Het was alweer twee herfsten geleden, dus hier hebben we Bob Dylan opnieuw. Nadat hij in 2011 in het Sportpaleis zijn opwachting maakte, stond Dylan vandaag opnieuw in het aloude Vort Nationaal, vertrouwde band in de rug en nieuwe plaat onder de arm.
Met Tempest bracht Dylan vorig jaar immers een album uit dat in de betere helft van het oeuvre valt: meer dan degelijk, bij momenten meeslepend en, ondanks de stilaan respectabele leeftijd van de man, uiterst gedreven.
Wie Dylans concerten min of meer regelmatig volgt, krijgt dan ook de kans om het nieuwe werk live te proeven. Althans, daar kan op gehoopt worden, want hoewel de man tot ruim een week geleden het meer recente werk als ruggengraat van zijn concerten gebruikte op de huidige Europese tournee, staat Dylans nukkige karakter soms garant voor verrassingen. Zo werd in Rome eerder deze week de playlist volledig omgegooid, met als gevolg twee concerten die Tempest links lieten liggen en de Italiaanse nostalgici vast gelukkig gemaakt moeten hebben.
Wat er op de vlucht van Rome naar Brussel gebeurd is, we hebben er het raden naar, maar in Vorst trekt Dylan opnieuw stevig de kaart van de 21ste eeuw. Strak in het pak verschijnt de grijzende krullenbol aan de microfoon en geeft als aftrapper met “Things Have Changed” een mission statement ten beste. Vanavond heeft Dylan geen boodschap, hij is de song and dance-man, de performer die schik heeft in zijn rol als leider van een mob: de Dylan die hier op het podium staat, heeft net zo veel attitude als de dubieuze types die in de clip van “Duquesne Whistle” hun opwachting maken. De lichaamstaal waarmee hij aan het einde van het concert “Long and Wasted Years” afsluit, kan enkel vertaald worden als “yeah, motherfuckers”. En die rol gaat Dylan zichtbaar goed af.
Tussen die twee nummers in, loodst hij zijn band met voortdurende hoofdkniks en andere signalen doorheen een set die net zo verrassend als fascinerend is. Met “Beyond Here Lies Nothin’” en een zeer ingetogen “Forgetful Heart” wordt het beste uit Together Through Life gelicht. Laatstgenoemd nummer laat zich moeiteloos als hoogtepunt noteren. Dylan legt de klemtonen in zijn lyrics correct, sleept op het juiste moment enkele droeve noten uit zijn mondharmonica en heeft met de viool van Stu Kimball het juiste wapen in huis om rillingen door Vorst te laten golven.
Ook “Tangled Up In Blue”, samen met het eveneens ingetogen “Simple Twist of Fate” een van de weinige uitstapjes naar de seventies, klinkt hartverscheurend. Maakte Dylan met dit nummer twee jaar geleden nog indruk door het verbaal bijna aan flarden te scheuren, dan wordt het nu bijna gefluisterd. Wat, het moet gezegd, een pak verstaanbaarder is.
Met “Pay In Blood” serveert Dylan dan weer andere koek: hier is opnieuw de verbeten wolf aan het werk. Dylan laat zijn piano voor wat hij is, zoekt het midden van het podium op en laat de performer in zichzelf los. En daarmee heeft de man voor zichzelf de rol gevonden die hem het beste afgaat. Althans, op dit moment. Wie weet waarmee Dylan over twee jaar op de proppen komt. Zolang hij zich aan zijn eigen advies houdt, kan het niet anders dan goed aflopen. Shake it up baby, twist and shout!
