Creatieve ingevingen vragen tijd en omzwervingen, als we het parcours van DM Stith mogen geloven. In de afgelopen vier jaar kregen zijn fans louter een handvol remixes, onschuldige probeersels en een stapel dromerige vakantieprentjes voorgeschoteld. Het genie van Heavy Ghost had duidelijk bezinning nodig om een antwoord te vinden op de vraag wat er op het debuutalbum zou volgen. Geen typische tweede plaat, wel een zijproject dat qua atmosfeer en intensiteit hoogst herkenbaar aanvoelt.
Even het verhaal van de voorbije jaren uit de doeken doen. Critici waren in 2009 eensgezind over de debuutplaat: zelfs bij een vrijdenkend label als Ashmatic Kitty getuigt het van guts om met een bijna onbegrijpelijk maar bloedmooi album als Heavy Ghost op de proppen te komen. Veelvuldig geprezen, werd Stith meteen een naam om in de gaten te houden. Of het nu het verdovende effect van de plotse aandacht is geweest of het zwarte gat na maanden van artistieke wroeging weten we niet, maar Stith besloot om voor zijn volgende project alle nodige tijd te nemen — zijn zoektocht naar inspiratie kon men volledig via Tumblr volgen.
Wat is er uit de bus gekomen? Meer dan aanvankelijk kon gehoopt worden, want Stith heeft de druk van de tweede plaat meesterlijk weten te omzeilen. In plaats van alleen op pad te trekken, zocht hij het gezelschap van landgenoot John-Mark Lapham (bekend van The Earlies) op om vervolgens samen een band op poten te zetten. Twee vliegen in een klap, want The Revival Hour zou zo een nieuwe uitlaatklep aan Lapham geven, maar ook een oplossing bieden voor de toekomstplannen van Stith. Scorpio Little Devil is verre van een tweeledig gedrocht, want beide heren hebben er een intelligent aanvoelende en innemende ervaring van gemaakt.
Lapham heeft duidelijk niet veel ruwe kantjes van Stiths veelzijdigheid weten af te vijlen, want The Revival Hour klinkt op alle vlakken als een voortzetting van wat in 2009 is begonnen. Bipolariteit alom, met lichtvoetige popsongs die tot in de diepste krochten neerdalen. Een resultaat dat klinkt alsof je Sufjan Stevens in een depressie laat sukkelen of Radiohead op een langdurige kuur van steroïden zet. De gestileerde ritmes van openingsnummer “Control” en de verbijsterend hoge falsetstem bij “Copper House” — in combinatie met meerlagige beats — hebben wat weg van hetgeen Thom Yorke en de zijnen in de voorbije tien jaar hebben geproduceerd. In het dampende woestijnspektakel van “Pyre” horen we Stiths prikkelende falsetstem nogmaals in volle glorie.
In alle opzichten klinkt Scorpio Little Devils als een persoonlijke worsteling, eentje die bij de eerste luisterbeurten weinig tot niets laat prijsgeven — tot frustratie toe. Zelfs de vrolijkheid van een aantal nummers — zie bijvoorbeeld de single “Hold Back” — doet weinig aan het enigma af. De teksten liggen in het zand verborgen en er valt behoorlijk wat om te woelen vooraleer men enige betekenis aan de woorden kan geven. Net als bij Heavy Ghost is het puzzelen deel van het genot, wat het merendeel van de luisteraars mogelijk snel doet afhaken.
Want Stith en John-Mark Lapham maken het ons niet makkelijk. Wie volhardt, krijgt in een ruil een fantastische, gevarieerde ervaring voorgeschoteld. Van pompeuze opera in “I Swear I’m Clean” langs de versplinterde nineties in “Hound” tot het lichte, vlinders-in-de-buik gevoel van “Run Away”. The Revival Hour laat met Scorpio Little Devil behoorlijk wat genreconventies op de luisteraar los, in een poging om tot een totaalervaring te komen. Dat lukt niet met alle tien songs, zoals het ietwat onzeker beginnende “Eyed The Beast” laat aanvoelen.
De hoop om ooit een groot publiek te bekeren heeft Stith ongetwijfeld al lang opgegeven. Scorpio Little Devil is niet gemaakt met het idee om mensen te plezieren of te amuseren. Intens genot is er wel in de vorm van onontwarbare knopen, veelgelaagde soundcapes, constante sfeeromslagen en raadselachtige teksten. Kortom, DM Stith zoals we hem vier jaar geleden hebben ontdekt. Het enigmatische genie heeft zijn kunnen bevestigd.
