Amper enkele dagen voor Olympia in de winkel ligt, komt Austra een voorsmaakje geven van wat die tweede plaat te bieden heeft. Uit hun passage in DOK kunnen we concluderen dat het gezelschap rond Katie Stelmanis opteert voor minder tierlantijntjes.
Dat wil echter nog niet zeggen dat Austra muzikaal een boost gekregen heeft. Olympia is, afgaand op de eerste beluisteringen, een meer hermetisch werkstuk dan voorganger Feel it Break. Live blijkt een en ander wel over te komen: door de nieuwe songs met mondjesmaat tussen het gekende werk aan het publiek te voeren, slaat de vlam zonder al te veel moeite in de pan.
Hoewel Olympia geen prijsbeest zoals “Beat and the Puls” in de aanbieding heeft, bevat de plaat genoeg grooves en beats om op het podium enkele stevige uithalen te garanderen. “What We Done” is wat dat betreft het gedroomde nummer om de avond mee af te trappen, met zijn dreigende groove, die karakterbepalend is voor Austra. De band mag er dan best lieflijk uitzien, het universum dat opgetrokken wordt is allesbehalve schattig. Hier worden harten gebroken en blijven verlangens onvervuld, maar telkens gebeurt dat in een muzikaal kader dat verdacht aanstekelijk is.
“Forgive Me”, nog zo’n nieuwe, is opgebouwd uit dansbare wanhoop, een element dat het hoofdbestanddeel vormt van de single “Home”. Met een dramatische intro aan de piano wordt even de richting van een foute ballade gesuggereerd, tot we de naadloze overgang in een aanstekelijke beat te horen krijgen. Droefheid en dansbaarheid liggen soms akelig dicht bij elkaar, zo leert Austra ons hier.
Met zijn luchtige synthesizerklanken weet “Reconcile” een meer dromerige kant van de band naar boven te halen. Die is zweverig, maar Austra trapt niet in de new age-val. Eerder wil de band het ochtendgloren in klank vatten. Ook “The Choke”, het eerste oudje dat vanavond langskomt, baadt in dat sfeertje. Door zijn vertraagde tempo, in combinatie met knallende live drums en jaren tachtig synthesizers, zet het nummer in de verf dat ondanks alle amoureuze ellende Austra niet vies is van een feestje.
Dat wordt hoe langer hoe duidelijker naarmate de set vordert. “Lose It”, dat een herkenningsapplaus te beurt valt, weet vrijwel moeiteloos spanning op te bouwen door het uitspelen van de vocale sterkte van Austra. De dames in de band weten hoe ze het publiek moeten bespelen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat voor “The Beat and the Pulse” gekozen wordt als afsluiter. Die debuutsingle is nog steeds het visitekaartje van deze band. Een nummer dat je vanaf de eerste beluistering overstag doet gaan en zijn effect weet te behouden, ook wanneer het tamelijk chaotisch gebracht wordt. Dit dankzij de ritmesectie die de band stevig in het gareel houdt. Daarmee vormt “The Beat and the Pulse” de perfecte overgang tussen concert en potentiële duik in het nachtleven.
Hoewel Austra van enkele walletjes eet en daarmee misschien te donker is voor wie wilt dansen en te dansbaar is voor wie louter uit is op treurnis, is de band een blijvertje. Tenminste, als we afgaan op dit concert. Wat dat betreft was het een wijze beslissing van Stelamnis om de showelementen achterwege te laten en met haar band te focussen op waar ze goed in zijn: intrigerende songs brengen die je een ganse nacht achtervolgen.
