Jimmy Eat World lijkt al een aantal jaar ter plaatse te blijven trappelen, maar de show die de band in de AB naar voren brengt, doet het heilige vuur uit de begindagen weer helemaal aanwakkeren. De mannen uit Arizona overtuigen moeiteloos met een strak en gebald optreden, gebaseerd op een wel erg evenwichtige setlist.
Moet er nog bas zijn? Die vraag voert moeiteloos de boventoon tijdens het retestrakke optreden van Rival Schools. Hoewel de groepsleden ondertussen allemaal volgroeide mannen zijn, hebben ze nog steeds het speelse uiterlijk van een groep seuten uit de laatste jaren van het secundair onderwijs. Wat het de band dan ook ontbreekt aan uitstraling, wordt ruimschoots goedgemaakt door de overtuiging die de groep nummer na nummer aan de dag legt. Songs als “Used For Glue” of “Missing Glider” bevinden zich aan het ruigere einde van het rockspectrum en beuken genadeloos op je in, als waren het sloophamers aangedreven door het verschroeiende tempo dat drummer Sam Siegler doorheen het korte optreden hanteert. Misschien toch een enkel puntje van kritiek: het compromisloze gitaargeweld dat je te slikken krijgt, blijkt tijdens enkele nummers zelfs wat te veel voor frontman en zanger Walter Schreifels. Het stemgeluid van de man gaat hopeloos verloren in de deinende geluidsgolven en geeft het optreden — jammer genoeg — een aantal minuten lang de flair van een amateuristisch coverbandje.
Niet alleen Rival Schools blijkt wat last te hebben met de juiste microafstemming; ook tijdens “I Will Steal You Back, het nummer waarmee Jimmy Eat World tegenwoordig opent, hoor je zanger Jim Adkins nauwelijks boven de muziek uit. Gelukkig wordt dat euvel nu wel snel opgemerkt en kan je de frontman opgelucht zien ademhalen wanneer hij beseft dat het publiek begrijpt welk nummer hij staat te zingen.
Uitermate jong kan je de leden van Jimmy Eat World niet meer noemen, maar een kleine twee uur lang lijkt het alsof je staat te kijken naar een troep prille twintigers die voor het eerst op tour mogen. Het enthousiasme waarmee de band gretig nummers plukt uit een back catalogue die ondertussen al acht platen telde, werkt erg aanstekelijk. Zowel oude als jonge fans worden op hun wenken bediend met een perfect afgestemde setlist waarin er zowel plaats is voor oude kleppers als voor een resem nieuwe songs. “A Praise Chorus” is het eerste nummer waarbij het publiek duidelijk laat merken dat Bleed American, het album waar het allemaal mee begon, nog steeds een ijzersterke plaat is. Ook “Sweetness“ en “The Middle” worden jachtig en strak gespeeld en brengen de Ancienne Belgique twee keer tot een heus kookpunt. De kenmerkende emocore die de band zo typeert, komt natuurlijk ook uitgebreid aan bod. Een gebroken hart in “Appreciation”, een overleden familielid in “Hear You Me” of de immer moeilijke zoektocht naar oprechte liefde in “Polaris” en “Heart Is Hard To Find”; de teksten die Adkins doorheen zijn carrière heeft geschreven, blijven een impact maken op elke leeftijdsgroep.
Het is dan ook vooral dat gegeven waar de groep handig op inspeelt. Zeg nu zelf; hoe realistisch is het om als veertiger te zingen over het feit dat je op het punt staat je maagdelijkheid te verliezen? En toch; jonge fans kunnen zich moeiteloos vereenzelvigen met de woorden van Adkins, terwijl de oude garde via het werk van Jimmy Eat World een avond lang herinneringen kan ophalen aan een rijkelijk gevuld emotioneel leven. En laat dat nu net de rode draad vormen doorheen het optreden; die eerste stiekeme zoen tot aan de dozen die je inpakt wanneer je na een aantal jaar aanmodderen eindelijk toegeeft dat je op elkaar uitgekeken bent. Vreemd genoeg lijkt dat ook de manier te zijn waarop het grote publiek tegenwoordig naar Jimmy Eat World kijkt. Een curiosum uit langvervolgen tijden, een groep die plaat na plaat hetzelfde produceert zonder al te veel naar vernieuwing te streven; vergane glorie op zoek naar een laatste shot adrenaline op het podium — die half uitverkochte AB kan geen toeval zijn. “You were good/You were good/You were gone”, zingt Adkins op een van de nummers op het laatste album. Laten we alvast een kaars branden om de loerende selffulfilling prophecy te vermijden.
