“Nee, niet weer een singer-songwriter!” We horen het u bijna denken. Toch is het aangeraden de nieuwe van Equinox, the Peacekeeper ofte Wouter Buyst op zijn minst één luisterbeurt te gunnen. Want Birdsongs On The Wasteland is een prima én erg integere plaat geworden.
Bovendien is E, the P — in vergelijking met zijn werk op het al evenmin slechte We Could Wake Each Other Up uit 2011 — duidelijk een paar stations verder geraakt in zijn muzikale ontwikkeling. Zijn gitaarspel klinkt meer uitgepuurd, hij zingt helderder en met meer zelfvertrouwen dan voorheen, zijn songs klinken coherenter en beter gearrangeerd en zijn teksten — Wouter Buyst is overduidelijk ook een dichter — blijven van een hoog niveau. Maar wat hem echt bijzonder maakt, is de hoeveelheid instrumenten die hij benut (op deze plaat maar liefst twintig, Tuvaanse keelzang inbegrepen).
Opener “The Holy Lamb Soundly Sleeping” begint als een ingetogen Nick Drake-achtige folksong, tot het lied ergens halverwege aanzwelt tot een hartverwarmende gospelsong met harmonieuze samenzang in canon. Een hoofdrol is weggelegd voor een fladderende klarinet. In “Benares” verwerkte Buyst field recordings die hij registreerde tijdens een Indiareis. Zo hoor je een sitar, een opgewonden hond en een Indische man die het lied een esoterisch elan geven. Het opgewekt klinkende “Heard My Momma Calling” drijft op samples van vallende waterdruppels, stuiterende knikkers en een sappige mondharmonicapartij. Twee minuten ver in het lied valt plots een lekker jakkerende banjo in.
“Drop Out Of Time” krijgt kleur door een gesampled en met allerlei effecten bewerkt muziekdoosje. “Here is this silence inside me that I wish I could sing/Then you could join me we’d be singing nothing/And it wouldn’t matter and we wouldn’t mind/We’d be melting together we would drop out of time”, declameert Buyst bijna fluisterend. Erg fijne tekst, toch? In “Total Eclipse (Some Words Of Disapproval)” komt hij licht arrogant doch best grappig uit de hoek. “So please my friend, do us a favour and stick your moon where your private sun shines and we’ll applaud a total eclipse”, sneert hij ironisch.
Het in driekwartsmaat geschreven “Please Strip Naked Now” zou je met het werk van Beirutman Zach Condon kunnen vergelijken. Diezelfde wiegende onderbouw, een accordeon dat het refrein komt opfleuren, belletjes die het nummer een wat spooky sfeer verschaffen en aan het eind een zingende zaag die subtiel de sfeer versterkt. “Six Thousand Years” is een mooie ode aan het niksen. “Six thousand years have I waited for some wisdom to come along/I’ve thought things through it seems the right thing to do/Sit it in the grass and watch the sun”, klinkt het een tikkeltje boeddhistisch.
In het kwetsbare “Walking Drunk Through Heaven Again” begeleidt E, the P zichzelf op de piano. Slechts hier en daar smeert hij er een laagje mondharmonica over. En helemaal aan het eind mag een met tremelo en reverb bewerkte elektrische gitaar — een zeldzaam instrument op deze plaat — nog even zijn opwachting maken. In “Until My Voice Is True” — een beetje onze favoriet op de plaat — bezingt Buyst hoe moeilijk het soms kan zijn om echt eerlijk te zijn tegen onszelf en de mensen die belangrijk voor ons zijn. “Come on, empty all my bottles/Go on, put me on dry/Come on, flush my medication too/Until my voice is true”, klinkt het.
What doesn’t kill you makes you stronger. Dat zou wel eens de lijfspreuk van E, the P kunnen zijn. Na al de beslommeringen en omzwervingen die hij doormaakte, lijkt het erop dat hij nu een soort van catharsis bereikt heeft. Hij is nog steeds een dolende reiziger met een rusteloze ziel, maar hij schijnt zich steeds beter in zijn (muzikale) vel te voelen. Hij is onmiskenbaar aanbeland op een punt waar hij meer erkenning en bekendheid verdient en doet op positieve wijze denken aan het betere werk van artiesten als Devendra Banhart, Conor Oberst, Nick Drake of de akoestische Neil Young.
Graag mogen we Equinox, the Peacekeeper deze zomer dan ook aanschouwen op een fijn podium ergens te lande. Pakweg in Kiewit of — waarom niet? — zelfs Werchter. Want Wouter Buyst doet met Birdsongs On The Wasteland meer dan stille voort. Hij bewijst dat hij een blijver is. Het is een plaat die blijft plakken en die zich bij elke luisterbeurt steeds meer weet te nestelen ergens tussen hart en ziel.
