Wie tegenwoordig wil overleven in de niches van de rockmuziek, moet hoe dan ook meegaan in het exclusiviteitprincipe waarop de huidige vinylboom gestoeld is. Breng een plaat uit in beperkte oplage, op velerlei kleuren vinyl en met allerlei extra leutigheden in de verpakking, en je kan de prijs fameus de hoogte in drijven — iets dat het als nicheband gemakkelijker maakt om te overleven.
Grails, de instrumentale rockband uit Portland die zowat alles tussen 70’s porno grooves en doom metal tot invloed rekent, doet al langer mee aan die praktijken. Hun niet onder een noemer thuis te brengen omnivorensound zorgt immers enerzijds voor een erg trouwe fanbase, maar ook voor een geluid dat weinig kans maakt om ooit bij de grote massa door te breken. Dat exclusiviteitprincipe is wellicht het duidelijkst in de reeks Black Tar Prophecies, waarin EP’s en split-EP’s gevuld worden met ietwat meer vrijblijvend materiaal dan op hun reguliere platen. Dat wil wel nog niet zeggen dat de tracks die zo worden uitgebracht niet meer dan tussendoortjes of b-kantjes zijn, want de eerste Black Tar Prophecies-EP’s waren bijvoorbeeld de voorbode van de ingrijpende geluidsverschuiving die het collectief met langspeler Burning Off Impurities doormaakte. Daarnaast keren verschillende tracks die op deze EP’s terecht kwamen nog geregeld terug in liveshows. Bovendien bundelden ze de eerste drie EP’s al eens samen op een minder exclusieve langspeler, een truckje dat ze nu opnieuw bovenhalen voor de drie volgende EP’s (al is nummer zes weliswaar nooit alleenstaand uitgebracht).
Met materiaal dat grotendeels stamt uit de periode na de uitstekende laatste plaat Deep Politics, hoeft het niet te verbazen dat de songs hier sterk passen in het geluidsidioom dat daarmee, en met het recente zijproject Lilacs & Champagne, werd uitgebouwd. Broeierige, dreunende instrumentale jams — vaker wel dan niet aan gezapige tempo’s — waarin jankende psychedelische gitaren en zwoele Rhodes-klanken de leiding nemen, vormen ook hier het zwaartepunt.
Het epische karakter dat sommige albumtracks van de band tekent en ze vaak tot die hoogtepunten maakt die diepgang geven aan de platen, komt hier echter veel minder naar voor en zorgt dat Black Tar Prophecies Vols. 4, 5 & 6 zich slechts zelden echt op de voorgrond profileert. Minder postrock, en nog meer 70’s kitsch en spaghetti western dus, minder de grandioze Pink Floyd-neigingen en meer gezapige porno grooves. Wie dat aspect van de band al ferm kon appreciëren, vindt in deze compilatie dan ook ongetwijfeld zijn gading terug, maar wat ons betreft was het net het evenwicht tussen al die verschillende facetten die van Deep Politics een klein meesterwerk maakten.
Dat betekent nog niet dat de hele plaat hier maar wat gezellig aanmoddert. Hoogtepunten zijn er namelijk zeker wel, zie bijvoorbeeld het delaymonster “Self-Hypnosis” of het galmende “Corridors Of Power III”, waarin psychedelische gitaren zich om elkaar heen weven als dansende slangen, al wordt het nooit zo meeslepend als pakweg “I Led Three Lives” of “Silk Rd.”. Daarnaast zijn er ook enkele interludes die volledig op sfeer inzetten en voor de rest maar weinig toevoegen aan de plaat. Zo speelt intro “I Want A New Drug” nog wel leuk met een vocale sample van “Nobody Knows The Trouble I’ve Seen”, maar “New Drug II”, dat verderop een vervolg mag breien aan die intro, en outro “Penalty Box” ploeteren maar wat verder in een drassig moeras van verlaagde vocalen en bastonen.
Er staat niets op Black Tar Prophecies Vols. 4, 5 & 6 dat minder dan goed is, maar er staat anderzijds ook niets op dat tot de hoogste toppen binnen de intussen omvangrijke songcatalogus van Emil Amos en de zijnen kan gerekend worden. U kent ze dus wel: platen die enkel aan te raden zijn voor de fans. Met zo’n indrukwekkend muzikaal palmares in de achterzak zou Grails anderzijds de halve wereld als fan moeten hebben, dus geeft u het toch maar eens een kans.
