Met reeds een vijfde plaat op de teller is Holly Golightly & The Brokeoffs niet meer aan zijn proefstuk toe. Met Sunday Run Me Over vervolgt de gezamenlijke band van Holly Goligthly en Lawyer Dave weinig verrassend de weg naar nog meer americana en nog minder garage.
Waar ligt de gulden middenweg tussen een authentiek geluid en genoeg popfähigkeit om toch nog een breed publiek aan te kunnen spreken? Het is ongetwijfeld een subjectieve vraag, maar wat helemaal geen twijfel lijdt, is dat Holly Goligthly & The Brokeoffs met Sunday Run Me Over nog meer dan met de vorige vier platen de kaart van de authenticiteit trekt. Eén van de logische gevolgen hiervan is dat er voor een breed publiek waarschijnlijk net iets minder plezier te beleven valt dan dat bijvoorbeeld met het ruigere Dirt Don’t Hurt of het fantasierijkere Medicine County het geval was.
Met “Goddamn Holy Roll” heeft het duo in ieder geval een iconisch nummer uitgekozen om het plaatje mee af te trappen. Met het liedje krijgt u naar goede traditie immers folkloristisch getokkel op het bord, terwijl gegospel en een tekst over de zondagse kerkplicht het duo opnieuw een typisch karakter geven. Het liedje mist echter een grappige noot en hoewel het muzikaal zeker niet onverdienstelijk is, is het geen nummer dat echt blijft hangen.
Dan toont “A Whole Lot More…” hoe het beter kan. Met een instant herkenbare tekst waarmee Holly Golightly en Lawyer Dave het over de hypocrisie van de kerk hebben, is het nummer namelijk één van de hoogtepunten van het plaatje. De enorme tegenstelling tussen de authentieke banjo’s en de allesbehalve naïeve teksten (“We need a whole lot less of Jesus and a lot more rock-‘n-roll!”) maken het immers een onvergetelijke mijlpaal.
Dat er op Sunday Run Me Over goed songmateriaal te ontdekken valt, staat bijgevolg buiten kijf. Ook met het covertje van “Hard To Be Humble” van countryzanger Mac Davis weet het duo immers spontaan een lach op je gezicht te toveren, terwijl het nummer muzikaal perfect belichaamt waar Holly Goligthly & The Brokeoffs voor staat. Met een nummer als “They Say” zoekt de groep het echter iets te ver met een traag, loodzwaar ritme dat de luisteraar nauwelijks bij de les kan houden. Dat werkt misschien wel wanneer je met iets gladder materiaal voor genoeg tegengewicht kan zorgen, maar aan up tempo nummers met een klaar en duidelijke boodschap van het type van “Tank”, over financiële problemen, ontbreekt het helaas. Een folklorisch dronkemansnummer als “One For The Road” kan echter eveneens bekoren, want bij het beluisteren ervan waanden wij ons heel even in een oergezellige Irish Pub.
Het is echter niet altijd erop of eronder. Met “Turn Around” balanceert het combo bijvoorbeeld op het randje met een nummer dat met een te klagerige tekst niet het ideale uithangbord is om het plaatje mee verkocht te krijgen, maar dat met een heldere tekst weliswaar vlug blijft hangen. Het nummer voedt echter wel de gedachte dat er nog net iets meer in Sunday Run Me Over had kunnen zitten.
Wie de som van de delen maakt, kan bijgevolg niet anders dan besluiten dat Sunday Run Me Over een plaatje is dat je perfect kan nemen of laten. Wie het plaatje links laat liggen, mist niet veel; wie toch tot aankoop besluit over te gaan, kan toch nog tenminste een paar nieuwe, uitstekende nummers ontdekken.
