Een van de meest intrigerende platen van het jaar is Inform – Educate – Entertain, van het Britse duo Public Service Broadcasting. Dat de combinatie van oude overheidsuitzendingen en moderne beats perfect samengaan, bewees het optreden in de Gentse Charlatan.
Niet elke band komt met een knal in de aandacht terecht. Sommige groepen dien je met een beetje geweld onder de neus van het tegenstribbelende publiek duwen: “Hier, dit is the next big thing”, moet je dan even benadrukken, voor ze echt willen luisteren. En daar hebben ze in Gent, bij Democrazy, het concept Big Next voor: om onterecht aan de spots ontsnappende bands eventjes licht te gunnen.
Een groep die dat zeker verdient, is het Londense Public Service Broadcasting, dat afgelopen lente debuteerde met Inform Educate Entertain, een plaat waarop ze aan de slag ging met de stemmen uit oude voorlichtingsfilms, zinderende krautrock en de occasionele banjo. Gecombineerd met de beelden bij die antieke klanken, zorgde dat ook voor een fascinerend concert.
Nog voor die eerste langspeler brachten frontman J. Willgoose, Esq. en drummer Wrigglesworth al The War Room-EP uit, waarin vooral wordt gefocust op prenten over de Tweede Wereldoorlog, en meer specifiek het gebombardeerde Londen van de Battle Of Britain. Daar begint dit concert ook mee, met een gierend luchtalarm, en de bas van “London Can Take It”. “It’s six o’clock; Jerry’s a bit late tonight”, dreunt een diepe stem dramatisch en het duo bouwt daar een aardige soundtrack rond van daverend diepe beats en gefingerpickte banjo. Het is tegelijk dansbaar, meeslepend en fascinerend, dat zinnetje “London can take it” bijna een Chemical Brothers-achtige catchphrase.
Public Service Broadcasting blijft echter niet steken in het drama van WO II — al is “If War Should Come” later al even sterk. Net zo goed bezingt “Theme From PSB” of “The Now Generation” de geneugten van de toenmalige moderniteit; het is nostalgie naar een ooit beloftevolle toekomst, op een bubbelende motorik beat gezet; Krafwerk die de jaren vijftig van een soundtrack mag voorzien en daarbij in de finale de Big Beats niet schuwt.
In de twee delen van “Elfstedentocht” — speciaal op vraag van een Nederlands festival geschreven — en “Everest” draait het dan weer om bovenmenselijke exploten. Het doet zelfs niet vreemd aan om in die eerste twee nummers plotsklaps gewichtig Nederlands te horen. Dat de bindteksten tussendoor ook uit een computer komen, geeft het concert een absurd kantje. “It’s always good to play in … Gent” klinkt het geautomatiseerd ingevuld. “We always wanted to play in … Gent”. Of nog beter “I said: how are you doing?” “Fine.” is het droge antwoord op de responskreten. Deze jongens, netjes uitgedost met strikje en ribfluwelen pakken als waren ze brave ambtenaren, hebben stiekem wel humor.
“Nightmail” bezingt de zwoegende postmannen op de trein en doet dat erg ritmisch. De commentaartrack wordt verknipt tot een halve rap, de beelden van voorbijrazende wagons benadrukken de snelheid. De banjo is ondertussen alweer opgeborgen; in dit nummer en “Signal 30”, een waarschuwing van weleer over overdreven snelheid, voert de gitaar van Willgoose het hoge woord. De duisternis van het begin is ondertussen ook wat opgeklaard. Beelden mogen al eens in kleur zijn en ook muzikaal is het allemaal minder topzwaar. “Lit Up”, met zijn beelden van openende bloemknoppen, maakt in dat kader zijn naam waar en klinkt ook een pak warmer en melodieuzer.
Met de naar postrock neigende soundtrack van “Everest” zet Public Service Broadcasting een punt achter een uurtje uitzending. Een aftiteling volgt nog, geen bisnummer. Dat hoeft ook niet, de missie is immers volbracht. Het applaus klinkt gemeend en Big Next heeft zijn doel bereikt: alweer wat meer mensen die van deze band hebben gehoord. Wie er niet bij was, mag het nu al opschrijven: volgende keer is dit niet te missen.
