Eén enkele muzikant kan vaak een wereld van verschil betekenen voor een groep. Denkt u bijvoorbeeld maar eens aan Genesis, dat na het vertrek van Peter Gabriel de val maakte van een hoogstaande psychedelische rockgroep tot een goedkoop popgroepje onder leiding van Phil Collins. Of aan het vertrek van Syd Barrett uit Pink Floyd dat eveneens zijn sporen naliet. Een geluk dat het net zo goed een heel andere richting uit kan gaan, zoals met Left Lane Cruiser, dat met James Leg van Black Diamond Heavies eindelijk het nodige zout op de patatten krijgt om van Left Lane Cruiser een ware topgroep te maken.
Met een zanger als James Leg heeft Left Lane Cruiser nu eenmaal alles te winnen en werkelijk niets te verliezen. Leg liet met zijn vorige groep Black Diamond Heavies namelijk al twee beesten van platen op de mensheid los. Met niets meer dan een onheilspellend orgel, een typische, aan Tom Waits verwante stem en verder gewoon goede teksten liet hij zowel Every Damn Time als A Touch Of Someone Else’s Class op regelrechte successen uitdraaien. De tandem Left Lane Cruiser kennen wij daarentegen uit de tijd dat Two Gallants begon op te komen, een duo dat net als hen white soul maakt. Dat is meteen ook de belangrijkste reden waarom Left Lane Cruiser heel vaak met hen vergeleken wordt. De groep deed het in 2008 niet slecht met Bring Yo Ass To The Table, maar klonk toch net iets te rootsy om er platen van te blijven kopen. Totdat wij plots hoorden van de samenwerking met bluespersoonlijkheid James Leg uiteraard, want zijn korrelige stem doet een mens wel altijd naar een met rook gevuld bluescafé verlangen.
Toch is James Leg als extra zanger niet de enige bijzonderheid aan Painkillers. Een tweede toegevoegde waarde is namelijk dat er voor het album zorgvuldig oude nummers werden uitgekozen om met Legs gezegende stembanden als covers nieuw leven in te blazen. Jimi Hendrix, Robert Johnson, John Lee Hooker en The Rolling Stones zijn hierbij maar enkele namen om de indrukwekkende revue te passeren. Met succes, want het trio slaagt erin de nummers als eigen materiaal te laten klinken. “Come to poppa…” kreunt Leg en daarbij klinkt hij als een verloren blues- of soullegende van het type Bo Diddley of Nathaniel Mayer, met het grote verschil dat Leg nog maar een dertiger is en dat wij dus nog veel moois van hem kunnen verwachten.
Veel bemoediging weerklinkt er in ieder geval niet in de muziek van Left Lane Cruiser, want Painkillers opent meteen met het mistroostige “Sad Days & Lonely Nights”, een Junior Kimbrough-cover waarin een moeder haar kind van bij het begin van het leven veel (jawel) “sad days” en “lonely nights” belooft. Het lied past echter perfect bij Legs pekzwarte stem, met het gevolg dat je van bij het begin mee bent met het album. Niet dat de groep er altijd op een even gemakkelijke manier tegenaan gaat met voor de hand liggende covers, want met met het puristische “She’s Gone” van Hound Dog Taylor trekt het combo de meer authentieke kaart met een nummer dat er veel minder gemakkelijk ingaat bij een ongeoefend oor. Niettemin blijft het altijd een plezier om naar Legs roestige stem te luisteren, waardoor je aandacht nooit hoeft te verzwakken.
Dat Painkillers een tof, afwisselend album is, staat bijgevolg als een paal boven water. Ook met Robert Johnsons “Ramblin’ On My Mind” heeft Left Lane Cruiser namelijk een nummer uitgekozen dat van bij de eerste luisterbeurt blijft plakken, niet in het minst omdat Legs geoliede stem het nog maar eens een onvergetelijke ervaring maakt. Een gevoel dat men eveneens bij “Sway” van The Rolling Stones krijgt, een nummer dat met het dronken pianootje haast niet meer The Rolling Stones had kunnen uitademen, maar dat in deze versie toch weer een stuk geloofwaardiger klinkt met een Leg die extra diep mag gaan met zijn ruwe stem.
Wij kunnen Painkillers bijgevolg wel bestempelen als een bijzonder succesvol hoofdstuk in het Left Lane Cruiser-verhaal. We kunnen natuurlijk stellen dat covers maar covers zijn, maar als ze in dergelijke, smakelijke versies worden gebracht, kunnen we er maar moeilijk omheen dat het bijzonder aanstekelijk werkt. Hopen maar dat Leg nu tot een definitief onderdeel van Left Lane Cruiser mag uitgroeien en wie weet durft het drietal het ooit nog wel eens zonder covers aan.
