De hoesfoto van haar laatste plaat The Haunted Man toonde Natasha Khan naakter dan ooit. Om die live voor te stellen gooide ze ook op het podium alle pluimen en dromenvangers overboord en onthulde ze de guitige glimlach die daarachter schuilging. Met het lichtere materiaal van haar laatste langspeler als input, bouwde ze een eigenzinnig feestje om het einde van haar Europese tournee te vieren. Het was een ware eer en genoegen om daarbij aanwezig te mogen zijn.
Met The Haunted Man heeft Khan nog steeds een sterke maar wel haar minst coherente plaat tot dusver afgeleverd en met dergelijk patchwork van stijlen trok ze ook haar concert op gang. Khan zoog meteen alle aandacht naar zich toe in de opener “Lilies”, kaatste die als een energiebal terug de zaal in met publieksfavoriet “What’s A Girl To Do”, liet een bezwerende eclips over het feestgedruis neervallen in “Glass” en zette de voet dan stevig op de rem voor “Travelling Woman”. Stuk voor stuk imponerende versies van klassebakken maar de lijn was ver zoek. Even leek het alsof de extreem enthousiaste Khan in een extatische hypermodus haar publiek onmiddellijk wou platbombarderen met voor elk wat wils.
Na het openingsluik begon ze wel aan het grotere plaatje te denken en dreef ze de coherentie van de set op. Als de opening een woeste nacht uit was waarvan je je nog maar flarden kan herinneren, vormde een zaligmakende versie van “Ow Yeah” de zonsopgang van de volgende dag. Die startte ze met enkele zijdezachte popnummers van haar jongste album, om via een betoverend “Horses Of The Sun” de weg naar introspectie vrij te maken. Hét rustpunt in de set kwam er uiteraard met de fenomenale single “Laura” die, badend in ijzige spotlights, fragiliteit met dramatische grandeur liet paren.
Nadien kon Khan aan haar ware missie van de avond beginnen: het spreekwoordelijke dak van de AB krijgen. Ze warmde die op met een jolig “Priscilla” om te eindigen met bruisende versies van “Sleep Alone” en “Pearl’s Dream”, die versterkt door zware electronica zelfs de kilste winterdag hadden kunnen verhitten. Wat op plaat al aandachtstrekkers zijn, worden live energiebommen waarop Khan zich als een heidense kruisbestuiving van glamour girl en club kid volledig kan laten gaan.
Op een podium is Bat For Lashes toch nog steeds dat tikkeltje meer. Khans stem klinkt krachtiger — getuige het loepheldere hoogtewerk in “Glass — en de opgefriste arrangementen komen steviger en nog verrassender uit de hoek. Vooral het nieuwe materiaal gedijde daar uitermate goed bij. Een nummer als “A Wall” sloop in de huiskamer tot dusver onopgemerkt voorbij, maar wierp zich live op tot een waar volksfeest. Mocht iemand nog niet op de knieën zijn gegaan doorheen de set, dan had Khan als kers op de taart uiteraard nog een zwierig “Daniel” opgespaard, maar de balans was al vroeger dan dat opgemaakt: Bat For Lashes kwam, zag en overwon.
