cameo’s er, zelfs naar de maatstaven van de Muppets, een beetje over zijn (Céline Dion die een duet met Miss Piggy zingt – in zwart-wit? Really?), maar voor elke grap die zijn doel mist, zijn er drie die wél raak zijn. Ty Burrell (beter bekend als Phil uit Modern Family) speelt, met een vette knipoog naar Inspecteur Clouseau, een detective van Interpol die, omdat hij nu eenmaal een Europeaan is, te pas en te onpas voor zes weken op betaalde vakantie trekt. Want in Europa is dat nu eenmaal wat mensen doen, volgens Amerikanen. Tina Fey kan maar nét haar lach inhouden als de chef van de goelag, en het plezier dat zij er in schept, straalt af op elke scène waar ze in zit. Hetzelfde kan je zeggen van Ricky Gervais die – wonder boven wonder – in slaagt om 108 minuten lang niét te vermelden dat hij een atheïst is en daar niet minder sympathiek om wordt. Oh ja, en Danny Trejo die samen met Ray Liotta een Russische gevangene speelt met ambities om een revuester te worden, is een geweldige vondst.
Het tempo zit nog altijd erg goed en de plot zelf is een plezierige throwback naar de stijl van The Great Muppet Caper, nog altijd een goede kandidaat voor de beste Muppet-film van de vorige generatie. Het heeft wel iets om Constantine te zien ontsnappen uit de goelag, waarna hij recht in de camera met een dik Russisch accent zegt: “It’s time to light the lights” en van op afstand één van de gevangenisgebouwen laat ontploffen. The Muppets hebben een rijk archief aan oude plotconventies, personages, catch phrases en grappen, en James Bobin schept er enorm veel plezier in om die te plunderen voor zijn eigen film. Daarom kan je jezelf de vraag stellen voor welk doelpubliek The Muppets Most Wanted eigenlijk gemaakt is: kinderen of nostalgische volwassenen? De kinderen krijgen veel fysieke humor, maar de echte magie van de muppets zullen ze wellicht missen. Als nostalgische volwassene kunnen we ons daar echter ook niet te veel van aantrekken. Laat ons gewoon blij zijn dat ze de Muppets niet op dezelfde manier verkracht hebben als Garfield en de Smurfen. Wat voor gebreken de film verder ook mag hebben, we mogen James Bobin gerust erg dankbaar zijn.
