Johnny Depp wordt op zijn IMDb-profiel omschreven als één van de meest veelzijdige acteurs van zijn generatie. Begrijpelijk als je bekijkt wat de man al allemaal op zijn palmares heeft staan. Personages als Edward Scissorhands en Ed Wood zullen we eeuwig koesteren, waarvoor we Depp ook dankbaar zijn. Het rariteitenkabinet waar de acteur ons wist op te trakteren was lange tijd ludiek, bevreemdend en entertainend, maar de laatste jaren komt er flink wat sleet op de Depp-formule. Sinds hij besloot om rond te dartelen als Jack Sparrow lijkt Depp vast te zitten in een vast stramien aan personages, die eerder vermoeiend en eentonig zijn dan amusant. Hij dreigt zich te verliezen in een overkill aan excentrieke (Disney)figuren, waardoor het moeilijk wordt om zijn ware kwaliteiten als veelzijdig acteur te onderscheiden. Met The Lone Ranger is het niet anders. De vijftigjarige Depp amuseert zich als geflipte indiaan in een Disney-blockbuster die gebukt gaat onder een langdradig, conventioneel en repetitief karakter.
Het leek iemand bij Disney wel een leuk idee om 225 miljoen dollar te spenderen aan een gepimpte filmversie van The Lone Ranger, een avonturenreeks die in de jaren dertig furore maakte op de radio en vanaf de jaren vijftig op televisie. Kinderlijk en naïef entertainment dat toen jong en oud wist te boeien. Hoe krijg je zoiets tegenwoordig verkocht? Laat Jerry Bruckheimer de boel produceren, huur de regisseur van de eerste drie Pirates of the Caribbean-films in en maak het plaatje compleet met Johnny Depp.
Het avontuur start met de wat timide en onhandige advocaat John Reed (Armie Hammer) die we aantreffen op de trein naar huis. Die trein bevat ook een gevangenentransport, bestaande uit de indiaan Tonto (Johnny Depp) en de gevreesde outlaw Butch Cavendish (William Fichtner). De handlangers van Cavendish trachten hem te bevrijden, waar John en Tonto een stokje voor proberen te steken. Helaas lukt hen dat niet, waarna de trein ontspoort en Cavendish het hazenpad kiest. Samen met zijn broer en Texas Ranger Dan (James Badge Dale) vormt John posse om Cavendish te achtervolgen. Dat loopt al snel fout wanneer ze in een hinderlaag lopen en enkel John de aanval overleeft. John zweert wraak voor de moord op zijn broer en wordt bijgestaan door Tonto in zijn zoektocht naar Cavendish. Hierbij doorkruist hij gemaskerd en te paard de epische landschappen van het oude Westen.
Uitkijken deden we niet echt naar deze film. De productie van The Lone Ranger ging gepaard met de nodige obstakels en we weten nu al wel wat we van regisseur Gore Verbinski kunnen verwachten als het op zulke lijvige spektakelfilms aankomt. Maar we kunnen al zeggen dat het iets beter meeviel dan verwacht. Zo waren we al blij dat de film niet van begin tot einde een orgie aan visuele effecten is zoals sommige Pirates-films, maar handig gebruik maakt van zijn locaties en Verbinski zijn best probeert te doen om het Westerngenre te eren. Zo passeren er knipogen naar Once Upon A Time in the West, Little Big Man, The Good, The Bad and The Ugly en Unforgiven. Ook opvallend is dat Verbinski – voor een Disney-productie – er niet voor terugdeinst om de wansmakelijke daden die destijds tegen de Native Americans gepleegd zijn aan te halen. Dat blijft natuurlijk zeer oppervlakkig, maar met de conservatieve aanpak die tegenwoordig heerst in Hollywoodspektakels, verbaasde ons dat enigszins.
Helaas is dat alles niet genoeg om de film te redden van zijn fouten. Eerst en vooral is The Lone Ranger lang. Zéér lang! 149 minuten is een hele brok film voor het vertellen van een verhaal waar ze met de tv-serie 25 minuten over deden. We hadden liever gezien dat Verbinski en de scenaristen zich enkel hadden geconcentreerd op het avontuur, en het vertellen van de hele ontstaansgeschiedenis van The Lone Ranger en Tonto links hadden laten liggen. Waarom is het toch steeds nodig om te vertellen hoe de helden zijn geworden tot wie ze zijn? Waarom kunnen ze niet gewoon bestaan in het gegeven universum, zonder dat ze gebukt gaan onder een persoonlijke geschiedenis of clichématige demonen? Indiana Jones had toch ook geen hele achtergrondgeschiedenis nodig om met hem mee te leven in Raiders of the Lost Ark?
Verder gaat de film gebukt onder voorspelbare dynamieken en een repetitief plot. De film opent én sluit met een spectaculaire treinsequentie. Oké, in de negentiende eeuw had men nog niet veel voertuigen ter beschikking om op te blazen, maar twee keer voor eenzelfde soort climax gaan, lijkt ons toch wat goedkoop. Het is bij de eindsequentie dat Verbinski zich uiteindelijk helemaal laat gaan en de film volledig verandert in een pretparkattractie. Johnny Depp tuimelt, rent en spring van de ene trein op de andere, met (uiteraard) de nodige kinderachtige slapstick. Doeltreffende humor is eerder schaars in The Lone Ranger. Het blijft allemaal wat op een kinderlijk niveau, waardoor de gemiddelde jonge tiener hier meer plezier aan zal beleven dan de meeste volwassenen. Om een voorbeeld te geven: het grappigste moment in de film zou een paard moeten zijn dat met een witte hoed op, in een boom zit.
En hoe doet die Armie Hammer dat nu? De kwaliteiten van een echte leading man lijkt Hammer voorlopig toch nog niet te hebben. Zijn personage is stuntelig en straalt weinig heldhaftigheid uit, maar zelfs die kenmerken van The Lone Ranger komen iets te getelefoneerd over. De film steunt vooral op de ‘kwaliteiten’ van Depp om onnozele oneliners uit te kramen en rare loopjes te brengen. Leuk voor de kinders, maar voor ons al lang achterhaald.
Verbinski wil zowel een western als megablockbuster brengen voor jong en oud, die hij ook nog eens tracht af te kruiden met wat historisch besef. Allemaal leuk, moest het na een tijdje niet flink beginnen vloeken en van het scenario een rommeltje maken. The Lone Ranger heeft hier en daar misschien een momentje, maar niet genoeg om zijn draconische duur, flauwe humor en voorspelbare (en soms verwarrende) plotelementen te rechtvaardigen.
Ons verdict: Hi-Yo, Silver! Away! En liefst niet meer terugkomen.
