PUKKELPOP 2013: Marquee :: Vrijdag 16 augustus

Dat het heet is, vrijdag. En dan biedt de Marquee al eens verkoeling of ultieme verhitting. In het geval van James Blake lukt dat eerste perfect, bij Girls in Hawaii het tweede. In het geval van enkele frêle meisjes op het podium blijft het bij een ietwat steriele kamertemperatuur, en dat lijkt niet de bedoeling.

De bedoeling van de bloedmooie blondine Nina Nesbitt en haar entourage is anders wel duidelijk: scoren. Langs een zo klein mogelijke trapladder de hitparade in. Nesbitt laat zich het best situeren in een Bermudadriehoek gevormd door vooral Schotgenoot Amy MacDonald, Gabrielle Aplin en Birdy. Een klein meisje achter een te grote gitaar en met veel te brave klavertje vier-nummers. Ze lijkt bijna flauw te vallen van de hitte, en krijgt wanneer ze daar een allusie opmaakt na elk nummer een iets minder poëtisch “Take that shirt off!” te horen. Nesbitt is bovendien een hip meisje: ze neemt ondertussen wat foto’s die ze belooft na het concert op Instagram te zetten en ze covert zoals bijna elke debutant tegenwoordig ook een nummer van Fleetwood Mac, in haar geval “Don’t Stop”. Mja, een einde op The Night Of The Proms zoals grote voorbeeld Amy MacDonald wensen we haar – niemand – toe, maar dan zal ze niet alleen een mooi, maar vooral een eigen smoeltje moeten krijgen. Als ze daar de kans toe krijgt.

Laten we nu voor eens en voor altijd uit de kast komen, jongens: enola is een dekmantel voor een bende stiekeme pophoeren. Zo, het is eruit. Geen wonder dan ook dat CHVRCHES een van onze chouchous is. Bovendien is “enola” ook een taal, het Enola. Als (mvs) (pn) toefluistert, met de wijsvinger op de kin, dat Lauren Mayberry “podiumvaster is geworden de afgelopen maanden”, wilt dat vijf seconden later al zeggen: “Ze is om op te eten.” Terwijl Regi ongevraagd het doopfeestje van z’n kleine komt houden op het hoofdpodium – bleek Major Lazer te zijn achteraf – ging het er hier iets gesofisticeerder aan toe in de Marquee. CHVRCHES mikt immers niet op de dansbenen, maar op een van uw afritten tussen hoofd en hart met hun synthpop. Die Marquee bleek gelukkig niet te groot voor dit Schotse drietal, dat zich de pleuris toert om hun debuutalbum – uit op 20 september, mensen – voor de schijnwerpers te krijgen. Maar echt wild wordt de tent nooit.

Net terug uit Japan, valt er geen spatje vermoeidheid te bespeuren bij de band. Meer nog, het klinkt allemaal nog wat overtuigender dan bij hun passage in de Botanique begin mei. Het geluid zit van meet af aan goed, al moet Mayberry vocaal wel erg hard opboksen tegen het gedreun van Iain Cook en Martin Doherty. Ook in de rustigere nummers, die (pn) op straffe van een feature over Major Lazer schrijven geen ballads mag noemen van (mvs). Het zijn wel die rustigere nummers die de aardig volgelopen Marquee aan het klappen en bewegen zet. “Gun” krijgt immers eindelijk de airplay die CHVRCHES met eerdere nummers al verdiende en dat laat zich zien. Hun pop doet dansen op één tegel en is geen gemakkelijke crowdpleaser. “Recover” en “The Mother We Share” zorgen uiteindelijk wel voor een nipte overwinning. CHVRCHES gaat voor de tragere inwerking, zowel met de nummers als met hun succes. Ze zijn oorsnoep voor al diegenen bij wie het iets meer mag zijn, maar we hopen dat dat voldoende is om van hen een blijvertje te maken. Dat wordt hard werken.

Krijgt het vuur eindelijk wel aan de lont in de Marquee: Girls In Hawaii. De Waalse indierockband, die al eens de Waalse dEUS werd genoemd, verloor in 2010 plots drummer Denis Wielemans bij een auto-ongeval. Daarom is het optreden voor een overvolle Marquee, waarbij vooral nummers van debuutplaat From Here To Here aan bod kwamen, niet alleen een betoverende, maar ook een emotionele ervaring. Dat voel je vooral tijdens de prachtige ingetogen single “Misses”. Girls in Hawaii bewijst dat de band niet alleen na drie jaar afwezigheid nog steeds kan ontroeren, tijdens meer rockende nummers is het dansen geblazen. De euforische reactie van zanger-gitarist Lionel Vancauwenberghe op het einde van de set spreekt boekdelen. Hij gaat tijdens de luidruchtige outro van “Flavor” bovenop de versterkers staan en ziet dat het goed was. Girls In Hawaii houdt van Pukkelpop en Pukkelpop van Girls In Hawaii. En nu is het uitkijken naar hun langverwachte derde plaat.

De hitte is uit de lucht gewassen en de maan is de nachtwaker van het terrein wanneer James Blake in de Marquee aan zijn set begint. De perfecte setting voor een wederom verstillend concert dat laat horen hoe Blake aan het evolueren is: net als Katy B weg van de dubstep waarop ze beiden hun debuut entten. Maar in tegenstelling tot die Katy B, is de meest dansbare Blake een Ibiza voor het brein (“CMYK”, “Voyeur”) en wordt er vooral met de stilte geflirt zoals in “Life Round Here” en “Lindisfarne II”. De seismografische bas verricht minder ellenbogenwerk dan twee jaar geleden tijdens Blakes concerten, ook dankzij tweede plaat Overgrown. Het maakt z’n concerten een pak rijker, afwisselender en diepgaander dan vroeger. Een set die de dag zachtjes dichtritst als een tent.