Circus zit in de lift. Niet alleen schieten de circustenten tijdens de zomerfestivals als paddenstoelen uit de grond, maar ook het theater ontdekt de kunstvorm. Wanneer een naam als Arne Sierens met circus aan de slag gaat, schept dat hoge verwachtingen.
Lang voor de premièredatum al je voorstellingen uitverkocht krijgen, je moet het maar doen. De aankondiging dat Arne Sierens zou samenwerken met de acrobate Aurelia Brailowsky bleek voldoende om het publiek massaal op de been te brengen. Ook onze nieuwsgierigheid werd geprikkeld, maar op dat vlak stelt Gloria (in den hoge) alvast teleur. Geen salto’s, geen trapezes. Sierens vormt Brailowsky om tot actrice en poot haar neer in een voor hem typisch teksttheater. Een van vele gemiste kansen. Sierens lijkt in deze voorstelling een hoog aantal voorzetten te geven, maar kopt niets binnen.
In een filmisch decor ontmoeten vier personages elkaar. Dat decor bestaat uit een hele reeks goud-oranje doeken, die bij aanvang van de voorstelling langzaam worden omhooggetrokken, om vervolgens het volle anderhalf uur te blijven hangen. Zo wordt de scène een grote breedbeeldtelevisie, maar veel meer wordt er met de doeken niet gedaan. Op een sporadisch briesje van twee ventilatoren na, hangen ze maar mooi te wezen.
Terug naar het verhaal. Vier mensen vinden elkaar in een afgelegen moeras rondom een indrukwekkende Amerikaanse wagen: een jonge vrouw die wegliep van huis, haar toevallig gevonden compagnon de route, een man die wegvluchtte van een huwelijksfeest en een kind zonder oppas. Ze botsen eerder toevallig op elkaar, maar omdat ze alle vier nergens anders heen kunnen, blijven ze samen. Zo vinden ze voor even houvast. Maar hoezeer ze hun vertrek ook uitstellen, op den duur moet ieder alleen verder op zijn eigen weg.
De personages zijn grondig uitgewerkt. Je gelooft ze, het zijn mensen van vlees en bloed. Je voelt dat ze samen met de acteurs zijn ontwikkeld. Er wordt doorleefd en energiek gespeeld. Zeker Tom Vermeir springt eruit, zoals hij zich met volle overgave stort op zijn rol. Daarbij is het mooi om naast twee rasechte acteurs, Vermeir en Leen Roels, ook Brailowsky te zien spelen. Haar achtergrond als acrobate geeft haar een unieke speelstijl. Maar je blijft wel voelen dat ze geen actrice is, wat het jammer maakt dat haar andere talenten niet worden benut. Op dezelfde manier is Sierens inhoudelijk niet tot op het bot gegaan. Hij heeft vier interessante personages samengebracht in een afgebakende ruimtelijke context, maar het resultaat lijkt eerder een stijloefening dan een aangrijpende voorstelling.
Een ontroerend, maar opnieuw te weinig doorgedreven idee is dat de vier zeer verschillende personages elkaar uiteindelijk vinden in hun eigen rituelen. Zo wordt de auto op een bepaald moment omgetoverd tot een sacrale plek voor Maria-verering. Het levert mooie beelden op, een welgekomen afwisseling in de opeenvolging van dialogen waarin zoveel mogelijk naast de kwestie wordt gepraat om de echte pijnpunten te maskeren. Maar waarom Sierens precies kiest voor Maria, of waarom de personages de auto plots omtoveren tot danspaleis op foute muziek, dat is een andere kwestie. Gloria (in den hoge) zit vol losse eindjes.
Die losse eindjes liggen in het verlengde van de personages. Zij dwalen van de ene levensgebeurtenis naar de andere, zoekend naar houvast, en heel even vinden ze die bij elkaar. Sierens had voor zijn voorstelling echter een duidelijkere lijn mogen kiezen. De personages wekken sympathie, maar daar blijft het ook een beetje bij. Gloria (in den hoge) ontroert niet, het is niet echt grappig. Op den duur weet je niet wat je er nu precies mee moet. Vlees noch vis. Een middelmatige voorstelling die na afloop niet al te lang bijblijft.