Elk jaar heeft z’n popsnoepje, dat als het even kan in promo staat bij de BBC wanneer de laatste kerstboom verbrand is. In 2013 is dat Chvrches, een trio met een bruidsschat van een frontvrouw en singles zo catchy dat ze met zichzelf geen blijf weten. De hamvraag bij het debuut is of met die singles niet al het kruit verschoten is.
Want aan een walk over was Chvrches nog niet bezig: zowel in de Botanique als op Pukkelpop bleek er nog werk aan de winkel: op het podium enerzijds, met de vleesgeworden begeerte Lauren Mayberry die zich hardnekkig aan de staander vastklampt en het podium nog niet vult zoals ze met de songs doet. Anderzijds ontaarden de concerten van Chvrches nooit in ware popfeestjes: daarvoor mikken de songs niet nadrukkelijk genoeg op de benen. Er wordt meer geluisterd en met de heupen gewiegd dan gedanst. Bovendien was het wachten op die ene single die de vlam in de pan deed slaan (“We Sink”, “The Mother We Share”, “Lies” volstonden hier om een onverklaarbare reden niet). Die vlam is er nu eindelijk met pareltje “Gun”, al was er live geen vergelijkbare synthbom meer te horen.
Want wie Chvrches nauw volgde of live aan het werk zag, heeft The Bones Of What You Believe eigenlijk al gehoord. Slechts een drietal aperitiefhapjes bleven tijdens het moordende tourschema in de ijskast. En jawel, daar zit nog één smaakbom bij: “Tether”, dat prachtig laag per laag opbouwt met de in melancholie badende zanglijnen van Mayberry, waarna Iain Cook en Martin Doherty synthriedels als kogels naar uw voeten schieten zodat u wel moet bewegen. Dansbaarder dan dit wordt Chvrches niet. Toppertje.
Het nestelt zich dan ook comfortabel in een verschroeiende openingsdemarrage waarmee The Bones Of What You Believe het huidige poppeloton achter zich laat: “The Mother We Share” – “We Sink” – “Gun” – “Tether” – het bonkige “Lies”, de eerste onvergetelijke kennismaking met dit trio, zijn 19 minuten pure popperfectie. Een gevarendriehoek gevormd door Cyndi Lauper, The Human League en soundtracks à la Jan Hammer. Die jaren tachtig weer, maar dan geweekt in eigen nat: agressieve sounds en beats waartegen de zeemzoete stem van Mayberry haar lyrics zucht of soms zelfs sist – “What the fuck were you thinking” in “We Sink”; “I’m gonna break you down to tiny, tiny parts” en dies meer in “Gun”; “I can feed your dirty mind like I know what you are” klinkt het betrappend in “Lies”. Nee, ze wil echt niet schattig genoemd worden. Maar komaan.
De tweede helft gaat het wat moeilijker, The Bones vangt wind op kop. Dat is vooral te wijten aan de twee door Doherty gezongen songs: “Under The Tide” klampt muzikaal nog aan bij het torenhoge niveau maar krijgt vocaal een schotelvod in het gezicht. Het daardoor zeurderige en te zwaar aangezette slotnummer “You Caught The Light” is wanneer u dit leest al van de iPod gehaald. Laat het meisje zingen, jongens: ze is veel te belangrijk voor jullie sound. Zoals ook blijkt in voorlaatste nummer “By The Throat”, an sich al een perfecte slotsong waarin Mayberry met een pakkende zanglijn op zoek gaat naar de troost die schuilt in berusting: “If I could catch you and cut your ties/I would leave you, every time”. Van ons mag het. Maar goed, ook “Recover” was dus geen toevalstreffer.
Op de tweede plaathelft is Chvrches trouwens nooit minder dan degelijk: “Night Sky” drijft op percussie maar ontbeert die catchiness of pakweg ontlading van “Tether”, “Science/Visions” zoekt de donkerdere hoek van de dansvloer op met gejaagde trance van eind jaren tachtig en kan live nog wel eens stevig uitpakken. “Lungs” duwt het stuurse en agressieve van op de eerste songs resoluut naar de voorgrond en overgiet het met een scheut distortion die braaf genoeg blijft om in de plaat te blijven passen. Onberispelijk.
The Bones Of What You Believe In bevestigt dus wat Chvrches het afgelopen jaar zo sterk maakte: een perfect afgemeten suikerlaag waaronder songs vol vertwijfeling en wrok zitten; pal in het midden tussen pretentieloos en beredeneerd; een zangeres die keer op keer de juiste zanglijn aan een killermelodie uithuwelijkt; een band catchy, vitaal en altijd op zoek naar de juiste hook die het onderscheid maakt. Dit debuut is sterk genoeg om Chvrches over z’n eigen hype te tillen. Live nog wat groeien, zich niet kapot touren, en de popplaat van pakweg 2015 is nu al bekend. Die van 2013 voorlopig ook.
