Zeggen dat François Ozon een regisseur van wisselend niveau is, zou een understatement zijn. Terwijl zijn films qua uitgangspunt vaak erg interessant lijken, laat de uitwerking meestal te wensen over. Neem nu zijn vorige, Dans La Maison: op papier een speelse Hitchockiaanse thriller met boeiende thematiek, maar het eindresultaat is toch nogal karikaturaal, ergerlijk en langdradig. Ook al is Jeune et Jolie totaal onvergelijkbaar en veel serieuzer van toon, lijdt de film toch enigszins aan dezelfde gebreken.
De prent volgt de pas zeventien geworden Isabella (Marine Vacth) die zich op de rand van de volwassenheid begeeft. Op het eerste zicht lijkt ze een gelukkig meisje in een normale gezinssituatie, maar na haar eerste seksuele ervaring begint ze zich om onduidelijke redenen te prostitueren. Voor het geld hoeft ze het alleszins niet te doen, want Isabella komt niets te kort. Geniet ze misschien van een rol waarin ze macht op mannen kan uitoefenen? Of is het toch een soort complex veroorzaakt door de afwezigheid van haar vader? De personages tasten, net als de kijker, in het duister.
Jeune et Jolie begint alvast veelbelovend. In de openingsscènes maken we al kennis met de prille liefdesperikelen van Isabelle, die voor het eerst een vakantieliefje heeft, maar er een dubbel gevoel aan overhoudt. Deze scènes grenzen misschien wel aan het clichématige en als we andere Franse auteursfilms als 36 Fillette, A Nos Amours en Pauline à la Plage mogen geloven, lijken strandvakanties waar kwetsbare grietjes door gladde buitenlandse praatjesmakers verleid worden een onvermijdelijke rite de passage voor Franse meisjes. Gelukkig blijft Ozon’s alomgekende gekscherende, naar camp neigende ironie hier achterwege en wordt de ontluikende seksualiteit van Isabella op een verrassend ingetogen manier voorgesteld. Een fijngevoelige aanpak die we al een tijdje niet meer van hem gezien hadden.
Het is dan ook jammer dat Ozon die subtiliteit niet weet vast te houden en in de daarop volgende scènes het publiek wel heel nadrukkelijk eraan herinnert dat hij een coming-of-age prent aan het maken is, door de de film in vier seizoenen op te delen en de aanvang van elk seizoen telkens (letterlijk) met veel tralala aan te kondigen. Verder is het opmerkelijk dat in een film die voornamelijk over de normale groeipijnen van het volwassen worden lijkt te gaan, een hoofdpersonage zo’n drastische keuze maakt om in de prostitutie te gaan. Het lijkt een weloverwogen, weinig problematische beslissing van Isabella en je zou zelfs kunnen zeggen dat de film daarom prostitutie bagatelliseert. Maar langs de ene kant siert het Ozon eigenlijk wel dat hij zoveel de nadruk legt op de alledaagse, triviale aspecten van Isabella’s leven: zo krijgen de metroritjes naar haar klanten misschien zelfs nog meer schermtijd dan de daad zelf. Isabella blijft eigenlijk een relatief normaal leven leiden en de film begaat niet de fout om de gevolgen van haar keuze overdreven te dramatiseren. Life goes on, lijkt Ozon te suggereren.
Langs de andere kant is het dan ook weer typerend hoe Ozon het niet kan laten om de prostitutie te esthetiseren: het oudste beroep wordt voorgesteld als intrigerend, opwindend, mysterieus en het personage van Marine Vacth (in een nochtans opmerkelijk acteerdebuut) wordt gedegradeerd tot de zoveelste pruillip trekkende, melancholisch voor zich uitstarende Lolita die na de seks tussen de lakens verleidelijk van een sigaret ligt te lurken. Het wordt helemaal rampzalig wanneer Charlotte Rampling als echtgenote van één van Isabelle’s klanten komt opdagen en verkondigt dat zij eigenlijk ook altijd een hoer had willen zijn, ware het niet dat ze zo verlegen was. Alsof Ozon zonder een greintje humor, wat hier dus absoluut wel op zijn plaats was geweest, probeert te zeggen: meisjes, jezelf verkopen is dan misschien wel een beetje fout, maar toch ook heel spannend.
Misschien is dat laatste ietwat overdreven en ik wil absoluut niet suggereren dat Jeune et Jolie een vrouwonvriendelijke film is. Ozon doet zo nu en dan wel een halfslachtige poging om iets zinnigs over seksualiteit bij jongeren te zeggen, maar uiteindelijk maakt hij gewoon veel liever een romantische film over een verleidelijke, maar o zo kwetsbare nymfomane. En dat terwijl er zoveel sterke, menselijke scènes in de film zitten, met name enkele ontwapenende familietaferelen aan het begin. Altijd jammer wanneer een film met zoveel overduidelijke troeven toch op zijn bek gaat.
