Toen Equinox, the Peacekeeper a.k.a. Wouter Buyst na een lange reis door Noord-Amerika aan zijn eerste plaat wou beginnen, sloeg het noodlot flink toe. Zijn homestudio ging in vlammen op: al zijn instrumenten weg, zijn laptop gesmolten, zijn gitaren verkoold. Hij liet zich echter niet kisten en werkte stug door aan zijn debuutplaat. Toen ze – veel later dan gepland – klaar was, speelde hij welgeteld één concert in België om dan richting Colombia te trekken, zijn vriendin achterna.
Wouter Buyst: “Ik had niet gepland dat het allemaal zo lang zou duren. Qua promo is er rond de vorige plaat dus weinig gebeurd. En dat wou ik deze keer toch anders aanpakken. Eerst gaan we nog een huiskamertournee afwerken in België en Nederland en daarna gaan we door Europa touren als voorprogramma van R. Ring, de nieuwe band van Kelley Deal. We spelen onder meer in Londen, Amsterdam en daarna Duitsland en Scandinavië. En in het najaar wil ik nog eens naar de VS.”
enola: Heb je Kelley Deal al ontmoet?
Buyst: “Nee, dat is via het management gelopen. Ik ken haar nog niet. Hopelijk valt ze een beetje mee. Ze hebben een behoorlijke reputatie, zij en haar zus… Ondertussen is ze wel afgekickt, heb ik gehoord. En ik vind de muziek van R. Ring best wel goed. Veel beter dan Kelley Deal 6000 alleszins. Meer lofi en wat rauwer. Gewoon twee gitaren en zang. Het past ook wel dat we in hun voorprogramma gaan spelen.”
enola: Naar welke plek kijk je het meest uit?
Buyst: “Engeland. Om daar te spelen… (denkt na) Mensen luisteren er veel aandachtiger naar mijn teksten. De meeste Belgen spreken wel behoorlijk Engels maar letten toch minder op de tekst. Ik begon in het Engels te schrijven toen ik door de VS trok en in het Engels begon te denken. Ik heb vroeger ook Engelse literatuur gestudeerd. En het is wel fijn om kritiek of commentaar te krijgen van iemand bij wie het de moedertaal is en die laat merken dat ie er echt naar geluisterd heeft.”
enola: Wat is de mooiste commentaar die je al gekregen hebt?
Buyst: ““If You Don’t Mind (I’m Going Home)” van de vorige plaat schreef ik voor mijn neef die toen door een moeilijke periode ging. En dat lied heeft hem er helemaal bovenop geholpen. Als iemand vertelt dat hij veel aan je muziek heeft gehad, doet dat echt wel goed. Ik kreeg ook eens een heel mooie brief gekregen van mijn lerares uit het eerste studiejaar. In een prachtig ouderwets handschrift. Ze schreef aan mijn ouders dat ‘ze altijd al geweten had dat ik zoiets zou gaan doen.’ En dat ik vroeger in de klas ook altijd vogeltjes zat te tekenen. Ze vertelde ook dat ze mijn teksten echt mooi vond. Zoiets is wel hartverwarmend natuurlijk.”
enola: Je lijkt me zelf ook gelukkiger dan een paar jaar geleden.
Buyst; “Ja, dat klopt wel. Toen de vorige plaat uitkwam, ging ik door een heel donkere periode. Een vriendin van mij is toen gestorven, ik zat in een heel destructieve relatie, de brand in mijn kamer… Ik kon toen maar moeilijk vrolijke muziek maken. Het zat echt allemaal tegen. En dat hoor je wel op die plaat. Al zal mijn muziek altijd wel wat melancholisch blijven. (denkt na) Als ik zelf nog eens luister naar de eerste plaat, denk ik zelf ook wel van ‘Wow, wat een downer.’ Sommige mensen beweren dan weer dat ze er wel gelukkig van worden. Maar ik ben toch blij dat deze plaat een beetje rooskleuriger is.”
enola: Hoe ga je te werk als je een nummer maakt? Eerst tekst of eerst muziek?
