Opvallend hoe elektronisch getint de Castello line-up op deze Pukkelpop is. Van de soulvolle variant van S O H N over de percussieve ritmes van Slow Magic tot de dubstep van Vuurwerk; beats en synths overheersen. Jagwar Ma voegde daar nog een fikse scheut nostalgie naar de dagen van Madchester aan toe.
Neen, het zijn geen Britten: dat is misschien nog wel de meest opvallende vaststelling aan dit Australische trio. Zanger-gitarist Gabriel Winterfield lijkt zich een jeugd lang te hebben vergaapt aan filmpjes van The Happy Mondays en Stone Roses en is dan ook het soort frontman dat naadloos de erfenis van Shaun Ryder, Ian Brown en Liam Gallagher uitademt. We zien en horen de losse swagger die herinnert aan het beste uit de tijden dat Manchester de navel van de wereld was, en de hippe discotheek The Hacienda het boeiende pluis.
Toch is dit geen klakkeloze kopie. Waar dit geluid vroeger tot aanstekelijke pop zou leiden, slaat het trio in de Castello complexloos de dancerichting in. Winterfield is geen John Squire die moeiteloos kwikzilveren gitaarlijnen bedenkt; vaak is het de bas van Jack Freeman die voor de melodie moet zorgen. Met die baggy sound van eind jaren tachtig/begin jaren negentig als startpunt belandt de groep via het geluid van Primal Scream ten tijde van XTRMNTR al stoeiend bij de big beat van Chemical Brothers.
“Uncertainty” heeft de industriële stomp waarmee Primal Scream eind jaren negentig uitpakte, losser is single “Man I Need” waarin een vage echo van “Tomorrow Never Knows” weergalmt. Een rechtdoorzee drammend “Come Save Me” — Chemical Brothers op hun hoogtepunt — is helemaal raak en gaat over in een euforisch “Four”; een hoogtepunt zoals een dansoptreden er wel een moet hebben.
Jagwar Ma klonk frisser dan een lentebries op een bedauwde ochtend, en was cooler dan een ijsblokje in de whisky van een Eskimo. Laat de groep nog wat meer loskomen van grote voorbeelden en er zullen nog interessante dingen gebeuren.
