Beste mevrouw Wells, mogen wij u bedanken voor de aangename plaat die u uitgebracht heeft? We hebben er graag naar geluisterd, ook al hebben intense luisterbeurten en lange beraadslagingen geen sluitend antwoord gebracht op de vraag waarom precies.
U werd een beetje bekend toen u een verrassende cover van Notorious B.I.G.’s “Juicy” uitbracht. Nu ja, klassiek geschoolde violistes die hiphopcovers maken zijn nu eenmaal niet zo dik gezaaid. Inspiratie voor uw teksten haalt u naar eigen zeggen evengoed bij Bob Dylan als bij Biggie Smalls. Gelukkig demonstreert u op Mama dat u nog meer in uw mars heeft. En u hanteert naast de viool ook — met gemak — een handvol andere instrumenten. Daarvoor nemen wij onze hoed af.
Wij waren verbaasd om te horen dat u al sinds uw dertiende op eigen houtje cassettes op de mensheid losliet. Dat het zo lang geduurd heeft voor er iemand uw plaat buiten de Verenigde Staten wou uitbrengen, dat kunnen wij moeilijk verstaan. Misschien ligt het aan het feit dat uw muziek niet zo gemakkelijk in een hokje te stoppen valt?
U zal het misschien nog gehoord hebben, maar u doet ons op Mama nog het meest denken aan de badass grote zus van Joanna Newsom. De gothic chick die in de studio met een viool en een mengtafel aan de slag gaat, in plaats van met een harp. U heeft nu eenmaal een timbre met een natuurlijke naïviteit die soms aan mevrouw Newsom doet denken. Vooral dan wanneer u uw stem rond de beats wikkelt, zoals u zo meesterlijk doet in “Mama’s Gonna Give You Love” en “No Good”. Dan bent u op uw best: verzuchtend en smekend als een sinistere folknimf, met dat streepje hiphop om het licht te houden.
U creëert op magische wijze een opvallend donker en intiem geluid, ondanks uw voorliefde voor samples en beats. Op ingetogen nummers als “Piece Of It”, “Let Your Guard Down” of “Passenger” houdt u het eigenlijk heel erg basic. U tokkelt op uw viool, vormt en vervormt ze en drapeert daarover subtiele laagjes geluidseffecten.
Variatie is het toverwoord, nietwaar? Het publiek moet aandachtig blijven. In een uptempo nummer als het vrolijk klinkende “Johnny Cash’s Mama’s House” laat u uw viool op de voorgrond treden. Soms gaat u wat meer de hiphoprichting uit, zoals wanneer u in “Mama’s Gonna Give You Love” uw bezwerende stem laat leiden door gezapige beats. En op het einde van de plaat laat u de hypnotiserende elektronica in “Darlin’” harmonieus samenvloeien met het volkswijsje “Oh My Darling, Clementine”. Ja, dat doet u niet slecht.
Behalve een veelzijdige artieste bent u blijkbaar ook nog een vrijgevige artieste. Want bij Mama steekt een bonus cd met akoestische opnames van alle songs op de plaat. Alleen uw stem en een gitaar. Als om te bewijzen dat de liedjes ook zonder al die tierlantijntjes overeind blijven. Dat doen ze ook, maar — als u het niet erg vindt — de originelen zijn toch spannender.
Zoals het een multi-instrumentaliste betaamt, gaat u live aan de slag met een divers arsenaal aan instrumenten, een loopstation en een mengpaneel of twee. Hebt u binnenkort eventueel de tijd om uw muzikale cockpit even naar Europa te verhuizen? Op Mama weet u namelijk uw klassieke achtergrond en uw voorliefde voor hiphop vakkundig samen te laten vloeien tot een unieke mix van oud en nieuw. Uw publiek aan de andere kant van de oceaan wil natuurlijk graag weten of u deze sfeervolle, geraffineerde plaat ook live tot leven kan brengen. Vermoedelijk wil u even graag bewijzen dat u dat kan. Tot binnenkort dan maar?
