De nieuwe generatie R&B telt met The Weeknd, Drake en Frank Ocean al heel wat mannelijke voortrekkers. Wie zorgt er voor het vrouwelijke tegengewicht? Solange? Of Jillian Banks, de rijzende ster uit Los Angeles die vanavond in de Rotonde van de Botanique neerstrijkt?
Voorlopig is de rangorde nog duidelijk. Banks verzorgt momenteel het voorprogramma van The Weeknd, dat op zijn beurt aantreedt als openingsact van Drake. De vraag is hoe lang dat nog zo zal blijven. De vijfentwintigjarige Jillian Banks bracht pas twee maanden geleden haar eerste EP London uit, waarop ze productionele hulp kreeg van het kruim van de hedendaagse hipsterproducers, als daar zijn SOHN en Jamie Woon. De meeste van haar eerste headlineshows in Europa waren in luttele minuten uitverkocht, en ook de Rotonde is vanavond gezellig volgelopen voor dit pas op de laatste knip aangekondigde optreden.
Banks laat zich begeleiden door een kerel op percussie en laptop, en een andere op gitaar en synthesizer. Voorzichtig zet ze “This Is What It Feels Like” in, terwijl de stress af te lezen valt uit haar hoekige bewegingen. Het podium zal voor de rest van de avond slechts gering belicht worden, meestal door niet meer dan één spot. Dat past perfect bij het donkere imago dat Banks zich aanmeet, dat haaks staat tegenover de opzichtige, op seks gebaseerde R&B die eind jaren negentig furore maakte. Banks kiest liever voor een minimale aanpak, een gestript geluid waarover ze haar sombere teksten spreidt.
Na een aarzelende opener herpakt de band zich meteen tijdens “Before I Ever Met You”.
De bassist zorgt voor een duistere groove en de man achter de knoppen tovert een clap tevoorschijn waarmee je een heel leger plat krijgt. Banks zoekt de lagere regionen op en debiteert in een zinderende finale “I never knew I could be broken in so many ways” terwijl ze op haar knieën zit. De boodschap komt aan, het publiek trakteert het frêle zangeresje achteraf op een open doekje. De spanning wordt aangehouden in “Bedroom Wall”, waarin de zangeres “Do I have to write it on your bedroom wall?” sneert op de kale, minimale beats van Totally Enormous Extinct Dinosaurs.
Voor “Fall Over” neemt Banks zelf plaats achter het keyboard, omdat ze naar eigen zeggen wil laten horen hoe een nummer ontstaat. Wat klef, maar ze komt ermee weg. Wat niet kan gezegd worden van haar cover van Lauryn Hills “Ex-Factor”. Om dit nummer op een geloofwaardige manier te brengen, mist de jonge zangeres toch nog wat krassen op de ziel.
Het slepende “Waiting Game” vormt met zijn dreunende bas wel een hoogtepunt, en afsluiten doet Banks met een akoestische versie van “Warm Water”. Alsof de Amerikaanse wil bewijzen dat ze ook overtuigt zonder hippe producers. Missie geslaagd; de synthesizer wordt vervangen door gitaar en het nummer klinkt zo nog gemoedelijker.
Na een dik half uur springen de zaallichten alweer aan. Het publiek schreeuwt, fluit en stampt Banks terug op het podium die schoorvoetend bekent dat ze geen nummers meer heeft. Uit de losse pols krijgen we het livedebuut van “Lovesick”, een nummer dat Banks enkele dagen geleden backstage schreef. Een tweede strofe is er nog niet, dus herhaalt de zangeres doodleuk de eerste.
Hierna is het finaal over en blijft het publiek voldaan achter. De meegereisde vinyls van de EP London zijn achteraf in geen tijd weg aan de promostand. Het is nu uitkijken naar de debuutplaat die er volgend jaar zou komen. Afgaand op wat we vanavond zagen en hoorden, zou dat wel eens een hele straffe kunnen worden. BBC Sound of 2014-samenstellers, lezen jullie mee?
