Yuko gaat graag op verkenningstocht, zoveel is duidelijk. In de loop van Long Sleeves Cause Accidents hoor je de weemoedige indietronica van For Times When Ears Are Sore (2008) en de lichtvoetige folk van As If We Were Dancing (2011) op welgemikte plaatsen rond-echoën, en toch is het resultaat, meer dan louter een synthese van voorgaand werk, andermaal iets compleet anders geworden.
Het is hooguit een vermoeden, maar Kristof Deneijs lijkt tegenwoordig een minder vrolijk mens dan vroeger. Al van bij aanvang wil zijn Yuko komaf maken met de optimistische naïviteit van “Dolly Parton” en consorten. Opener “Dive” sleept zich neerslachtig voort richting een slotriff dat aankomt als een vuist in de maagstreek — zo volgen er nog wel een paar. Hoopvol klinkt Deneijs allerminst. “It’s the benefit of the doubt that drags you on” verraadt lage verwachtingen van de toekomst. Dat het niet evident is om daar cynisch over te doen, wordt verderop duidelijker in “The Idealist” — “The idealist is dead/shot in the head/by words he couldn’t even spell”. “Justine Part 1” gaat dan weer over een dik meisje dat vroeger gepest werd op school en daar wordt een mens al evenmin vrolijk van.
Muzikaal gaat Long Sleeves Cause Accidents nochtans werkelijk alle kanten uit. “You Took a Swing at Me” klinkt als Patrick Watson die de soundtrack schreef bij een donker sprookje van Guillermo del Toro. “First Impression”, aanvankelijk een nors nummer vol passieve agressie waarin nieuwbakken Yuko-gitarist Jasper Maeckelberg zich mag tonen met een heerlijk infernale riff, gaat naar het einde toe plompweg over in een zweverige postrockjam die herinneringen oproept aan de vroegste Yuko-dagen. Sigur Rós loert nog wel vaker om de hoek.
“Usually You Are Mine” is dan weer een welgekomen folkdeuntje in majeur en zo mogelijk het mooiste nummer van de plaat. Akoestisch gitaargetokkel — luister eens goed naar de subtiele dosering van elke noot en snaar — loopt over in een zeemzoete samenzangsessie van de warme sopraan van operazangeres Deborah Cachet, de grimmige basgrom van geen-idee-wie — maar denk Marc Lanegan na een avondje doorzakken — en alles daar tussenin. Liefdevol naast elkaar en begeleid door handgeklap.
“She Keeps Me Thin” is misschien nog het beste voorbeeld van hoe dynamisch deze plaat wel is. Spelenderwijs plaatst Yuko hard en zacht, majeur en mineur lijnrecht tegenover elkaar. Jolige gitaarakkoordjes bovenop een baslijn uit de beste death metal-traditie? Gekker dan dit maakt men ze zelden. Een dergelijk uitstapje wou Yuko zich klaarblijkelijk nog gauw even permitteren, want in episch sluitstuk “A Couple of Months on the Couch” worden na een intens halfuur conclusies gevormd. Deneijs kiest ervoor zich afzijdig te houden van het zinkende schip waarin we ons bevinden — “waiting for this stormy weather to pass by. […] Call me when it gets better.” — en vindt net troost in berusting. Zo klinkt deze muzikale catharsis: de storm die door het vorige nummer raasde is gaan liggen en de zon komt erdoor, vergezeld van hemelkoorgezang en blazers.
Long Sleeves Cause Accidents is een brok pathos, voor alle duidelijkheid niet altijd even licht verteerbaar, maar zoals moderne barok groots van opzet en zelden minder dan overweldigend. Yuko slaagt erin op grootse wijze iets uit te drukken wat tussen een breed spectrum aan emoties heen dwarrelt; moeilijk te vatten wat precies, maar het geheel klinkt in ieder geval zo wrang en zoet tegelijk dat het pijn doet. Leg deze plaat daarom niet op tijdens de afwas of op het vijftigste verjaardagsfeest van je nonkel Maurice, wel voor het slapengaan bij een goed glas whiskey.
