Niet alleen de samenstelling — twee ex-El Guapo Stuntteam-leden met een hardcoredrummer en een jonge bassist — van The Rott Childs spreekt tot de verbeelding, ook hun krankzinnige noiserock. Eind september brachten ze een nieuwe splinterbom uit, Alleluia: A Brit Milah In G Melodic Minor. Reden te meer voor een gesprek met drie vierde van de band. “Op plaat lijken we misschien een stel nerds met een rekenmachine, maar we zijn gewoon een hoop koppigaards die scheve riffs en ritmes vanbuiten blokken”, zegt drummer Wim Coppers.
enola: Op jullie eerste plaat lijken jullie de draak te steken met materiële rijkdom. Is er ook zo’n totaalconcept op de nieuwe plaat?
Jethro Volders (gitarist): “Ons totaalconcept is altijd geweest onszelf proberen te blijven verrassen tot op het ongemakkelijke af.”
Chuck Dexters (gitarist):“Terugkerende thema’s zijn wel epische familiegeschiedenissen en zogezegd ‘mislukte’Â wetenschap, gemengd met dagdagelijkse ervaringen. Wat de muziek betreft: er is een bepaald ritme op de vorige plaat dat we zoveel mogelijk hebben vermeden en vervangen door euforische blastbeats. We hebben een thema, gebaseerd op onze ongetwijfeld foutieve interpretatie van een toonladder die veel in klezmer- en zigeunermuziek wordt gebruikt. Dat keert regelmatig terug op de plaat, de ene keer op speelgoedorgel met een rabbi en vogels, de andere keer gezongen door een eenmanskoor genaamd Boud Cielen, dan weer met drum.”
enola: Ik hoor uit het niets een jazzy drumsolo (“Children’s Life Size”), handgeklap en joodse gezangen (“Gold Crumbs”) en bijna stille momenten (“Pass Out The Charm”. Zijn er eigenlijk muzikale grenzen voor de band?
Volders: “Best veel, maar enkel omdat we perfect weten wat we niet willen maken, beter dan wat we wel willen.”
Coppers: “Een afgesloten straat zorgt soms voor een veel interessantere omweg waar je anders nooit op terecht zou komen. De noiserockbands springen de laatste tijd als paddenstoelen uit de grond, maar het gebrek aan frisse shit is spijtig genoeg frappant. Een grungy riff, doef-tak op drums, bassist in de blote pens die letterlijk de gitaarlijn tokkelt en wat kwaad geschreeuw, is wat ons betreft exact wat we niet willen maken.”
enola: Houden jullie de zang bij momenten bewust clean om toegankelijker (als in: niet té extreem) te blijven klinken?
Volders: “De zang is een beetje ons Trojaans paard, maar anderzijds is het een instrument als een ander, dus je probeert er het meeste uit te halen.”
Coppers: “Ons meesterlijke, diabolische plan is de luisteraar een juten zak over het hoofd te trekken door hem of haar te laten geloven dat ze naar een fijn poppy plaatje aan het luisteren zijn. Bij de volgende luisterbeurt ontdek je dan pas dat er achter dat magisch zanggordijn een spuuglelijke machine afschuwelijke klanken uitbraakt. Blijkbaar ervaren de meest mensen eerst de Terminator vibe en daarna pas The Sound Of Music.”
Ik schreef in mijn review van Alleluia dat jullie in-your-face, chaotisch én melodisch klinken. Moet de agressie dan toch een beetje gecontroleerd blijven?
Volders: “Voor ons staat een climax altijd onder spanning, een beetje meer is te veel en een beetje minder is te weinig. Zo heb je natuurlijk altijd een soort controle nodig, maar laten we zeggen dat we eerder balanceren dan controleren, een beetje zoals een olifant op een bal.”
Coppers: “Trouwens, hoe complex we onze nummers ook schrijven, na een tijd kennen we die shit gewoon en dan hoef je niet meer te controleren. Je kan dan gewoon complexe muziek spelen en ondertussen uit je dak gaan. Op plaat lijken we misschien een stel nerds met een rekenmachine, maar we zijn gewoon een hoop koppigaards die scheve riffs en ritmes vanbuiten blokken.”
Dexters:“Al is het niet zo dat we gaan zitten en even iets ingewikkelds bedenken. De muziek ontstaat spontaan uit muzikaal gestotter, waar we echter de krenten uit halen en het gestotter vanbuiten leren.”
enola: Bij welke muziek, componisten of films haalden jullie inspiratie tijdens het schrijfproces van de nieuwe plaat?
Volders: “Wow, bij een kleine Himalaya aan platen, films, tekenfilms, boeken en foto’s. Ieder bandlid sleurt er zowat zijn eigen inspiratie bij. In ons repetitiekot gooien we dat in een grote pot, vuur eronder en pruttelen maar.”
enola: The Rott Childs lijkt een fantasierijke band. Welke beelden moeten we ons voorstellen bij de nummers op Alleluia, A Brit Milah in G Melodic Minor? Of anders gezegd: bij welke beelden zijn jullie vertrokken bij het schrijfproces?
Volders, Dexters en Coppers (in koor): “Een kleine dwerg die in zijn onderbroek op een bergtop zit te croonen, terwijl in de verte de zon ontploft. Of ook wel een hypnotiseur met te veel koffie op. Of een goochelaar die te veel geluisterd heeft naar Téo & Téa van Jean-Michel Jarre.”
enola: Twee van jullie speelden vroeger in El Guapo Stuntteam, dat in 2009 stopte. Hitch gaf er in 2010 de brui aan en ook van Millionaire hebben we een tijdje niets gehoord. Zijn er vandaag genoeg nieuwe tegendraadse alternatieven in België?
Dexters: “Kabul Golf Club en die linkshandige straatgitaarheld in elke winkelstraat en station in België. Meestal heeft die maar een stuk of drie snaren en een freaky speelstijl waarvan je denkt: ‘Is die nu geniaal of knalbegaaid, of beide?’ Hedendaagse singer-songwriters mogen daar een voorbeeld aan nemen!'”
enola: Van alle bands die ontstonden uit de assen van El Guapo Stuntteam zijn The Rott Childs de meest luidruchtige. Jethro en Chuck, hoe kwamen jullie terecht bij Wim?
Volders“Hoe komt iemand niet bij Wim Coppers terecht? Daar was geen ontkomen aan. Ken je Godzilla…”
Coppers: “De eerste ontmoeting heeft plaatsgevonden in Antwerpen, in Trix, tijdens een Coalesce-optreden. We hebben niet voor niets drie jaar lang in Coalesce-sweaters rondgelopen!”
The Rott Childs spelen op zaterdag 16 november in de Muziekodroom in Hasselt.
