Het podium, niet de living of de opnamestudio, is het centrum van de rock-‘n-roll. Investeer gerust duizenden euro’s in fancy apparatuur die alles perfect laat klinken door vreemdsoortige speakers en top shelf koptelefoons. Als je nu en dan niet buiten komt om het aan den lijve te ondervinden, dan heb je er eenvoudigweg niks van begrepen. Een album zal nooit een volwaardig alternatief zijn voor een concert. Een live DVD evenmin, dat is een hoop digitale pretentie. Een echte rock-‘n-rollband, is op het podium op z’n best. Als je zo’n op-en-top live band bent, zoals MannGold de Cobre, dan kan je ook maar hopen dat het album zo dicht mogelijk die ervaring benadert.
Is MannGold de Cobre een evenaring van die oplawaai die je tijdens een concert ontvangt? Nee, natuurlijk niet. Maar soms komt het wel verdomd dichtbij, is de vrijgekomen adrenaline en eensgezinde energie bijna tastbaar. Dat de band koos voor een no nonsense aanpak waarbij alle overbodige franjes en truken van de studiofoor achterwege gelaten worden, was dan ook een goede beslissing. Dit is nergens zo sterk gepolijst dat het gaat glanzen. Je hoort soms wat ruis. Deze muziek klinkt strak, maar dan wel met soul. Die drums klinken als drums, instrumenten zitten ingebed in een groepssound die het geheel als grootste prioriteit heeft.
Meer nog dan die sound, is het de stijl die opvalt.Want MannGold de Cobre, eigenlijk de kwintetversie MannGold uitgebreid met acht blazers, is een denderende truck van rock, psych, kraut, punk en jazz die regelmatig uitpakt met eindeloos malende ritmes, bronstig pompende riet- en koperblazers en withete gitaarkruisingen. Opener “Wahnsinn” (ja, dat doet even denken aan Emiliana Torrini’s “Jungle Drum”) legt de lat meteen hoog, met een knappe opbouw en een song die laag na laag toevoegt, gestaag blijft winnen aan intensiteit en openbarst met een wellustige gretigheid. Pure elektriciteit waarbij het lijkt alsof je geen 8, maar 24 blazers hoort. Geweldige bonus: dat valse einde met de knetterende coda.
Meteen daarna wordt uitgepakt met prijsbeest #2, “Fuzzhound”. Live steeds goed voor een waar stonerfestijn vol uit hun voegen barstende riffs, krachtige breaks en schwung die de heupen oncontroleerbaar aan het schudden brengt. Een paar spannende wendingen zijn ook aanwezig. De ene keer naar het terrein van de voluptueuze 70’s soundtracks, de andere keer naar een punkachtige versnelling en een terugkeer naar de startriff. In afsluiter “IND” wordt die werkwijze ook gehanteerd. Een gouden idee na die aanzet met uitwaaierende gitaren en een broeierige, sensuele vibe die je er nog eens aan herinnert dat MannGold de Cobre niet alleen trekt, sleurt en pompt, maar ook de decadentie opzoekt met seks, kauwgom en slechte bedoelingen.
Nochtans zit er ook meer dan voldoende variatie in deze zes tracks: zo is “A Fistful Of Sauerkraut” eentje waarin de blazers resoluut het voortouw nemen, en worden NYC en X-Legged Sally in de blender gegooid (live waagde de band zich ook al aan “Ffwd” en “Turkish Bath” van die laatste band), waardoor de band klinkt als een ontregeld feestorkest dat scheurt en veegt en een kromme gitaarfurie erin verwerkt. “Stereo” lijkt aanvankelijk dan weer punkfunkregionen op te zoeken, maar ontaardt al snel in hakkende snarenpartijen en een nieuw rondje gedender dat even zelfs richting outer space dreigt te gaan. En die simultane drumroffels, PATAT.
Rest enkel nog “Sonic”, de vreemde eend in de bijt, de dromerige aanzet van de tweede vinylhelft met een verleidingsdans tussen flemende gitaren en vleiende blazers die elkaar opvrijen tot een weidse, majestueuze finale. En voilà, België heeft er een nieuwe opwindende band bij, onder leiding van Rodrigo Fuentealba en Peter Vermeersch. Of neen, die band was er al, maar valt nu ook in huis te halen. En ook al ontbreekt dan het echte zweet, het lijfelijke en de jeuk: het is een knoert van een plaat die het voorjaar zonet dat ietsje opwindender maakte.
Concerten à volonté, bekijk ze op de Facebookpagina. De cd verscheen bij El Negocito Records, het vinyl bij Vynilla
