Eerder dit jaar kwam Mutual Benefit met een mooi debuut op de proppen, waarbij Jordan Lee je met zijn speelse geluidjes onderdompelde in zijn dromerige universum waarin het fijn vertoeven was. Het vertalen van zo’n geluid naar een podium bleek echter nog een beetje een brug te ver.
Love’s Crushing Diamond was een plaat die dreef op een wolk van arrangementen. De vraag was dan ook hoe de zanger zoiets zou vertalen naar een podium. De oplossing bleken twee violisten die Lee flankeerden, en zij ontpopten zich in de eerste songs als de perfecte begeleiding van Lee, die de warrige indruk gaf zich niet altijd even goed thuis te voelen op het podium. De jam aan het begin van het concert had niet gemoeten, maar toen de groep vanuit die sfeerwolk “Golden Wake” inzette, werd de avond mooi geopend. Meegezogen in een fantasiewereld, met zachtjes strelende violen, kwam het concert behaaglijk en intiem op gang. Nog meer dan op de plaat klonk de zin “We weren’t made to be afraid” as een mantra tegen de voortrazende wereld buiten. Ook het wiegende “Desert Island Feeling” gleed op hetzelfde elan verder.
Als snel echter begon je het trucje van Lee door te hebben: sober op gang komen, om daarna de violen prominent het werk te laten doen, waarna de rust weer even mocht wederkeren. Na een tijdje begon het concert eerder op Mutual Benefit with Orchestra te lijken, en begonnen de violen eerder te irriteren dan een waardevolle toevoeging aan het geluid te zijn. Het concert had zeker een aantal nummers zonder strijkers kunnen gebruiken, en bepaalde songs boden perfect de kans tot een bescheiden uitvoering met alleen Lee op gitaar. Zo’n soberheid bleef echter uit, en in plaats daarvan kregen we nummers die dicht geplamuurd werden door de violisten. Zo raakte het onderscheid tussen de nummers meer en meer verloren. Op Love’s Crushing Diamonds dreven alle songs ook op een sfeer, maar op plaat bleef het veel fijner vertoeven in dat wereldje. Dat deze maar een halfuurtje duurt zal daar ook wel voor iets tussen zitten.
Dit wil echter niet zeggen dat er geen mooie dingen te bespeuren waren tijdens het uurtje waarin de groep het podium bezette: zoals gezegd beklemde opener “Golden Wake” evenveel als op plaat en ook het prachtige “That Light That’s Blinding” zorgde voor rillingen. Bovendien weefde de stem van de bevallige pianiste zich elegant rond die van Lee. In “Statue Of A Man” leverden pizzicatoviolen goed werk, maar uiteindelijk viel dit nummer wat tussen de plooien van de rest van de nummers. Ook bij “C.L. Rosarian”, nochtans een hoogtepunt op plaat, bleef het verwachte kippenvel uit. Op de laatste twee nummers herpakte de groep zich uiteindelijk wat. In “Here” vormden de violen wel een echte meerwaarde, waarna een laatste bis het publiek toch nog onder een dromerige maan naar huis zond.
Uiteindelijk was het concert dus een beetje een gemiste kans. Lee bleek niet helemaal in staat de atmosferische gevoeligheid van zijn plaat naar een podium over te brengen, en de angst dat de liedjes vol tierlantijntjes niet overeind zouden blijven, werd bevestigd. Als de groep daar nog wat aan werkt en hun live geluid wat meer kan uitbalanceren, slagen ze er binnenkort hopelijk wel in het publiek een uurtje te laten soezen in de droomwolk die de microkosmos van Mutual Benefit is.