Buyst: “Dat hangt ervan af. De meeste nummers schrijf ik op reis. Twee of drie songs zijn in Colombia opgenomen. Andere zijn dan weer in India geschreven, je hoort ook een paar samples die ik daar registreerde. Vaak schrijf ik nummers terwijl ik op reis ben en neem ik ze op als ik terug in België ben. (denkt na) In de ideale situatie komen tekst en muziek samen. Je zit met een gitaar in de hand en voelt je geïnspireerd. Dan komt alles er in gulp uit. Dat is achteraf ook heel mooi om terug te horen. Let wel, dat is in ideale omstandigheden. Want op andere nummers moet ik soms heel hard zwoegen. De tekst is er al maar de muziek erbij wil maar niet komen.”
enola: Begin je je dan zorgen te maken?
Buyst: “Niet echt. Ik weet dat pakweg Leonard Cohen ook maar bleef schaven aan zijn teksten en dingen bleef veranderen. Het is wel geruststellend om te weten dat iemand als hij daar ook zo mee worstelde en dat het bij hem ook niet van een leien dakje ging. Vaak heb je dan een moment waarop een song zowel qua vorm als qua tekst in zijn vorm plooi begint te vallen. En dat is een van de mooiste gevoelens die je als muzikant kunt hebben. Ik probeer mijn eigen ervaringen om te zetten naar iets dat poëzie bevat. Zonder dat het te anekdotisch wordt. Zodat andere mensen zich er ook in kunnen vinden.”
enola: In het boekje bij de plaat las ik dat je maar liefst twintig verschillende instrumenten gebruikt…
Buyst: “Ik hou wel van obscure instrumenten als harmonium of zither. Niet dat ik ze allemaal volledig beheers, maar wel genoeg om er laagjes mee te maken in mijn muziek. En ik wil ook geen typische singer-songwritermuziek fabriceren. Het is een manier om mijn songs een eigen kleur te geven.”
enola: Zie je jezelf dan ooit een plaat maken met alleen gitaar?
Buyst: “Wel, eigenlijk wou ik het voor deze plaat simpel houden. Enkel gitaar, zang en misschien hier en daar wat mondharmonica. Maar tijdens de opnames is het wat uit de hand gelopen en voor ik het wist had ik er weer twintig instrumenten bijgehaald. (lacht) Maar ik wil dat in de niet te verre toekomst zeker wel eens doen, ja. Op reis ontstaan de meeste nummers ook met enkel gitaar en zang. Als de song straf genoeg is, blijft het zo ook wel overeind.”
enola: Waren er songs die lastig deden tijdens het schrijf- of opnameproces?
Buyst: “Minding Your Own Business” heeft me vrij veel moeite gekost. Ook al is het eigenlijk een vrij eenvoudig nummer, ook qua arrangement. Ik heb het geschreven in Brazilië toen ik daar in een hangmat lag na een ceremonie bij een medicijnman van 92 jaar oud. Dat was een heel intense nacht. Toen ik het live begon te spelen, merkte ik meteen dat het een krachtig nummer is. Maar om het in mijn homestudio op te nemen, zo’n eenvoudig nummer… Uiteindelijk ben ik tevreden met de versie op de plaat maar het heeft wel veel moeite gekost.”
enola: Het is ook de single. Waarom dat nummer?
Buyst: “Het was mijn manager die als eerste opperde om dat nummer te gebruiken. Het spreekt ook veel mensen aan. Voor de radio is het minder geschikt. Nu, hier in België is de keuze op dat vlak wel beperkt, je hebt Radio 1 en Studio Brussel. En dat is het zowat. En je hebt wel goede programma’s maar voor de dagprogrammatie zijn mijn songs misschien net iets te traag en alternatief. De single is wel een paar keer gedraaid op Radio 1 maar dan altijd heel laat op de avond.”
enola: Vind je dat frustrerend?
Buyst: “Goh, het aanbod is in België nu eenmaal beperkt. (denkt na) Ik zou ook nooit toegevingen willen doen om toch maar op de radio gedraaid te worden. Het is verleidelijk om artistieke toegevingen te doen of het wat gemakkelijker te maken of zo. Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat ik geen catchy songs mag maken van mezelf. Maar als ik zie hoe sommige artiesten toch bijgedraaid zijn…”
enola: In “Six Thousand Years” zing je dat we er als mensheid zesduizend jaar over deden om in te zien dat niets doen soms ook zijn merites heeft. Voel jij je eigenlijk wel thuis in de drukke Belgische samenleving?
