Isbells is op kousenvoeten een gevestigde waarde geworden. Binnenkort verschijnt in de VS Stoalin’ bij Roll Call Records, maar vandaag staan de bandleden in Leuven hun nederige zelf te zijn en hun stinkende best te doen. Uitstekende eigenschappen voor een ambassadeur.
Isbells brengt Zealrecords-collega’s Few Bits mee om de avond te openen, een band die we een paar weken geleden nog aan het werk zagen op We Are Open in Trix. Iedere keer als we Karolien Van Ransbeeck zien, lijkt ze een beetje meer op Heather Nova. Ze klinkt ook wel een beetje zo. De band lijkt hier iets meer op zijn gemak te staan dan in Antwerpen, toen Creature With The Atom Brain de versterkers backstage al aan het stapelen was voor hun set erna. “Come On Home” tekent voor een mooi, zij het ongedwongen hoogtepunt. Hoe vaker we ze aan het werk zien, hoe beter het wordt, altijd een goed teken.
De set van Isbells opent net zoals de gelijknamige plaat — ondertussen ook al weer een jaar oud — met “Stoalin’”, wat trouwens niets te maken heeft met de West-Vlaamse benaming voor de voormalige sovjetleider. Gaëtan Vandewoude doet naast zijn vaste line up (Christophe Vandewoude, Gianni Marzo en Chantal Acda) ook een beroep op Gerd Van Mulders, die zich vooral onderscheidt met zijn bugelspel. Net zoals zijn collega’s is hij een multi-instrumentalist, want er wordt de hele avond van instrumenten gewisseld als van kledingstukken op de eerste soldendag. Gelukkig altijd functioneel en nooit overbodig.
Er wordt voornamelijk uit dat tweede album geput met single “Heading For The Newborn” die al snel passeert, maar ook “Heart Attacks” en het zielstrelende “Letting Go”, waarin de stemmen van Vandewoude, Acda en Marzo als planeten op één lijn staan wanneer dat prachtige zinnetje “When I feel like letting go, I can’t go back to what I know” aan ons toevertrouwen. Melodica en een soort van elektronisch Fisher-Price gitaartje kleuren het nummer verder in, wat geen toeval is. De band zoekt en koestert de juiste klanken, buit zijn polyvalentie tot op de bodem uit en ademt een DIY-sfeertje uit, in de gezellige betekenis van het woord. En er mag al eens wat worden gedold op het podium.
Daarna is het tijd voor die andere single van op Stoalin’, “Illusion”, eentje die er volgens Vandewoude bijna voor zorgde dat hij binnen was, maar net niet de soundtrack voor de trailer van de film Lincoln haalde. Nu ja, het had nog gekund ook: We build a nation / A place to belong / We were hand, hand in glove / We never had enough. Ook voor covers is er plaats in deze heerlijk ongedwongen sfeer. Eerst “Reason To Believe” van Tim Hardin, en even later “Wolf Like Me” van TV On The Radio, als verrassing voor ene Herbert die 50 wordt. Dat tweede nummer is zonder twijfel het interessantste omdat het verder van de Isbells-biotoop ligt. Hoewel de cover niet het gejaagde, noodlottige van het origineel heeft, gaat de band stevig tekeer, met dubbele drumpartijen.
Eveneens stevig en met een postrockopbouw is “Erase And Detach”, dat na “Reunite” — aha, nog eens eentje van de debuutplaat — normaal gezien het einde moet betekenen van de set. Maar Vandewoude heeft daar nog geen zin in, zo gaat dat als je onder vrienden bent, en zet een 100 % akoestisch (zang inclusief) “Baskin’” in. De band verzamelt helemaal vooraan in het midden van het podium, waar tot nu toe symbolisch niemand had gestaan en komt bij het publiek de parrapams voor het refrein halen. “Ain’t Gonna Go Home” (niet op de plaat) en “B.B. Chevelle” als echte bis, zorgen voor een gepast slot. Er kraait geen ziel omdat “As Long As It Takes” of “Time’s Ticking” niet wordt gespeeld.
En zo is dit concert van Isbells als een warm bad op een weekavond: iets waar je af en toe eens tijd voor moet maken, ter afwisseling van die gebruikelijke ochtendlijke douche. Pas als je er midden in zit, besef je hoeveel deugd dat het doet. Speciale vermelding ook voor Chantal Acda, die een serieuze aanwinst is voor deze band. Dat ze een geweldige zangeres is, wisten we natuurlijk al, maar ook haar bijdragen op vibrafoon, bas, percussie en wat nog allemaal is een cadeau voor Isbells. Nu hun muziek voet aan grond zet in de Verenigde Staten, wensen we hen ook daar een verdiende tournee toe. Om vervolgens van de vlakten van Montana een gezellige huiskamer te maken.
Isbells speelt de komende maanden nog heel wat shows. Check isbells.be voor het volledige programma.
