Zet Tom McRae op een podium en zijn publiek knuffelt hem dood. Helaas weet hij die ijzersterke livereputatie al een tijdje niet meer te vertalen naar zijn studio-albums. Met From The Lowlandsgaat hij back to basics.
From The Lowlands is bedoeld als sluitstuk van een tweeluik, waarvan zijn vorige plaat The Alphabet of Hurricanes het eerste deel vormde. McRae’s platenmaatschappij was echter niet te vinden voor het dubbelaarconcept, waarop hij besloot om zijn nieuwe album dan maar in eigen beheer uit te brengen.
McRae’s muzikale carrière leest eigenlijk een beetje als een slechte roman. In 2000 bracht hij zijn titelloze debuut uit, een sobere plaat met gitzwarte teksten die op heel wat bijval kon rekenen onder gerenommeerde critici. Ook opvolger Just Like Blood was een succes en was bij momenten nóg straffer dan dat debuut. McRae’s broodje leek gebakken. En toch is hij er nooit in geslaagd om op te klimmen naar de hogere regionen van het singer-songwriterdom. Hij speelde voor uitverkochte zalen, maar werd slechts sporadisch op de radio gedraaid. Iets wat hij tijdens zijn optredens tot vervelens toe bleef herhalen. McRae is een meester in zelfspot, maar toch moet het hem geweldig hard steken dat, ondanks herhaaldelijke pogingen, de grote doorbraak er nooit is gekomen.
Na All Maps Welcome, zijn derde langspeler, ging het bergaf met McRae. Op King Of Cards ging hij de vrolijke toer op, wat in zijn geval simply not done is. Geen spoor meer van de venijnige en verbitterde man, welkom aan de lichtvoetigheid. En toen zorgde The Alphabet of Hurricanes opnieuw voor een sprankeltje hoop. Ook al kon de plaat niet van begin tot einde boeien, toch stond er genoeg interessants op om te concluderen dat de man het nog altijd in zich had.
McRae woont tegenwoordig ergens op het Engelse platteland, getuige de titel van zijn nieuwste, From The Lowlands . Met dat album onderneemt hij een puike poging om zichzelf heruit te vinden. Een stem, een gitaar en af en toe een strijker of piano. Meer heeft de man niet nodig om zijn punt te bewijzen. Hij ontdoet zijn nummers een voor een van alle overtollige laagjes tot enkel nog de essentie overblijft. En in al die eenvoud weerklinkt vaak de complexiteit. Vooral in zijn lyrics hoor je dat hij duidelijk nog niet aan kracht heeft ingeboet. In de song “From The Lowlands” leidt dat dan tot de gevatte observatie “In a flash of inspiration / you said of every living thing / we’re the first in all creation to live on the ground and sing.” In “All that’s gone”, een gezongen brief aan een verloren liefde, is hij dan weer zijn cynische zelve: “I apologize for not dying young or opening up a vein.”
Soberheid is waar het het volledige album lang om draait. “Ship of Blue and Green” is McRae op zijn best. De akoestische piano als boodschapper van mistroostigheid met McRae’s immer breekbare stem erboven. Ontroerend mooi. Ook “Lately’s All I Know” baadt in diezelfde donkere sfeer. In “Belly Of A Whale” mag de uiterst typerende cello de hoofdrol nog eens opeisen. Net op tijd, want geen McRae-album zonder cello!
Helaas weet Tom McRae ook deze keer weer niet helemaal te bekoren. Daarom staan er te veel zwakke nummers op From The Lowlands . Tenenkrullend is “Nothing on The Dry Land”, waarin McRae het schaamteloos op een bleiren zet. Met “Fuck You, Prometheus” doet hij van “vrolijke, vrolijke vrienden” en gaat hij volledig de mist in. Om nog maar te zwijgen over het misbaksel van een cover van The Beach Boys’ “Sloop John B”.
McRae probeert zijn vel nog te redden met het sublieme “The Alphabet of Hurricanes”, maar helaas was het kalf toen al verdronken. Toch blijft hij een straffe songsmid, die van cynisme zijn handelsmerk heeft gemaakt. Dat staat meer dan eens in schril contrast met hoe hij het allemaal brengt. Hij zingt als een engel, maar vloekt als de duivel. Op From The Lowlands gebeurt dat jammer genoeg veel te weinig om van een goede plaat te kunnen spreken.
From The Lowlands is te koop via Tom McRae’s website
