Wát waren wij blij dat Herman Alt-J geboekt had, zo blij dat we een uur vooraf in The Barn gingen kamperen voor een goed plekje. Bleek achteraf gezien niet echt nodig – u moest duidelijk nog bekomen van Tom Odell — maar met de uitpuilende tent van Best Kept Secret enkele weken eerder in gedachten, leek het een verstandig idee.
De uitzinnige taferelen die we daar mochten aanschouwen, tartten immers alle verbeelding. Het Belgische publiek deed het zoals gewoonlijk wat rustiger aan – wij wéten wanneer crowdsurfen gepast is – maar dat neemt niet weg dat de band ook hier als halve helden ontvangen werd. Geen hartjes in de lucht hier, maar driehoekjes uiteraard, en dat een heel optreden lang. Het is wat onnozel, maar de liefde is niet geheel onterecht: met An Awesome Wave heeft Alt-J een slimme, moeilijk te klasseren plaat gemaakt die op kousenvoeten binnensluipt, om vervolgens niet meer te vertrekken.
Eigenlijk zijn er twéé Alt-J’s: de hiphoppers met een voorliefde voor vette bassen, en de harmonieuzere folkies, maar de jongens weigeren te kiezen. En maar goed ook: dit is nooit alléén maar lieflijk, of net alleen maar dansbaar. Het mooiste triootje zit vooraan in de set: eerst is er het bloederige maar daarom niet minder lichtvoetige “Something Good”, met daarna het (relatief) nieuwe “Buffalo”, van op de soundtrack van Silver Linings Playbook. Het nummer neigt aanvankelijk meer naar de ingetogenheid van “Matilda”, maar de aanzwellende drums verdrijven de verstilling, zodat er toch weer wat spanning in kruipt. Hekkensluiter is een met stevige bassen aangezet “Dissolve Me”, het perfecte bruggetje naar de niet zo subtiele vetzakkerij van “Fitzpleasure” (“In your snatch fits pleasure, broom-shaped pleasure”, juist ja).
Hoe mooi er immers ook kan meegezongen worden met “Matilda”, het zijn de beats en verhakkelde gitaren van “Fitzpleasure” en zeker ook “Breezeblocks” (“da-da-da-da”, ook perfect mee te stampen) die tonen hoe deze band met tònnen meer zelfvertrouwen op het podium staat dan vorig jaar op Pukkelpop, en daardoor des te meer weet te overtuigen. De farse hiphopbeat die de show mag openen, spreekt boekdelen: Alt-J stààt er als liveband, en is al lang niet meer bang om het publiek in de ogen te kijken.
Een hoogtepunt dus, maar niet hét allergrootste van deze Werchtereditie: “Buffalo” niet te na gesproken, heeft Alt-J net als bij de vorige doortochten nog altijd alleen maar dat ene album om uit te putten, en dat is iets te weinig. Het zorgt af en toe voor wat te veel Fleet Foxes-koorknaperij, en niet elke song blijft boeien tot het einde, maar vooral: het verlangen naar iets nieuws wordt er alleen maar door aangewakkerd. Hup, jongens, naar die studio!
