Op 11 oktober 2002 gaf Reiziger zijn laatste concert in de Club van de Brusselse AB, en dat nadat hij een paar jaar lang het boegbeeld van de Vlaamse emo/indie-scene was geweest. De plotse terugkeer van 2012 deed al halsreikend uitkijken naar nieuw werk, dat eindelijk ook in de handel ligt en de draad oppikt alsof het vorige decennium nooit plaatsvond.
Jongelingen en creatieve geesten die de tussenstap van de gitaar hebben overgeslagen om meteen over te gaan naar laptops zullen het misschien niet meer beseffen, maar het Limburgse kwartet Reiziger was een speciaaltje. Ergens postvattend tussen de elastische whatevercore van Fugazi en de jazzy variant van Karate, maar dan iets minder explosief dan die eerste en wat potiger dan die tweede. Een combinatie van emo en indie voor daar lacherig over gedaan werd of dat eerste geannexeerd werd door gemaquilleerde aandachtshoeren met issues. Reiziger speelde een doordachte, intelligente vorm van rock-‘n’-roll die ambitieus, begeesterd en expressief was zonder zich te verliezen in notenneukerijen, grimmig geweld of corpulente egoprojecten.
Reiziger stamt uit een filosofie waarin een band ook een band was en elke schakel essentieel. Daar zijn de vier ook niks van kwijtgespeeld op KodiaK Station, dat nog steeds opgebouwd is rond dezelfde basisingrediënten, met knap rond elkaar slingerende gitaarpartijen, cryptische teksten en vooral ook een secuur spelende ritmesectie met haast Spartaanse intenties. Dat is althans wat je meteen op je brood krijgt in “Yuma”, dat refereert aan de vroege postrock, aanvankelijk wat lijkt te kabbelen, maar dan uitpakt met een knoert van een meerstemmig refrein.
Even hypnotiserend is “Transgressions”, dat muzikaal aanvankelijk positie lijkt in te nemen tussen Yo la Tengo en de gruizige gitaarrock van einde jaren negentig, en muzikaal gaandeweg steeds sterker openvouwt als een verloren gewaande zomersong. De titeltrack bouwt aanvankelijk verder op het gitaarwerk van “Yuma” en laat vooral een meer repetitief geluid horen, terwijl het potig grommende “Grizzly People” ergens tussen Fugazi en Wire opgesloten zit, met haast militaristisch afgehaspelde zang. De lange afsluiter “Shy Reptile” komt pas na een lange aanloop op gang, maar past perfect in het rijtje vanuit verschillende perspectieven belichte rocksongs. Reiziger staat niet enkel voor urgentie en dynamiek, zoals zo vaak wordt aangehaald, maar ook voor poëzie.
Hoewel de band een reputatie van minder conventionele gitaarmuziek hoog te houden heeft die zich niet snel laat kennen en vaak pas na meerdere beluisteringen echt geheimen begint prijs te geven, is het echte hoogtepunt wat ons betreft deze keer het vooruitgeschoven “Bended Trees”, dat dobbert op een loom rollend, sensueel verbond van bas en drums, waar gitaren en zang op gedrapeerd worden. Er is geen groot zanger of stadionmenner verloren gegaan aan Reiziger, maar dat doet niet ter zake, want bijna vier minuten lang wordt hier popmuziek bedreven op heel hoog niveau. Of probeer die stemmenlaagjes — compleet met ooh & aah! — maar eens van je te laten afglijden.
Reiziger heeft nooit dat enerverende spelletje ‘Vul-je-plaatje-tot-het-barst’ meegespeeld, dat sinds de opkomst van de cd zijn intrede deed en sindsdien zorgde voor duizenden albums die 20-30 minuten te lang zijn, maar met KodiaK Station maken we voor een zeldzame keer de bedenking dat er eigenlijk gerust nog wat bij had gemogen. Natuurlijk valt zo’n vetvrije klepper nog altijd te verkiezen boven opgescheept zitten met een hoop overbodige ballast. Maar bovenal: Reiziger is helemaal terug van weggeweest. En hopelijk met de intentie om nog even te blijven rondhangen.
Maar eerst: concerten! De band stelt zijn nieuwe album op 2 februari voor in de MOD (Hasselt). Meer concertinfo op de website.
