De zussen Casady gebruikten enkele jaren om hun gangsta freak folk te perfectioneren. Net wanneer ze te formulaïsch dreigden te worden, ontkrachtten ze metGrey Oceans definitief een one trick pony te zijn. Op hun vijfde langspeler lijkt die renaissance nog maar een verre herinnering. Met dit samenraapsel van bleke kopieerwerkjes en weinig complementaire stijlexcursies gooien ze hun zwaktse werk ooit in de platenbakken.
Het zag er nochtans zo veelbelovend uit. De vooroplopende single “We Are On Fire”, ondertussen onverbiddelijk en onvergeeflijk uit de finale tracklist gekeild, exploreerde een meer triphop-getinte route. Hun zeer gesmaakte passage op de M-Idzomernachten trok de lijn van de oosterse mystiek van Grey Oceans door naar nieuwe, intrigerende sonore oorden. Wie hoopte dat Tales Of A Grass Widow CocoRosie 3.0 zou lanceren, is er echter aan voor de moeite. In de opener “After The Afterlife” hoor je opnieuw de boerderijspeelgoedsamples en meloraps die het duo destijds groot maakten. In de strofen lijkt het nummer nog even een hardere elektronica-piste in te slaan, maar die wordt verlaten in het makke refrein. Nog minder verrassend klinkt het verderop. “Roots Of My Hair” gaat terug naar La Maison De Mon Rêve, maar klinkt monotoner dan wat daar te rapen viel. Het laidback zomerse “End Of Times” doet het een stuk beter, maar had even goed op The Adventures Of Ghosthorse And Stillborn ingelast kunnen worden.
O ja, en alsof dat nog niet genoeg echo’s uit het verleden waren, mag ook Antony nog eens een acte de présence geven. Tweemaal zelfs. Hij luistert de achtergrond van het lome, snel vergeten “Poison” toch nog een beetje op en mocht ook twee zinnetjes opnemen die lustig gecopypastet werden op “Tears For Animals”, de midtempo-kloon van “Beautiful Boys”. Ook Hegarty verkeerde al in betere doen; zijn ongeïnspireerde basversie van Boy George steekt maar bleek af tegenover de sterke raps van Bianca Casady, het enige lichtpunt in de duistere middelmatigheid van dit nummer.
Nochtans, hier en daar horen we potentieel in Tears Of A Grass Widow. De dramatische ballade “Harmless Monster” lanceert een obscure klassieke invloed in het CocoRosie-universum, een interessante stijlfiguur die eens temeer illustreert hoe sterk Bianca Casady als vocaliste gegroeid is. Deze invloed keert terug in het middenluik van het intrigerende “Gravedigress”, ditmaal duidelijker in de mix met het bekende hip-hop ritme. De absolute overwinnaar van de plaat “Child Bride” grijpt terug naar de oriëntaalse toets van de voorganger, maar drijft het tempo op tot je op een wilde rit door de Indiase jungle belandt. Alweer een glansrol voor Bianca én goed ingezette flarden Sierra die als wilde geesten de achtergrond onveilig maken. Nog een piste die kort overwogen lijkt, in de interlude “Broken Chariot” nog even terugkeert, maar nadien tot een kort hersenspinsel gedegradeerd wordt.
Het behoorlijk lange wachten wordt niet beloond; de grote verwachtingen na de voorsmaakjes niet ingelost. Met Tales From A Grass Widow zet CocoRosie voor het eerst een stap achteruit. Hier en daar hoor je een vlaag van genialiteit, maar in zijn geheel is deze plaat een met haken en ogen aan elkaar hangende compilatie van minderwaardige flashbacks en experimenten met verschillende stijlen, die ook niet altijd even interessant klinken — we kijken naar jou, ronduit irritant “Villain”. Van twee sterke persoonlijkheden als deze zussen hadden we meer besliskracht verwacht.
