Met de komst van de eerste zonnestralen komen traditiegetrouw ook de eerste zomerse platen tevoorschijn. De Australische Jaimi Faulkner houdt voorlopig nog even vast aan de slaapverwekkende warmte van de winterse huiskamer met veel herkenbare, doorleefde emoties op een bedje van lichte blues en soul.
Eilandbewoners hebben het niet makkelijk. Invloeden van buitenaf dringen maar moeizaam door en interne vernieuwing laat vaak op zich wachten. De laatste jaren lijkt er echter een frisse muzikale wind door Oceanië te waaien. De grote namen uit het verleden doen het wat rustiger aan en worden afgelost door een trappelende generatie jonkies. In dat opzicht is het de moeite waard om even stil te staan bij Jaimi Faulkner. Na twee platen die in zijn geboorteland bijzonder goed werden onthaald, verkaste Faulkner aan het begin van 2010 van Melbourne naar Berlijn. Het Europese succes laat wat op zich wachten, maar met Turn Me Around wil de charismatische Faulkner daar verandering in brengen.
Helaas is Faulkner het soort eenvoudige singer-songwriter waarvan er ieder jaar dertien in een dozijn op de wereld worden afgevuurd. De man begeleidt zichzelf op gitaar en doet een beroep op het nostalgisch gevoel van de luisteraar via zijn warme stem. Dat is de Faulkner die je hoort op “Rooftops” en op “Shuffling In My Suit”. Het zijn aangename nummers, maar Faulkner brengt niets nieuws onder de zon. De nostalgische kaart wordt in “If I Had My Time Again” helemaal uitgespeeld. De ondersteunende strijkers zorgen voor een warm geluid dat vraagt om een sigaar en een glas cognac. “When I Lean In” is het volgende nummer op het album dat thematisch perfect aansluit bij de rustige, melancholische sfeer die Faulkner probeer te scheppen. De tristesse uit het nummer wordt perfect aangedreven door de koperblazer op de achtergrond. De laatste nummers op Turn Me Around trakteren je op meer van hetzelfde. “Tell Everybody” voegt wat countryelementen toe aan het geheel, maar ook hier bots je op de muzikale heimwee die Faulkner lijkt te hebben.
Nochtans opent het album met drie erg positieve en opgewekte nummers waarmee de gitarist zich duidelijk lijkt te onderscheiden van de gemiddelde stadstroubadour. “If It’s Me”, de opener van de plaat, is een leuk nummer met een erg catchy refrein gebouwd rond een voorzichtige wall of sound. De strijkers, de blazers, Faulkners gitaar en zelfs een xylofoon zorgen voor een zomers sfeertje. De volgende tracks, “Sugar” en “Forgive And Forget” gaan moeiteloos verder op dat elan. Het is dan ook een raadsel waarom het tempo na een kleine tien minuten zakt en Faulkner vervolgens kiest voor een tegengestelde thematische invulling. Het resultaat is een aangenaam gezapige plaat die gebukt gaat onder een slecht gekozen tracklisting. De verwachtingen die het begin van de plaat schept worden niet waargemaakt en laten je achter met een wat vertwijfeld gevoel. Turn Me Around; dat lijkt ons geen slecht idee.
