Slechte platen maakt Richard Thompson niet, laat dat alvast duidelijk zijn. Ook Electric haalt vaak het niveau dat we van hem gewoon zijn: stevige bluesrockers met duizelingwekkende solo’s met hier en daar een gevoelige, Keltisch-geïnspireerde ballade ertussen gegooid. Verrassen doet deze formule na al die jaren niet meer maar zijn vingervlug gitaarwerk en de scherpe teksten compenseren ruimschoots. Bovendien staat Electric te boek als één van Thompsons best klinkende platen in jaren.
Thompson, ooit deel van folkgroep Fairport Convention en voormalige wederhelft van Linda Thompson met wie hij enkele klassiekers heeft opgenomen, staat wijd en zijd gekend als één van de beste hedendaagse gitaristen. Wie ooit zijn onnavolgbare vingerkunstjes live gezien en gehoord heeft, wéét dat dat meer dan grote woorden zijn. Op plaat komt hij soms nogal stroef en dof over, maar op Electric gelukkig niet. Het album werd in vier dagen opgenomen in Nashville, bij Buddy Miller thuis, met de harde kern van bassist Dennis Crouch en drummer Michael Jerome (op toer bekend als Celtic Power Trio). Miller kiest dan ook voor sfeer, ruimte en spontaneïteit in plaats van de perfecte take.
Met name “Stuck On The Treadmill” klinkt bijzonder goed: de drums slaan moddervet door, de bas tuimelt een weg door de gitaarlijn en Thompson speelt de pannen van het dak. “Stony Ground” moet overigens één van zijn beste openers in jaren zijn en doet met zijn bonkende drums, handgeklap en echo-achtergrondzang gevoelsmatig denken aan Afro-Amerikaanse gevangenisliederen. “Salford Sunday” kent dan weer een mooie opbouw en begint met een aanstekelijk country-blues gitaarlickje en schuifelt richting een vakkundig openbrekend refrein. In “Sally B” volgt een nauwelijks in te tomen stratocaster de melodielijn terwijl de bas erachteraan host. Op zijn best klinkt Electric alsof wilde honden de band op de hielen zit.
Zoals gewoonlijk vallen er ook enkele tekstuele diamantjes te rapen. Met name de afsluiter “Saving The Good Stuff For You”, waarin een man op de tonen van een Keltisch walsje in de strofes bekent zijn ex-vriendinnen en minnaressen slecht behandeld te hebben en dat dan als verleidingstruc gebruikt: “All this time I didn’t know it/I was saving the good stuff for you”. “The Snow Goose”, met de zilveren stem van Alisson Krauss als sierlijk contrastpunt op de achtergrond, is dan weer gedompeld in Keltische beelden. Dat de ballade bijna als een Ierse traditional klinkt, bewijst Thompsons vakkundigheid en zijn kennis van het metrum.
Het zwaktepunt van Electric zijn de mid-tempo nummers die vis noch vlees zijn: “My Enemy” sleept teveel aan en de tekst – je hebt je vijand nodig – is belegen als de gemiddelde godsdienstles. Nooit een goed teken. Ook “Where’s home?” en “Another Small Thing In Her Favour” vallen uiteindelijk muzikaal en tekstueel te licht uit, we hebben dit al eens (van hem) gehoord. “Straight And Narrow” is dan weer Richard Thompson die een Richard Thompson nummer schrijft dat het vooral moet hebben van het orgel en Thompson die er wat richtingloos doorheen soleert.
Electric maakt zijn titel jammer genoeg niet (volledig) waar. De liedjes zijn stuk voor stuk nooit minder dan goed, maar een échte klassieker is het niet, daarvoor verwijzen we u graag door naar, bijvoorbeeld, Mock Tudor uit 1999. Wie echter opnieuw een degelijk en vakkundig gespeeld Thompson-album in huis wil halen, hoeft niet te twijfelen: hij kan het nog steeds. Snelle beslissers krijgen er ook nog een bonus-cd bij met zeven uitstekende, folky bonus-tracks.
