“’t Is hier niet Werchter Classic”, moet Herman gedacht hebben, en hij schoof Depeche Mode een plekje achteruit. Nadat de groep in 2006 het festival nog mocht afsluiten, werd die eer nu aan Editors gelaten. Dave Gahan liet het niet aan zijn hart komen en liet met een puike set verstaan dat het niet zo had moeten zijn.
Nochtans koos Depeche Mode niet voor de gemakkelijkste weg. Met “Welcome To My World” en “Angel” werd geopend met twee nummers van het recent verschenen Delta Machine, en dat dat nog niet echt tot het collectieve geheugen behoort, bleek snel. Ook “Walking In My Shoes” ging wat verloren: egocentrisch geblaat van een miljonair waarvan de synths niet genoeg doorkwamen. Zo tussendoor even: wat was dat toch met het geluid van de Main Stage dat dat altijd zo verdomd stil stond? Had Joke Schauvliege persoonlijk het weekend lang de wacht opgetrokken bij de geluidsmeter?
Toen daarna op het enorme scherm achter de groep godbetert projecties van schattige puppies werden vertoond, sloeg de schrik ons helemaal om het hart: zou dit een tamme vertoning van een groep semi-bejaarden worden? Niet dus: de toetsen van het begeleidende “Precious” knalden zoals het moest, en Gahan speelde met volle goesting de frontman: overdonderd autoritair in “Policy Of Truth”, danst als een Derwisj in “Should Be Highter, en zoekt als een jonge hond alle hoeken van het podium op.
Jammer dus dat zoals altijd toetsenist Martin Gore daar even tussen moet komen fietsen met het flauwe “Higher Love”; je begrijpt niet dat daar na dertig jaar nog altijd niet eens deftig over is gepraat binnen de groep. Gelukkig is Gahan daar al snel terug om met “A Question Of Time” en de Jacques Lu Contmix van “A Pain That I’m Used To” op te bouwen naar een daverend “Enjoy The Silence”. Zelden een nummer gezien dat zo tot verbroedering uitnodigt. We zien dikke berenmannen elkaar in de armen vallen, en wanneer we — onderweg naar de toog — ook even tussen hen in moeten laveren, ontsnappen ook wij niet aan een innige knuffel. “Here, in their arms, indeed”.
De bisronde is nog een blik knallers op zich, met een pesterig traag ingezet “Just Can’t Get Enough” als uitschieter. Wanneer Gahan na “Never Let Me Down Again” afscheid neemt in ontbloot bovenlijf is het gegil niet van de lucht. Hoorden wij daar nog iemand twijfelen aan de relevantie van deze groep? We geloven het niet. Depeche Mode kan nog even mee.