Na de mislukte vernieuwingspoging van Mine Is Yours was het afwachten of Cold War Kids met de staart tussen de benen zou terugkeren naar de succesformule van de eerste platen of dat ze toch het lef zouden hebben om verder te vernieuwen. Met Dear Miss Lonelyhearts vindt Cold War Kids de honger van de begindagen terug, maar die krijgt vaak een heel nieuwe invulling.
Als het ooit al een reële optie was geweest om een simpele remake te maken van het debuut, dan werd die piste afgesloten toen gitarist Jonathan Russell de deur achter zich dicht trok om opnieuw te gaan studeren. Al veranderde zijn vertrek au fond weinig aan de Cold War Kids-esthetiek. De gitaren mogen tegenwoordig dan wel minder nadrukkelijk aanwezig zijn, Nathan Willett zingt nog altijd alsof hij vreest dat de verlossing voor zijn getormenteerde ziel hem elk moment kan ontglippen. De bas en drums marcheren wel opmerkelijk vaker dan in het verleden strak in het gelid, maar lijken bij wijlen nog steeds elk moment over hun eigen voeten te kunnen struikelen.
Maar ook al is er aan het grondplan weinig veranderd, samen met de komst van Modest Mouse-gitarist Dann Gallucci doen synths en blazers wel hun intrede. Waar er in het verleden grote leemtes werden gelaten, worden die nu vaak opgevuld met elektronica. Zo had een basisbezetting van bas, drum en gitaar ons geen duizelig hoofd kunnen bezorgen zoals de samensmelting van synthesizers, gitaren en allerhande geluidseffecten dat halverwege “Lost That Easy” wel doet. Ongetwijfeld zullen puristen ook gruwen als ze horen hoe “Loner Phase” met een eightiesfeel en een strakke four to the floor openlijk en ongegeneerd met de dansvloer flirt. Maar ook al is de combinatie van Cold War Kidsen synthesizers op papier tegennatuurlijk, in realiteit werkt ze wonderwel. “Fear & Trembling” gaat van start alsof het een Cold War Kids-song uit de duizend zou kunnen worden, maar hier zijn het de blazers die onder de oppervlakte broeien en uiteindelijk uitmonden in chaos.
Niet dat Cold War Kids per se al die hulpstukken nodig heeft om te overtuigen. Rammend op piano en drums wakkert “Miracle Mile” het heilige vuur opnieuw aan dat met Mine Is Yours dreigde uit te doven. Dit nummer zal live ongetwijfeld voor een adrenalineboost van jewelste zorgen. Willett smeekt om vergiffenis voor de fouten uit het verleden en declareert als een pas bekeerde gelovige een vernieuwde intentieverklaring: “I was supposed to do great things/I knew the road was long/But I wasn’t raised to shoot for fame/(…)/When you start from scratch you have to sing just for the fun of it/I’ll be alright if I can just see you”.
Op muzikaal vlak is de bevlogenheid van weleer weer helemaal terug, maar ook als tekstschrijver heeft Willett zijn scherpte teruggevonden. Op Mine Is Yours leek hij nog overmand door een onweerstaanbare dwang om persoonlijke teksten te schrijven en niet langer kortverhalen van vier minuten, met alle nefaste gevolgen van dien. Zijn keuze om zich ditmaal te laten inspireren door het boek Miss Lonelyhearts van de Amerikaanse schrijver Nathanael West, heeft hem duidelijk een nieuwe focus gegeven.
Desondanks is Dear Miss Lonelyhearts toch niet de alles overrompelende comeback die het aanvankelijk leek te worden. Dat is niet omdat Cold War Kids zichzelf voorbij snelt in hun drang naar vernieuwing of er net niet ver genoeg in wil gaan, maar simpelweg omdat de songs in de tweede helft iets te vaak een duidelijke lijn missen. Dat geldt nog niet voor “Tuxedos”. Er wordt wel fors gas teruggenomen, maar de soul ligt er vingerdik op. Voor een groep die altijd op subtiele wijze heeft gerefereerd aan de grote Amerikaanse genres is dat niet eens zo onverwacht. Maar als de groep met “Bottled Affection” — een popsong zonder veel persoonlijkheid — en het titelnummer — een song waar je als luisteraar maar geen vat op krijgt — tweemaal onder de lat gaat die ze voor zichzelf heeft gelegd, dan is dat voor een plaat van amper zevenendertig minuten tweemaal te vaak.
Gelukkig krijgt Dear Miss Lonelyhearts met “Bitter Poem” nog een waardig, zelfs licht episch einde. Passend ook, want net zoals de synthesizers in theorie niet zouden mogen werken bij een groep als Cold War Kids, zou ook een gitaarlijn die vage herinneringen oproept aan “Take My Breath Away” van Berlin, dat niet mogen doen. Maar bizar genoeg doet het dat wel. En dat is waarschijnlijk de grootste verwezenlijking van Dear Miss Lonelyhearts: dat Cold War Kids er op overtuigende wijze is in geslaagd om te vernieuwen zonder zichzelf te verloochenen.
Cold War Kids speelt op 4 mei op Les Nuits Botanique
