“Bloc Party is dead. Bye bye.” Een tekening die een week geleden werd achtergelaten na hun show in Luxemburg voorspelde dat er niet eens een Belgisch afscheid van Bloc Party zou te zien zijn op de weide van Werchter. Maar kijk, Kele en gevolg waren braaf op de afspraak. En hoe.
Eerlijk? Bloc Party kon ons al enkele jaren niets meer schelen. Het recentste afkooksel Four toonde aan dat Kele en gevolg niet meer weten welke richting ze met hun geluid uit willen. Of dat eigenlijk wel weten, maar ze allen net iets te koppig zijn om dezelfde richting uit te lopen. Dat ze er na de zomer de stekker uittrekken, is bijna zeker. En dat drummer Matt Tong het deze tournee ook onaangekondigd aftrapte, tja. Zet daar nog hun erg makke optreden op Best Kept Secret Festival naast en u begrijpt wel waarom wij niet stonden te springen om af te zakken naar The Barn. Het leek ons het perfecte moment voor wat pinten en een hamburger. Wat uitrusten voor Sigur Rós later op de avond. Maar na wat laatste motivatie van (mvs) (“Ze stoppen ermee, ge kunt straks hamburgers eten tijdens Green Day”) strompelen we toch richting Schuur, die overvol bleek te staan. Bloc Party bleek immers geen concurrentie te hebben: op de Main Stage werd alles in gereedheid gebracht voor die eerder vermelde volwassen pubers en ook Dizzee Rascal zou pas na Bloc Party’s optreden beats beginnen knallen in Klub C. Veel volk maakt nog geen goed optreden, maar het is toch al een begin.
Waren het revanchegevoelens? Een goede dag? Geschoffeerd omdat ze met hun waarschijnlijk laatste optreden hier niet op het hoofdpodium stonden? Whatever it was, it worked. Want Bloc Party ging er als een bezetene vandoor. Potige opener “Octopus” toonde vooral dat invaldrumster Sarah Jones (o.a. Hot Chip en New Young Pony Club) ook een stevig stukje kan meppen. En ook de bliepjes van “Hunting For Witches” blijven dansbaar. Kele keelt eindelijk weer alsof hij er zin in heeft en dat loont, want ondanks het slabakken van de laatste jaren, heeft Bloc Party met cd’s als Silent Alarm en A Weekend In The City wapens genoeg om een publiek omver te blazen. “Song for Clay (Disappear Here)“, ingeleid met het van Kele’s soloalbum geplukte “Tenderoni”, is een uppercut en het onmiddellijk volgende “Banquet” een even harde voltreffer. Stilvallen doet de band, die er ondanks een ondertussen kolkende sfeer soms wat gemoedelijk bijstaat, niet meer. Alle energie in de muziek aan het steken, zeker? “One More Chance” blijft een meezinger, en zelfs nieuwe song “Rachet” treft doel. De voorspelbare uitsmijters “Flux” en “Helicopter” blijven kleppers die de hele tent extatisch doen springen van plezier, ons inbegrepen. “Are you hoping for a Miracle?” We kregen er eentje. “We hope you’ve had as much fun as we’ve had”, roept Kele nog. Of we dat nu ironisch moeten interpreteren of niet, doet er niet toe. De zwanenzang van de band was er eentje om in te kaderen, en plots hopen we dat alles toch nog goed komt. Als dat niet het geval is, was dit een eresaluut van formaat. Bloc Party, het ga u goed.
