Oneohtrix Point Never (Daniel Lopatin in het gewone leven) weigert het de luisteraar gemakkelijk te maken. Zijn debuut voor Warp staat garant voor de meest uitdagende electronica van het jaar. U weze gewaarschuwd.
Het is bij gebrek aan beter dat de muziek van Oneohtrix Point Never onder de noemer ‘ambient’ wordt ondergebracht. In feite hoort zijn muziek in geen enkel bestaand hokje thuis. De nummers op R Plus Seven bestaan uit staccato keyboardlijnen, zwaar gemutileerde stemsamples en Brian Eno-gewijze geluidsgordijnen. Ze klinken als knutselwerkjes van verknipte reclamejingles. Met andere woorden, zijn muziek is volkomen uniek, zelfs binnen de excentrieke wereld van elektronische avant-garde.
R Plus Seven is een duidelijk andere plaat geworden dan het eveneens uitdagende Replica van twee jaar geleden. Replica bestond bijna volledig uit gruizige en vervormde samples. Op R Plus Seven zijn samples veel minder prominent aanwezig. Lopatin werkt veel meer met digitale instrumenten, MIDI geluiden, waardoor dit album veel properder en ‘gemaakter’ klinkt. Deze plastieken sfeer is volledig intentioneel. Lopatin is gefascineerd door oude videogames — zie de visuals die “Still Life” vergezellen — en computers. Zijn muziek verwoordt de zwanenzang van stervende spelcomputers en harddrives. Lopatin zoekt constant de spanning op tussen koude digitale klanken en menselijke ontroering. Er is nagedacht over de muziek van Oneohtrix Point Never, dat is zeker.
Sfeer is het codewoord bij dit album. Alles staat in het teken van de bizarre sfeer die Oneohtrix Point Never wenst te creëren. Zijn collage van geluiden gaat alle kanten tegelijk op, maar verrast en intrigeert elke keer. “Americans” gaat van ijle drones naar ritmische keyboard klanken en verder naar bizar verknipte stemmen. En dat allemaal in de eerste minuut. Verschillende schijnbewegingen later gaat het nummer over in digitale strijkers en een engelenkoor. Hoe Lopatin erin slaagt dit alles in een geslaagd geheel te wringen, het is een raadsel. Maar dat het fantastisch is, dat is een zekerheid.
Er staan nog wel meer raadselachtige zaken op R Plus Seven. Het stuiterende “Zebra” is zowaar bijna catchy te noemen, al lapt het alle regels van catchy muziek gladjes aan zijn laars. Hoe verwrongen en onconventioneel de muziek ook wordt, Daniel Lopatin slaagt er telkens in de puzzelstukjes op een plaats te krijgen waardoor er een geweldig nieuw beeld ontstaat.
De ultieme hoogtepunten zijn nog verscholen op de tweede helft van het album met onder andere “Problem Areas” en “Still Life”. “Still Life” dwarrelt eerst hemelse klanken in het rond en schudt even los in een zeldzame beat waar Flying Lotus himself jaloers van zou worden. Vooral dit nummer is een nadrukkelijke kandidaat voor de award van “beste vier minuten muziek uit 2013”. Afsluiter “Chrome Country” is een prachtige round-up van het album. Met een elektronisch kinderkoor in de hoofdrol zowaar; het zoekt de grenzen op van kitsch, maar opnieuw, volledig intentioneel.
R Plus Seven is niet enkel de meest uitdagende elektronica van het jaar, het is meer dan waarschijnlijk ook de beste. Oneohtrix Point Never levert een uniek poëtisch statement af, waarin bits en pixels lettergrepen vervangen. Hij hoort nu met recht en rede langs artiesten als Boards of Canada, Aphex Twin en Flying Lotus te resideren aan de absolute top van de electronica-wereld. Haal dus allen uw koptelefoons boven — want wie deze muziek durft te luisteren met de oortjes van zijn ipod, verdient een aanklacht wegens laster en eerroof.
