Dans Dans en Ribot samen op de affiche, het was slechts een kwestie van tijd. Ooit ging het er van komen en de Handelsbeurs, intussen Bert Dockx’ thuishaven buiten Antwerpen, was de eerste om toe te happen. Dat de twee trio’s meer zijn dan vehikels voor gitaarhelden, was altijd al duidelijk, maar ze onderstreepten ook nog eens gretig hun eigenzinnigheid.
Het was bijna een jaar geleden dat we Dans Dans nog eens gezien hadden, en dat terwijl de band intussen niet stilzat. Het was dan ook geen kwestie van vermijden, maar van het even te laten rusten om de verzadiging te voorkomen. Bovendien kan het soms deugd doen om een band een tijdje niet te zien, en vervolgens vast te stellen dat de muzikanten hun stijl en aanpak intussen verder verfijnd hebben. Dat was zeker het geval: Dans Dans kleurt graag en veel buiten de lijntjes, of dat nu is met hulpstukken (strijkstok voor Dockx, meer blieps voor Fred Jacques) of door al improviserend af te wijken van benauwende structuren.
En het moet gezegd: je moet maar het lef hebben om Morricone’s “The Sicilian Clan” vooraan in je set te zetten. Goed, Dans Dans zette het ook al op z’n tweede album en speelde het zelfs voor de release van z’n debuutplaat, maar Ribot was wel degene die het aan de zijde van Zorn nog eens beter maakte dan de versie met Bill Frisell. Maar ook dan werd het geen kopieerdrift. Dockx soleerde soms rafelig en regelmatig abstract, zonder de drang om alles vol te proppen, terwijl Jacques en Cassiers nog behendiger dan tevoren rond het thematisch materiaal dansten, die minimalistische koers aanhielden met hier en daar wat franjes.
“Freedom Suite” werd gebracht met de intussen bekende cassette en een toepasselijk knalrood doek op de achtergrond, terwijl “Yesterday Is Here” gedemonteerd werd zonder dat het moest inboeten aan intimiteit. Wat dat betreft speelt Dans Dans als een pure jazzband – composities zijn geen doel op zich, maar kaders om muziek rond te draperen, en die kan avond na avond verschillen qua densiteit en kleur. Dat werd ook duidelijk met een woelig “Gazelle” en een versie van Sun Ra’s “El Is A Sound Of Joy” die haast aan stukken gescheurd werd in z’n middenstuk, tot Cassiers opnieuw redding bracht met het aanstormende roffeltje.
Afsluiten gebeurde met een zoveelste knappe versie van “River Man” (Nick Drake), dat ze zich intussen volledig eigen gemaakt hebben. Wat oorspronkelijk een fragiel stukje folk was, kan bij Dans Dans alle kanten op. Hier kon je je tijdens de meest expressieve, bonkende momenten, met zelfs een drumsound op maat van een stadion (dàt was even wennen), niet van de indruk ontdoen dat je met twee dozijn toeschouwers stond te luisteren naar een huiskamerconcert. En vervolgens was het verbaasd zijn over hoe zo’n geduldig uitgerolde en best wel tegendraadse muziek onthaald werd door een haast bezeten publiek. Het heeft verdomme lang genoeg geduurd.
Als het eerste trio al bewees niet voor één gat te vangen te zijn, dan gold dat dubbel voor Ceramic Dog, het powertrio waarmee Marc Ribot intussen al zo’n decennium mee aan de weg timmert. We zagen het drietal al een paar keer eerder aan het werk en keer op keer leidde het tot even schizofrene als opwindende concerten waarbij rockstructuren, extatisch gesoleer en allerhande stoorzenders bij elkaar gebracht werden. Tweede album Your Turn betekende een kleine doorbraak en liet een verrassend strakke, songgerichte aanpak horen, maar wie verwachtte dat het trio nu braafjes z’n plaatje ging voorstellen, die was eraan voor de moeite.
Dit blijft immers een band die halsstarrig weigert de regels te volgen. Dit zijn muzikanten die in de meest uiteenlopende context hun mannetje staan en met Ceramic Dog een project gevonden hebben waarin ze meerdere liefdes kunnen botvieren. Ches Smith, een van de meest opmerkelijke drummers van de New Yorkse avant-garde jazz, kan hier losgaan met een verpulverende power, multi-instrumentalist Shahzad Ismaily is een vleesgeworden groovemachine op bas en Moog, en Ribot… ja, die blijft hors categorie, een bluesgigant, meesterimprovisator en verwoestende akkoordenrocker in één. Het valt alleen niet te voorspellen wat er gaat komen, en wanneer.
Zo was het aan het begon van de set even wennen toen er maar niks van Your Turn leek te komen en eerder werd gekozen voor een rootsy benadering die al snel omsloeg richting pop, soul en funk. Een heftig riffstuk zorgde even voor de nodige adrenaline, maar die werd dan weer opgevolgd met een instrumentaal soulnummer dat flirtte met de gewichtloosheid. En ook dat is Ceramic Dog: van de hak op de tak springen in een set die soms met haken en ogen aan elkaar lijkt hangen, en net als je je begint af te vragen wat er nu weer gaande is, keihard toeslaat, desnoods met een gierend noiseduel. Ismaily werd ingeschakeld als extra percussionist, Smith leek hier en daar z’n liefde voor Haïtische vodou percussie binnen te smokkelen, en Ribot fileerde het hele zootje met dat kromme snarengetrek.
Zo werd “Prayer” met z’n zacht/hard-dynamiek hier nog eens extra dik aangezet, met metalig gekrabbel dat tergend lang werd aangehouden, om dan afgewisseld te worden met pompende bluesrock die wel verwant leek aan die van pakweg Mountain of Grand Funk Railroad. Maar voor je het wist waren ze weer de exoticakoers op of reten ze Dave Brubecks “Take Five” aan stukken met kromme dansjes, omcirkelingen, schijnbewegingen en een paar rechtste hoeken. Verbluffend.
En dan zat het er ineens al op, al kreeg een schreeuwend (!) publiek nog een paar toegiften te verwerken. “Lies My Body Told Me”, zowat de ‘hit’ van Your Turn, werd gebracht met koortsige overtuiging, al verzoop Ribots gitaar een paar keer in Ismaily’s basaanval, terwijl ook duidelijk werd dat er geen groot zanger verloren gegaan is aan de leider. Maar wie luistert naar Ribot komt niet voor de stem. De tweede toegift werd verdeeld over een folkachtige song en het boertig hakkende “Masters Of The Internet”. De boodschap is nog altijd interessanter dan de drammerige uitvoering, maar het vormde niettemin een gepast extatisch einde voor een onvoorspelbare set. En zo bewees Ceramic Dog dat hij zelfs voor een verrassend groot publiek koppig z’n ding blijft doen. Gelukkig maar.
Ceramic Dog speelt op dinsdag 8/4 in de Récyclart (Brussel).
