Wie de concertenzalen en festivals een beetje afschuimt, is MannGold ongetwijfeld al tegengekomen. Als dat nog niet het geval was, dan is het slechts een kwestie van tijd, want zowel de reguliere kwintetversie als het met blazers uitgebreide MannGold de Cobre hebben hier en daar al wat podia in lichterlaaie gezet met hun gedreven monsterjams en zijn van plan om dat te blijven doen. Van het Absolutely Free Festival tot Gent Jazz, de band mikt steeds op de overrompeling.
Hoog tijd dus om aanvoerder/gitarist Rodrigo Fuentealba eens aan de tand te voelen. De man maakte jarenlang furore met Fifty Foot Combo (of hebt u dat ook al gemist?), maar speelde ook met volk als Joost Zwegers en Gabriel Rios. MannGold is echter een heel ander beestje: een kwintet met twee drummers en twee gitaristen dat uitpakt met daverende instrumentals, maar soms dus ook aangevuld wordt met acht blazers onder leiding van Peter Vermeersch (Flat Earth Society, etc).
enola: Je hebt zowel MannGold als het uitgebreidere MannGold de Cobre. Welke is eigenlijk de moederband? En hoe ontstond de ene uit de andere?
Fuentealba: “MannGold is de moederband en ergens in 2008 ontstaan, met een paar muzikanten waar ik al lang mee speelde en met wie ik nood had aan een uitlaatklep voor energieke en luide muziek, waarin je je kan verliezen als speler én als luisteraar. Muziek die je een kick geeft en een domme grijns op je gezicht tovert, muziek die je meeneemt en een uur later weer elders in de kamer neersmijt. Ik had als sideman iets te lang in de mainstream vertoefd. Het waren de tijden van de TMF Awards, de Afrekening, glazen huizen, airplay-compromissen, opdagen in idiote programma’s, zangers die over hun geaardheid twijfelden, allerhande bagger.”
“Ik wilde gewoon weer coole muziek maken zonder met iets of iemand rekening te moeten houden. En ik wilde toen al iets doen met twee drummers, een kwestie van herrie te maken. Dat idee is intussen al door vele andere Vlaamse bands opgepikt. De laatste jaren is er gelukkig ook wat veranderd met bands als DAFP, Blackup, Deer, Kapitein Korsakov en Raketkanon. Ik ben een grote fan van dat leger van coole bands dat de mainstream infiltreert en een mooi tegenwicht biedt voor de poppy emo middenklasse zoetgevooisde chiro indie waar Vlaanderen een patent op schijnt te hebben. Mind you, ik geloof ook heel hard in pop!”
enola: En die samenwerking met Vermeersch? Hoe kwam die van de grond?
Fuentealba: “We speelden eens op Kraakpand in de Handelsbeurs en toenmalig artistiek directeur Michael Joostens was blijkbaar zwaar onder de indruk. Zo hard dat hij er op stond om ons te steunen in een “groots” project dat ons op de kaart zou zetten. Ik wilde toen al lang eens iets doen met Peter Vermeersch, dus dit was de ideale gelegenheid. Ik heb hem gebeld, kort uitgelegd wat we deden, muziek doorgestuurd en hij zei eigenlijk direct “Ja”. Dan hebben we samen gezeten en geopteerd voor acht blazers. Ik wilde met hem werken omdat ik een grote fan ben van zijn muziek en visie, maar ook omdat ik er van overtuigd was dat hij de drone-achtige, tribale, wilde gitaarsound van MannGold een tegengewicht kon bieden met zijn stijl van schrijven en arrangeren.”
“Die muziek klinkt voor mij soms alsof je door vele kamers tegelijk loopt of constant bruusk je stuur heen en weer trekt. De beide werelden vielen heel snel en gemakkelijk samen, en zo zijn de opnames die gemaakt werden ook goed gelukt. Het knalt. Een nadeel aan zo’n groot project is dat je wel heel sterk de terughoudendheid en angst bij veel programmatoren voelt en hoort om zo’n groot project te boeken. Het is geen sinecure om met zoiets te komen aandraven. Maar iemand moet het doen…”
enola: Hoe ben je er in godsnaam in geslaagd om die live sound te reproduceren in de studio?
