Op zijn solodebuut is Ian Clement niet de stonerrocker van bij Wallace Vanborn die je riff na riff de dieperik in ramt, wel een ingetogen zanger die met behulp van bluesy gitaren, strijkers, blazers en toetsen een fascinerend verhaal vertelt.
Lions, Liars, Guns & God, de tweede plaat van Clements funky stonerband Wallace Vanborn, was een plaat met een internationaal geluid, zijn soloplaat is dat meteen ook. Maar terwijl de zanger-gitarist bij Der Pletwallace meestal op zoek ging naar de hardste stonersong om live volledig los te gaan, giet hij zijn solonummers niet in één vorm. Met een nieuwe producer (Peter Obbels) en twaalf muzikanten waaronder Karel De Backer, Wouter Van Belle, Lara Chedraoui en Jon Birdsong exploreerde hij nieuwe muzikale werelden. “It’s time to explore” lees je dan ook letterlijk onder de cd.
Maar laten we stoppen met Ian Clement met Wallace Vanborn te vergelijken. De Gentenaar had gewoon nood aan iets anders en volgde zijn instinct. Aan Drawing Daggers werd zes maanden gewerkt in de stilte van de Ardennen. Zo voelt de plaat ook aan: zo warm als een knetterend haardvuur, rustgevend als een bergriviertje maar toch zo duister als de nacht.
Openingsnummers “The Explorer” en “The Hammer And The Nail” krijgen volume dankzij de blazers, vuur door de gitaren en vechtlust door de pakkende woorden van Clement (“Then you thrust a hammer to the nail / Broken bones I witness again”). De duistere keyboards doen dan de donkere dagen waarover gezongen wordt, weerklinken.
“Little Knife” en “Interview” hebben een iets meer opgewekte ondertoon. Het eerste nummer vat de plaat eigenlijk zeer goed samen: het is weelderig, intiemer, poppy en gitaar- en stemgedreven. “Interview” gaat over een man die denkt dat hij weet wat de wereld hem te bieden heeft, “We’ll double cross ‘em”, zegt Clement. Vooral het deuntje in het prachtige refrein, een duet tussen Clement en Obbels, blijft hangen. Weer een topnummer dus.
“A Boy And A Man” gaat dan weer heel organisch over in het bijzonder aangrijpende maar mysterieuze “The Great Escape”; de muzikale compagnon om ’s nachts door een verlaten stad te cruisen. En op het einde van het nummer weet Clement nog te verrassen met licht psychedelische gitaren. “Kissing The Claw” heeft dankzij strijkers, trombone en percussie ook zo’n rijk muzikaal palet. In “Drowning In Butter” vervult Lara Chedraoui (Intergalactic Lovers) een prachtige rol met vocale toevoegingen. Dit is een nummer om in andere (droom)werelden terecht te komen.
En zo kunnen we nog even doorgaan, hoewel de laatste vier nummers iets minder hardnekkige oorwormen zijn. “At Sea” heeft een sobere start, maar bloeit helemaal harmonisch open. Iets zwaarder is “Hidin'”: meteen het beste bewijs dat Clement durft te rocken op zijn soloplaat. “The Last Overhaul” en “Healing Bell” (“I could die in arms like yours that heal so well”) sluiten ten slotte beter aan bij muzikale rijkdom van de rest van de plaat.
We kunnen de eerste plaat van Ian Clement dan ook meteen een schot in de roos noemen. Drawing Daggers is een ware triomftocht waarbij de soms donkere songthema’s de aandacht blijven vasthouden. Laat die solo-optredens maar komen nu!
