Er valt niets meer te bereiken nadat je een foutloze plaat hebt gemaakt. Drie jaar geleden overtrof I Am Kloot nog alle verwachtingen met Sky At Night, een zeldzaam nachtelijk pareltje zonder enige weerga. De groep had de kunst na jaren weten te bemeesteren en die prestatie overtreffen zou aartsmoeilijk worden. Dus hebben de Mancunians met Let It All In gewoon een B-verhaal aan hun succes gebreid.
Zonder de pauze van drie jaar nadrukkelijk in gedachten te houden, lijkt het alsof John Bramwell, Peter Jobson en Andy Hargreaves gewoon de leftovers van de studiosessies in 2010 bij elkaar hebben gelegd om die majestueuze klap van Sky At Night nog even voort te laten dreunen. Wat er zich op deze nieuwe afspeelt, had zonder enige belemmering op de voorganger gepast. Het is een stilistische keuze die gelukkig niet tot een verzameling van tweederangsnummers heeft geleid, noch een onevenwichtig of futloos geheel. Ondanks de gelijkenissen met het oudere zusje, is Let It All In uitgegroeid tot een krachtig album met tien volwassen songs.
De glasheldere teksten van Bramwell hebben altijd al iets in ons losgemaakt en vanaf de eerste seconde gebeurt dat wederom met Let It All In. “I kept the note you never wrote / and put it with the rest I haven’t got / I’ve got the bullets from your gun here / should you return for another shot”. Geen inleidend gewauwel, rechtdoorzee en met een lichte spot in z’n stem schiet Bramwell meteen raak. Op die zacht kabbelende gitaarmuziek weekt hij meteen de ziel van de luisteraar los. Titelnummer “Let It All In” gaat in dezelfde teneur verder, met een refrein dat boeit en laat grinniken. “I haven’t got a job, a hobby or an occupation”, het zijn de gure en kleurloze dagen in een vergane glorie als het postindustriële Manchester die door de teksten heen schemeren.
Dat Guy Garvey en Chris Potter opnieuw achter de productieknoppen hebben plaatsgenomen, laat zich in de eerste nummers nog niet meteen voelen en komt pas bij de single “Hold Back The Night” aan de oppervlakte. Op Sky At Night waren zij verantwoordelijk voor het tikkeltje grandeur dat het voorts uitstekende schrijverschap van Bramwell nog nét iets meer panache gaf. Hier is dat niet anders: wat met een rauwe, bijna pijnigende schreeuw in het ijle begint, vloeit uit in een tweede helft die bulkt van forse emoties, door een snedig strijkorkest tot leven gebracht. “Hold Back The Night” rolt in 4 minuten en 35 seconden van het ene in het andere uiterste, een overgang van intimiteit naar grootsheid.
Klein en groot leven niet altijd op gespannen voet in Let It All In want het merendeel van de nummers predikt gewoon de principes waar een generatie van I Am Kloot-fans mee is opgegroeid: stuk voor stuk ontwapenende songs waarin franjes nooit de bovenhand nemen. Bramwell laat zijn stem en teksten nooit ofte nimmer in het geheel verdrinken, waardoor zowel woord als melodie in songs als “Shoeless en “Even The Stars” te appreciëren vallen. Met reden, want voortdurend balanceert Bramwell met zijn woorden tussen grauw realisme en beeldende poëzie: “Did you crack the sky wide open / To find what was inside / Not quite what we were hoping / A case of do or die”.
Net voor het einde staat er tenslotte nog een aardig traktaat te wachten: “These Days Are Mine” steekt er op melodieus vlak bovenuit, met een zichtbaar oriëntalisme en een sfeervolle wisselwerking tussen het rocktrio en een batterij aan strijkers. Neigend naar anthem-muziek? Akkoord, maar in tien songs is het niet meer dan een slok op een borrel en het ietwat treurige “Forgive Me These Reminders” wist het gevoel snel weg.
Let It All In voelt in geen enkel geval als een stap achterwaarts aan. Het brengt de succesformule van haar voorganger in een nieuw huis onder, zonder aan de funderingen te raken. In plaats van een radicale breuk, heeft I Am Kloot voor continuïteit gekozen. Geen verpletterende verrassing maar met tien sterke songs en een uitstekende productie, valt daar zeker iets voor te zeggen.
