Er worden veel te veel dvd’s uitgebracht, tegenwoordig. Dat is niet nodig. Slechts zelden vatten die concertopnames een groep immers op een cruciaal, vermeldenswaardig punt. Live At Rockpalast 1990 doet dat gelukkig wel met Einstürzende Neubauten; ergens halfweg tussen de industriële chaos die was, en het gestileerd lawaai dat zou komen.
1990 was een belangrijk jaar voor de groep rond Blixa Bargeld. Na tien jaar en vijf platen had Einstürzende Neubauten het vroege mokeren en hameren op bizarre instrumenten — ooit een noodzaak omdat de groep zich geen echte instrumenten kon veroorloven — langzaam laten evolueren naar een industrieel geluid dat zich wel in songstructuren liet dwingen. Platen Halber Mensch (1986) en Haus der Lüge (1989) waren al meer behapbaar voor iets dat vanuit hun marginale positie als een groter publiek kon worden beschouwd.
Tegen 1990 was de transformatie die enkele jaren later zou culmineren in het meer ingetogen en subtiele Tabula Rasa bijna compleet. Blixa Bargeld droeg op het podium niet langer het rafelige uniform van de punkbeweging, maar presenteerde zich netjes in pak: der tod was dan misschien “ein dandy”, hij niet minder.
Dat is ongeveer het moment waarop in de Philipshalle in Düsseldorf de rode opnamelichtjes gaan branden. Bargeld stapt het podium op, poneert een indringend: “Meint ihr nicht”, als start van “Prolog” en laat een helse orkaan aan lawaai ontbranden. Neubauten is woordkunst en bouwvakkerssymfonie in één verwrongen installatie. Al is “Feurio” er meteen na dreunende death disco; het meest dansbare dat de groep in ondertussen meer dan dertig jaar heeft voortgebracht.
Elke ietwat commercieel ingestelde band houdt zo’n nummer tot het laatst; het bisnummer dat alles doet kolken. Hier is het niet meer dan een vroeg dwaalspoor. Even “hé, die vallen best mee”, vooraleer op het echte werk over te schakelen. Voor “Der Tod Ist Ein Dandy” schuurt metaal over metaal; een stofstorm dissonanten. Het is echter een losgeslagen “Yu Gung” dat een echt vroeg hoogtepunt is; frontale aanval middels percussie, trampolinebas en gerichte cirkelzaaggitaren. Het scheurt, duwt en stampt, ontaardt uiteindelijk in pure chaos. En dan één rockakkoord; alsof de groep héél even conventioneel wil doen.
Wat daarna volgt heeft minder met sturm und drang te maken, maar lijkt net een oefening in intomen. Ja, ook voor “Zerstörte Zelle” wordt lawaai gemaakt met een winkelkar, maar het lijkt vooral de bedoeling om dat te harnassen en zo conventioneel mogelijk te gaan gebruiken: wat de groep op Tabula Rasa meer zou gaan doen, en op Ende Neu perfectioneert.
Gaandeweg lijkt het meer en meer alsof Einstürzende Neubauten dat geweld vooral vroeg in de set wilde, omdat het alweer voorbij was. “Feurio” was geen nieuw begin als wat aparte danspunkband, maar een eindpunt. Bargeld con suis waren alweer een andere richting uit, en daarin zou niet iedereen volgen. Nog tijdens de opnames van Ende Neu zouden zowel bassist Mark Chung als percussionist F.M. Einheit de band verlaten. Hier is daar echter nog geen sprake van: dit is “de klassieke line-up” op het hoogtepunt van zijn kunnen.