Over hoe mooi An Even Lovelier Evening van Das Pop was. Maar eerst even over hoe mooi de zaal De Roma is; hoezeer een mooie zaal het verschil kan maken, voor alle betrokken partijen. Zoveel als het verschil tussen dansen met een mooi paar schoenen en een leuk kapsel, of met een vette kop haar en een klomp met wollen sokken.
Zaal De Roma is ontzettend mooi in zijn afgebladderde glorie. Een ruim podium achter een echt rood doek, de orkestbak nog in hout, een feilloos zuiver en toch warm geluid, en erg hoog achterin zweeft een balkon dat wel een brede, smalle, ivoren sierspeld lijkt in de gigantische zwarte doos die de zaal is.
Een zaal krijgt geen grandeur door perfecte gladheid van bladgoud en zeker niet door een sluitende plaatsing van modern beton, maar omdat alle vertrekken er op de juiste, hoewel onverwachte, plaats liggen. De plafonds juist hoog genoeg, de vloer oud en duur genoeg, de inkom tussen ouderwetse glazen vitrines en deuren, zodat die op de inkom van een oude cinema lijkt, de foyer die gescheiden is van de zaal door niets, door een opening tussen muren, misschien door een plafondhoog zwart doek in het midden van je gezichtsveld zodat je er omheen moet lopen en verrast wordt door de zaal, waar je op dat moment onverwacht al instaat. Hierdoor heeft het publiek het gevoel onverwacht en uit eigen nieuwsgierigheid een open plek in een bos te betreden in plaats van door branddeuren gesluisd te worden. Een koude trek als in een kerk, de stoelen geen vast meubilair, het feit dat je je drankje mee naar binnen mag nemen: het gevoel dat perfectie lelijker zou zijn, dat alles geeft De Roma een heel hip gevoel van zwarte ruimte, waar plaats is voor tintelend spannende dingen.
Op het podium staan klaar: links een zwarte vleugelpiano. Daarnaast een stoel voor Reinhard Vanbergen. Daarachter verstopt: alles wat Matt Eccles nodig heeft om de zaal van wat rechtgeaard gedrum te voorzien. Naast hem is plaats voor Niek Meul met zijn gitaar, op een steenworpje van een spinet (een kleine versie van een klavecimbel) die de halve cirkel op het podium afsluit. Verdoken achter Matt zien we nog net een glimp van een stoel voor een cello en Niek heeft drie violen in zijn kielzog. De bijbehorende muzikanten voor die strijkinstrumenten blijken op het einde van de avond dienst te hebben bewezen als heel bevlogen huurlingen voor het leger Das Pop.
Het concept van A Lovely Evening is als volgt: Das Pop speelt uitgepuurde, intiemere, verwrongen, vrolijkere, droevigere, versnelde of anders gekruide versies van hun eigen nummers en ook een aantal eigen pareltjes die in de kast zijn blijven liggen omdat ze geschreven werden als soundtrack voor een film of een toneelstuk. Een van de enige nummers dat een beschermhoesje omkreeg toen de veranderspreuk werd losgelaten door het viertal, is het op zich al wondermooie “Flowers in the Dirt”… waarvan de zanger de ontstaansgeschiedenis schetst. Dat gebeurt niet tussen de bedrijven door, in stilte, met een spot gericht op een staande micro. Nee, bij Das Pop kan een outro perfect dienen als soundtrack voor een verhaaltje. De kapitein bestuurt de piano met zijn vingers terwijl hij een praatje slaat met de zaal.
Bent van Looy heeft leraars-DNA, of toch in ieder geval een natuurlijke aanleg voor het vertellen van verhaaltjes, en krijgt het publiek onmiddellijk op zijn hand. Grapjes leiden tot echt spontaan gelach, van diepbulderend mannengebrom tot vrouwengegiechel, een beetje zelfspot wordt voelbaar met een liefdevolle deken opgevangen, en bij het aanvangen van een liedje waait hier en daar een ingehouden zucht door de zaal. Applaus laat steeds even op zich wachten en implodeert dan. Applaus kan ooit beleefde ruilhandel zijn en klinkt dan redelijk netjes en strak. Deze ontploffende, nagolvende, paddenstoelenwolk van applaus hoor je niet zo vaak. Dat is de mooiste soort.
Verdwaalde noten, misplaatst uitgerekte jamsessies, verspillen van intieme momenten door stil te vallen tussen nummers of een verkeerde volgorde van liedjes, dat moet je allemaal niet zoeken bij Das Pop. Nooit eigenlijk. Deze band heeft de beste timing van de hele wereld, waardoor de magie het podium nooit verlaat. Bij hen weet je op voorhand dat het niveau meesterlijk zal zijn. Maar daar blijft het niet bij. Het is extra bijzonder als nummers die op zich al prachtig zijn een andere draai krijgen. Voor sommige nummers is het al draai drie of vier: de albumversie, een explosieve salsaversie in de zomer, een uitgeklede pianoversie. Het kan een kleine ingreep zijn waardoor het karakter soms helemaal verandert. Het is één ding om prachtige liedjes te maken, die bijna niet gecoverd worden omdat ze moeilijk te evenaren zijn. Het is nog iets anders om vervolgens je eigen pareltjes anders te stylen: ze zo mogelijk nog mooier, of er naargelang de mood van het seizoen even een veertje van te maken. Dat is echt wonderlijk. Het is een kunst die de heren van Soulwax ook verstaan. Een kunst van wereldklasse.
Das Pop heeft alles op zolder nu; elektronica, strijkers, geniale wendingen met tegendraadse ritmes, veel tedere slaapliedjes in de vroegste platen, liedjes overlopend van levensvreugde en adrenaline, opzwepende testosteronbommen, romantische liefdesverklaringen achter de piano… En als de eerste versies van nummers niet het hele popgamma coverden, dan is dat met alle variaties erna, tijdens, ondertussen, zeker het geval.
An Even Lovelier Evening was net zo mooi als de affiche beloofde. Het aller-, allermooiste was een hartverscheurende versie van “The Love Program” met strijkers die tegendraads tegen de wereld zwiepten als geknakte wilgentakken, alsof ze door de mangel werden gehaald. Toen de hele zaal werd gevraagd om mee te zingen op de outro, en dat ook onmiddellijk deed, werd duidelijk dat Coldplay vroeger misschien wel goed naar Das Pop heeft geluisterd. En dat was maar een voorbeeldje, niet minder dan een van de bisnummers, na een avond in een zaal vol betoverde mensen. Een avond die heel lovely was en voorbijvloog. Zoals alle echt goede dingen.