Fuentealba: “Bij MannGold stellen we ons tijdens opnames en concerten niet al te veel vragen. We proberen gewoon op ons best te spelen en er goed uit te zien. In de studio dacht ik aan Steve Albini: spelen en registreren. We hoeven ons met dit soort muziek ook niet af te vragen of StuBru ons zal oppikken, of we veel stemmen in de Afrekening zullen hebben of uitgenodigd zullen worden voor De Laatste Show. Gewoon mooi en rauw, de muziek klinkt alsof je in die ruimte bij ons stond. Een plaat waardoor je, als je ze opzet, na twintig seconden een ferme draai aan de volumeknop geeft, en waardoor je idioot gaat dansen of luchtgitaar spelen. Een plaat zonder zang ook. We hebben geen zanger nodig. Er is na een concert nog nooit iemand naar ons toe gestapt om te zeggen dat ze een zanger missen. Integendeel.”
“En natuurlijk is die live energie heel belangrijk, net als de intensiteit. Die kan zowel van luide rockbands komen, als van een strijkkwartet als van Howlin’ Wolf, Brian Eno of Coltrane. Het heeft weinig met volume en Marshalls en getier te maken. De drive tijdens de concerten komt van mijn verleden, of misschien wel heden, bij Fifty Foot Combo. Wij waren heel goede performers en trokken daardoor volle zalen in binnen en buitenland zonder airplay, persaandacht of promomachine. Het gebeurde louter op basis van onze wilde live shows en reputatie.
enola: De opnames zijn dus volledig achter de rug?
Fuentealba: “MannGold de Cobre wordt momenteel gemixt en is zo goed als af. Niet dat we wekenlang over de basdrumsound discussiëren, het was vooral een gepuzzel met drukke agenda’s. Dat is eigen aan MannGold. Binnenkort beginnen we aan een studiosessie met de kleine MannGold, en het is de bedoeling om een mooie vinylplaat te maken, met op één kant de kleine bezetting en op de andere de grote. Die release komt waarschijnlijk uit in januari.”
enola: Ik hoorde in dat ene concert in Genk een pak invloeden bij elkaar — Branca/Chatham, Can/kraut, hardrock, free jams, etc . Zijn jullie allemaal zulke muziekfreaks in de band? Kan ieder z’n ei kwijt? En ben jij dan degene die de knopen doorhakt?
Fuentealba:“Ja, de meeste leden zijn ziekelijk geobsedeerde muziekfreaks en ieder kan zijn ei kwijt, dat hoor en voel je wel op de concerten. Het zijn ook allemaal supermuzikanten die weinig uitleg nodig hebben om een idee in een nummer om te zetten. Knopen doorhakken doen we samen, en laten we zeggen dat ik meestal het materiaal aanbreng, de ene keer al wat meer uitgewerkt dan de andere, en de band vooruit probeer te duwen, samen met onze fantastische booker Franky Stagemania. Als iemand niet mee kan spelen wegens een drukke agenda, dan wordt die voor dat concert gewoon vervangen. Daardoor krijgt de muziek dan ook een andere kleur en vibe. We hebben een mooie pool : Simon Segers, Mauro heeft eens meegespeeld, Laurens Smagghe, en binnenkort doet Stéphane Misseghers ook eens mee.”
“Ik hou van het bandgegeven. Alle goede muziek en alle goede albums zijn vooral door bands gemaakt. Ik hou van de energie en de dynamiek van een groep mensen die samen goede muziek proberen te maken. Dat klinkt voor mij als een avond aan tafel met fijne, mooie mensen en lekker eten en goede wijn. Iedereen praat met elkaar, luid en zacht, discussieert, lacht,…prachtig ! Ik hoor meestal ook snel wanneer een plaat door één persoon is gemaakt, en je ziet en hoort het zeker als je dan naar een concert gaat kijken waarin die artiest zich omringt met muzikanten die gewoon wat partijen naspelen. Boring. Meestal toch.”
enola: Ik ken je intussen goed genoeg om te weten dat je nogal een muziekfanaat bent, met een brede smaak. Tijd dus om de nerd in jezelf even vrij spel te geven: zijn er ook liefdes, guilty or not, die we nog niet gehoord hebben in je muziek?