Buyst: “Ik moet toegeven dat ik de grootste cultuurshocks heb ervaren telkens ik na een lange reis terug in België aankwam. Dat nummer is trouwens geschreven in India tijdens een tien uur durende treinrit. Als je tien uur op een trein zit moet je iets doen en daar mag je dat gelukkig nog. Als je dat hier zou proberen krijg je waarschijnlijk een GAS-boete. Anderzijds hou ik wel van de mensen en woon ik best graag in een stad als Gent. Hier hangt een ongelooflijke creativiteit. Maar je hebt hier ook een hele kant… Al die regeltjes en die kneuterigheid soms. En dat kan wel hard aankomen als je terug komt. (denkt na) Ik denk ook niet, als ik ooit een vaste verblijfplaats zal hebben, dat het in België zal zijn. Maar ik ben hier ook graag, zolang ik maar weet dat ik hier ook weer weg kan. En het Westen, Europa en de States, dat blijft wel mijn muzikale habitat. In Colombia bijvoorbeeld willen ze vooral cumbia en salsa horen. En dat is niet echt mijn ding.”
enola: Je wil binnenkort terug naar de VS. Waarom voel je je eigenlijk zo aangetrokken tot dat land?
Buyst: “Omdat ik daar ben begonnen met songs te schrijven. Ik kan er ook goed werken, de flow zit er goed… Je kan over Amerikanen zeggen wat je wil, maar ze staan wel heel open voor iemand die met een passie of een droom bezig is. Mensen steunen je ook echt. Terwijl ze in België al snel zeggen van “Doe maar normaal, da’s al zot genoeg.” Dat heb je daar wel minder. Als je een zotte droom hebt, steunen mensen je veel meer. Ik wil er zeker nog gaan optreden.”
enola: Zijn er nog andere landen waar je naartoe wil?
Buyst: “Mongolië. Ik doe ook aan boventonenzang en dat wil ik daar verder leren. Het is een erg fascinerend en inspirerend land. Er is bijna niets… De mensen die ik ken die er al geweest zijn, waren er ook volledig van in de wolken. Ik zie mezelf daar op de steppe wel songs schrijven, er is daar verder toch niets te beleven. (lacht)”
enola: En Afrika? Toch een beetje het moedercontinent.
Buyst: “Zeker wel. Afgelopen winter ben ik nog in Marokko geweest. En het is wel een droom van mij om eens met een kleine bus die achteraan als homestudio is ingericht door Afrika te trekken. En op die manier een plaat te maken met de muzikanten die ik er onderweg tegen kom. Dat zou ik echt volledig zien zitten. Nu doe ik dat door een laptop en micro’s mee te sleuren maar het lijkt me veel handiger met een busje.”
enola: Op de plaat staat een nummer dat Bill’s Song heet. Wie is precies die Bill?
Buyst: “Ik leerde hem kennen in Indonesië, toen ik daar ‘s nachts op straat gitaar speelde met lokale muzikanten. Er kwam een oude Amerikaan, toen tweeënzestig, bij zitten. We speelden wat, babbelden een beetje en we wisselden e-mailadressen uit. Een week later kreeg ik een bericht van hem. Dat hij met pensioen was en graag reisde, maar liefst niet alleen. Hij stelde voor om samen te reizen en betaalde mijn ticket. Zo zijn we ondertussen samen in Mexico en Thailand geweest. Ik ben hem ook gaan opzoeken in de VS en we spraken al eens af in Amsterdam. Ik heb met hem een heel mooie tijd beleefd en wilde hem bedanken door een nummer voor hem te schrijven. Toen ik het hem liet horen was hij wel gepakt.”
enola: Een laatste vraag: we kunnen ook je hond Max weer aan het werk horen. Of is het hij niet in “Benares”?
Buyst: “De hond die je hoort is niet Max maar een sample die ik in India aan de oever van de Ganges maakte. Daar stond een man te zingen en op die plek leven ook massaal veel straathonden. Ik wou eigenlijk Max ook op deze plaat hebben, maar net toen ik hem op het eind van de opnames wou samplen heeft mijn opnameapparatuur het begeven. En ik kon hem ook niet mee naar Engeland nemen. Dus hij is er jammer genoeg niet meer op geraakt. (lacht)”
Equinox, the Peacekeeper trekt de komende weken door België en Europa. Data vind je op http://equinoxthepeacekeeper.be/
