Dat is nu al weken dat we naar Field Of Reeds luisteren, en nog steeds kunnen we er geen stempel op plakken. Is het neoklassiek wat These New Puritans aflevert? Post-rock? Jazz? Geen idee, vraag het ons niet. Het enige wat we weten is: we blijven maar luisteren.
Wie zijn wenkbrauwen eens een grondige fronskuur wil bezorgen, moet na een eerste beluistering van Field Of Reeds nog eens Beat Pyramid, het debuut van These New Puritans, opleggen. Is dit het werk van dezelfde groep? Neen, en ja. Schuif er het in 2010 verschenen Hidden tussen, en de link is duidelijk. Van drukke herriemaker is Jack Barnett opgeschoven naar een soort hedendaags componist die liever een orkest leidt dan een gitaar omgordt.
Telde Hidden nog momenten van pure rockdynamiek, dan laat Barnett die op zijn derde plaat ver achter zich. Nog meer dan toen legde hij zich toe op het schrijven van houtblazerspartijen en subtiele percussie. Weg zijn de taikodrums en het metalige messengeluid, Field Of Reeds baadt in een organisch en orkestraal geluid.
Met zijn serene hoorns en discrete xylofoon op de achtergrond heeft “Nothing Else” op die manier iets van een verlaten bos op een warme zomerdag ; het licht valt tussen de beukenkruinen door en maakt het bladerdek gouden, de warmte zindert tussen de bomen. Noem het de natuurlijke pendant van de kille kathedralensound van de late Talk Talk. In tegenstelling tot de onthechte falset van Mark Hollis heeft Barnett immers een aangename croon. Enkel de Portugese gastzangeres Elisa Rodrigues klinkt al eens afstandelijker.
Het is echter een andere, onbekende, vrouwenstem die als eerste menselijke teken komt aangezweefd op Field Of Reeds. Over klanken uit een magnetic resonator piano zingt zij ver weg haar interpretatie van “This Guy’s In Love With You”, van Herb Alpert. Het is een field recording die Barnett ooit opnam, als een verloren radio-uitzending uit het interbellum, die verdrinkt tussen toetsen als waterdruppels en een warme wind koperblazers. Mocht u hier vaagweg aan Hex moeten denken, dan bent u niet verkeerd. Graham Sutton van Bark Psychosis zat naast Barnett immers mee aan de knoppen als producer.
Waar diens groep echter met dub en elektronica stoeide, injecteert Barnett onrustige drums en jazzy trompetjes. In het in deze context vrij licht klinkende “Fragment Two”, bijvoorbeeld. Even speels is “Organ Eternal”; een ronddraaiend orgelmelodietje in het midden van een statige kathedraal dat door zijn stijlbreuk de bijna sacrale sfeer net versterkt. Tot een ijzingwekkende gil van ergens diep in de mix de rust komt verstoren; ontregelend, we zijn de eerste keer twee keer gaan checken of alles ok was met ons lief.
Het is die onvoorspelbaarheid die zorgt dat These New Puritans je voortdurend op je qui-vive houdt. “The Light In Your Name” lijkt een rustig duet, maar dan laat tweelingbroer George Barnett de drums vier seconden lang ontsporen, of komen weer die blazers de boel heel even op stelten zetten. “Nothing Else” heeft met zijn jazzy toetsen dan weer veel van Spirit Of Eden. In “V (Island Song)” is geen sprake meer van “seconden” en “even”; negen minuten lang slingert het nummer zich van beweging naar beweging, laat het halverwege een koor binnen, om op het ritme van lichtjes aangetikte cymbalen en een stapvoetse basdrum uiteindelijk de stilte in te marcheren van waaruit hoorns “Spiral” aankondigen.
Het woord dat we zoeken is “bloedmooi”. Zonder zich ook maar één tel te schikken in een rol als geluidsbehang, laat Field Of Reeds de stilte ¬aan het woord om daarna des te eloquenter weer te spreken. Het is moeilijk om dit na Spirit Of Eden, Hex en recent werk van Scott Walker nog vernieuwend te noemen. Maar het is wel een nieuwe kleur aan dat palet. Barnett is nog maar 26. Neem dat even in u op, als u zo ergens halverwege deze plaat zit.