Fuentealba: “Ik ben me de laatste tijd in oude muzak beginnen verdiepen, heel bevreemdend en intrigerend! Voor de rest denk dat ik zowat alles omhels en doorslik: Fania, dancehall, hedendaagse klassiek, Nino Rota, polka, Deicide, Suicide, tango, ik heb een abonnement van de opera, Pere Ubu, hip hop, oude rock-‘n-roll, punkrock, noise, Link Wray, Sandy Denny, free/impro, soukous, calypso, ska,… Ik noem vooral stijlen en genres op, maar zo denk ik nooit. Goede muziek is gewoon goede muziek. Die komt bij je binnen en raakt je.”
“Ik raad eigenlijk iedereen aan om naar BBC 6 (Marc Riley, Stuart Maconie, Cerys, Gideon Coe, Craig Charles,etc) en BBC 3 (Late Junction, Opera Live from the Met, alle jazzprogramma’s) te luisteren. Ik ontdek massa’s nieuwe en oude stuff, echt hele goede dingen. Ook veel live sessies in de studio.”
enola: En als we toch bezig zijn: de favoriete platen?
Fuentealba: “Dat is moeilijk, er zijn er zoveel. Als ik er eentje opnoem schieten me er alweer een paar andere binnen. Maar hier gaan we: Exile on Main Street heeft een ongelooflijke sound, vibe en songs. En ze waren nog maar twintigers, godverdomme ! En Aftermath. En Get Yer Ya-Ya’s Out! en al hun bootlegs uit de jaren 1970-’72. Coltranes A Love Supreme is transcendent en staat op eenzame hoogte. The Unknown Kurt Weill van Teresa Stratas, een album dat mijn vriendin tien jaar geleden eens kocht omdat de hoes zo mooi was en we Kurt Weill-fans zijn. Die zet ik regelmatig op. Natuurlijk ook Fun House, want zo hoort rock-‘n-roll te klinken, te zijn, er uit te zien, te ruiken,… zo moet het. Een immense invloed op mij. En dan ook hun eerste. En hun derde. En Lust For Life! Iggy!!!”
“Miles Davis’ Kind Of Blue is ook van een bovenaardse schoonheid, maar dan zijn er ook nog Mania van the Ramones, en Never Mind the Bollocks, Fresh Fruit For Rotting Vegetables en Rock For Light. Als je die platen rond je vijftiende binnenkrijgt, dan ben je gezegend. Of gedoemd. Idem voor The Sonics. En dan ook Fela Kuti & Ginger Baker. Dat werd thuis, ook door mijn ouders, heel veel opgezet. We hadden geen muziekinstallatie, alleen zo’n simpele ghettoblaster, maar mijn vader kwam eens thuis met een doos cassettes die toch een stempel op me hebben gedrukt : Dylans Street Legal en Desire, Jacques Dutronc, The Stones, The Cure, de eerste van UB40, Kate Bush en Fisher Z.”
“Back In The USA van MC5! Die klank is platgecompresseerd, maar los daarvan zijn het supersongs en -energie. Ummagumma en de eerste twee van Pink Floyd, No Sleep ’til Hammersmith van Motörhead en Rain Dogs van Tom Waits. Ik ben een tijd geobsedeerd geweest door Waits, en deze plaat was ook mijn kennismaking met Ribot. Zo kom ik terecht bij Jimi Hendrix’ Live at Monterey en de Stax/Volt live DVD. En natuurlijk ook The Gun Club, The Cramps, The Wipers, Al Green, Crass, Bauhaus. Etc.
enola. Euh… zullen we dan maar? De favoriete gitaristen?
Fuentealba: “Ik luister eigenlijk zelden naar ‘typische’ gitaristenplaten, maar dan nog zijn er natuurlijk nog veel te veel om op te noemen: Django Reinhardt, Richard Thompson, Link Wray, Hendrix, Freddie King, Keiji Haino, Zappa, Greg Ginn, Mickey Baker, Eddie Hazel, Mick Taylor, Oscar Moore, Barney Kessel, Caspar Brötzmann, Grant Green, Pete Townshend, Ribot, James Blood Ulmer
Zoot Rollo Horn, Rainer Ptacek, Paco de Lucia, vooral zijn werk met Camarón de la Isla. En dan Stian Westerhus, Raoul Björkenheim, Mary Halvorson, Steve Cropper, Hubert Sumlin en Lightnin’ Hopkins.
enola: OK, daar hadden we zelf om gevraagd. Bedankt!
MannGold speelt op zaterdag 9 november op het Scratch & Snuffest in Nieuwpoort. Meer info hier.
