Twee jaar lang op tournee de wereld rondreizen, een soundtrack componeren voor het Duitse langspeeldrama Sturm, een plaat uitbrengen met 13 & God en meespelen in een handvol zijprojecten hier en daar: het leven van een muzikant kan best druk zijn. Schijnbaar tussen de soep en de patatten vonden onze favoriete Duitsers van The Notwist goddank nog tijd om te werken aan een nieuwe plaat.
En kijk, zes jaar na The Devil, You + Me, een eeuwigheid in de muziekwereld, wandelen ze met Close To The Glass verder doorheen hun eigen muzikale steegje, dat begint waar indiefolk/-rock en elektronica samenkomen. Net zoals op de vorige plaat blijft The Notwist trouw zijn ding doen, wederom vanuit zijn eigen studio in het pittoreske Weilheim (bij München). Het enige verschil: Close To The Glass blijkt een veel minder persoonlijk album te zijn. Waar The Devil nog over verlies en tegenslagen ging, trakteert Markus Acher ons ditmaal op losse flodders tekst die gebaseerd zijn op filosofische ideeën en concepten die hem dan wel mogen bezighouden, maar die zich doorgaans slechts moeilijk onder woorden laten brengen.
Alles begint met de kille elektronische beats en bleeps van Martin Gretschmann. “Signals” bouwt zichzelf nauwgezet op onder de directie van Markus Achers robotachtige stem (die overigens nog steeds klinkt als een Duitse interpretatie van de Engelse taal). Van hetzelfde laken een pak in de titeltrack “Close To The Glass”. The Notwist klonk nooit zo afstandelijk en onheilspellend. In het deprimerende aquarium dat Acher creëert, beschouwen we onze medemens op deze aardkloot onvermijdelijk van achter een glazen wand (de mens is fundamenteel eenzaam, weet u wel). Maar — laten we de man even citeren — “Don’t even think you’ll ever know if you’re swimming in or outside the bowl”.
Eens door de zure appel heen blijkt echter dat The Notwist helemaal geen troepje depressieve kluizenaars is: Acher deelt ons net vol aanvaarding zijn verworven inzichten mee — die niet te nemen of te laten zijn — en put hieruit een zekere vorm van hoop. Luister naar “Kong” (“It’s close ‘cause I believe in this”) en verbaas uzelf over de plotsklapse transformatie van The Notwist in een stel levenslustige indierockers (denk richting Broken Social Scene of Yo La Tengo op een zonnige dag).
Drie nummers en de tonen zijn gezet voor de rest van het album. Hoewel er in de promo sprake is van een nieuwe “synergie” tussen de steeds hechtere groepsleden, en de muzikale succescombinatie folktronica zeker hun handelsmerk blijft (zie vooral “Casino” en “Steppin’ In”), valt het op dat het zwaartepunt vaak schippert tussen een van beide richtingen. Het hoogtepunt van de plaat is dan ook onvermijdelijk “Run Run Run” (meer bepaald ergens rond de derde minuut), wanneer de Duitsers tot een magistraal evenwicht komen. Probeer bovendien maar eens Achers intrigerende zangmelodie uit je hoofd te krijgen; The Notwist maakt nochtans bezwaarlijk catchy meezingers.
Vanaf dat moment is het beste helaas achter de rug. Dan maar een muzikale instrumentale interlude: “Lineri” kabbelt bijna negen minuten voort. Het is aangenaam luisteren, zonder meer. Ook “From One Wrong Place To The Next”, “The Fifth Quarter Of The Globe” en “They Follow Me” vlogen overigens ongemerkt voorbij en droegen hooguit bij tot de sfeer.
Het is niet onlogisch dat een keerpunt zoals Neon Golden er met deze plaat niet meer inzit. Laat het echter andermaal duidelijk zijn dat het gezelschap serieus met zijn muziek bezig is, weet hoe je een plaat maakt en daar zorgvuldig zijn tijd voor neemt. Dat resulteert ook nu weer in een sfeervolle en interessante plaat, degelijk, met enige uitschieters. The Notwist, het blijven vakmannen.
