Volgende maand komt Wye Oak met een nieuw album op de proppen, dat ze vrijdag live kwamen voorstellen in de Botanique. Op Shriek nemen vooral de synthesizers een prominente plaats in, maar in de catacomben van de Witloofbar heersten toch vooral bas, gitaar en drum.
De vooropgestuurde single “The Tower” en het Dungeonesseproject van zangeres Jenn Wasner hadden het al aangekondigd: de gitaar werd even in de kast gestoken en in plaats daarvan hees Wasner zich een basgitaar rond de nek. Voeg daar dromerige lagen synthesizers aan toe en je hebt ongeveer de ingrediënten waar Shriek uit bestaat. De grote vraag was dan ook hoe Wye Oak deze nieuwe songs zou combineren met het oude, stevigere gitaarwerk.
Het openingstrio bestond al meteen volledig uit nieuw materiaal. “Before”, “The Tower” en “Shriek” bewezen hoe strak bas en drum op elkaar inspeelden, en toonden al hoe de rest van de avond er zou uitzien: Wasners strakke bas, die ze bespeelde als was het een bloedhond van een gitaar, in combinatie met de hamerende drums van Andy Stacks. Daarbij viel ook meteen op dat Wasners stem nieuwe contreien heeft opgezocht: nu eens steviger uithalend zoals vroeger, dan weer meer fragiel, en tussendoor bestrijkt ze het hele spectrum daartussenin. In “The Tower” wisselen sfeerwolken en uitbarstingen elkaar af. Spijtig is wel dat de synthesizers bij momenten amper boven de andere instrumenten uitkwamen, iets wat het hele concert zo zou blijven. Daardoor had je soms het gevoel naar een ritmesectie zonder band te staan kijken.
Na de drie nieuwe nummers mocht het oudere “Holy Holy” van stal gehaald worden. Het nummer bewees dat de overgang tussen oud en nieuw geen probleem vormde, en dat de gitaar in ieder geval nog niet dood en begraven is. De groep hield het vuur aan de lont en gaf nergens een kans tot indommelen. Na dit uitstapje was het echter al weer tijd voor nieuw werk en “Sick Talk” toonde weer maar eens hoe belangrijke het ritmische spel geworden is. Het oude werk, inclusief brandende gitaarsolo, volgde nu echter sneller, iets waar sommige puriteinse gitaarfanaten niet rouwig om zullen geweest zijn. De bom “Hot As Day” golfde als een vlammende vuurzee door de ondergrondse ruimte, maar daarna werd er met het dromerige “I Know The Law” weer gezalfd ( alhoewel die coda op het einde niet gehoeven had). Na “Logic Of Colour”, zowat het meest lichtvoetige dat groep tot nu toe op band heeft gegooid, kreeg de gitaar nog even vrijspel: eerst in afsluiter “Civilian”, de niet kapot te krijgen titelsong van hun vorige plaat, die ziedend om zich heen sloeg, waarna “Dogs Eyes” en “Take It In” een laatste slag om de oren mochten uitdelen.
Het concert toonde duidelijk Wye Oak er niet van beschuldigd kan worden een groep te zijn die ongevarieerd te werk gaat en aan de lopende band gelijksoortige nummers uitbraakt. Bovendien was duidelijk dat de twee incarnaties van de band niet met getrokken wapens tegenover elkaar hoeven te staan. Hier en daar waren er natuurlijk momenten dat de gedachten toch even afdreven naar andere oorden, maar meestal werd de luisteraar stevig bij de les gehouden. Een groter euvel was dat de synthesizer, ondanks zijn prominente plaats op Shriek, vaak verdronk in de mix. Sommige zullen het ook jammer gevonden hebben dat de gitaar niet meer zo prominent aanwezig is, maar daartegenover staat dan weer een grotere afwisseling. De groep heeft in ieder geval een mooie stap voorwaarts gezet, iets wat ze vrijdag ook live konden bewijzen.
