Daughter :: 8 november 2012, Botanique

Met slechts 2 EP’s onder de arm slaagde de driekoppige formatie Daughter erin de Witloofbar van de Botanique enkele weken op voorhand uit te verkopen. Omdat de mooie stem en ditto folksongs van de Londense Elena Tonra bewegen. En omdat hun optreden op de laatste editie van Pukkelpop in goede aarde is gevallen.

Ze leek dan ook al iets minder zenuwachtig dan in Kiewit, al kan het bescheidener podium er iets mee te maken hebben. Tonra zelf stak zich een beetje weg achter haar haren en leek wel een versie van Karen O waar je moeder geen schrik van zou hebben. Ze liet het woord veel meer aan bassist en gitarist Igor Haefeli, die een Zwitser bleek te zijn en zijn beste grap over België bovenhaalde bij een gitaarprobleempje van zijn zangeres.

Erg lang kon hun eerste Belgische optreden als headliner uiteraard niet duren want veel meer dan de tien songs die ze brachten, hebben ze wellicht niet. Het is dan ook jammer dat de eerste twee nummers, “Run” en het straffe “Landfill”, wat de mist in gingen door een ongelukkige geluidsmix, waarbij het gewelfde plafond van de ondergrondse Botanique niet het juiste effect had op de elektrische gitaar van Tonra.

Vanaf “Love” kwam de band wel volledig tot zijn recht. Haefeli zorgde voor een erg sfeervol nummer met Sigur Ròs-achtige sounds via strijkstok op gitaar. De sound werd plots bevreemdend, terwijl Tonra zong over een oude liefde die elders beter dacht gevonden te hebben. Voor het daarop volgende “Candles” haalde de Londense dan weer voor het eerst haar akoestische gitaar boven, waarbij het einde tot haar grote appreciatie door de voorste regionen van het publiek werd meegezongen.

Herkenningsapplaus kwam er voor het sterke “Youth”, met zijn opvallende, heerlijk melancholische gitaarlijn. Het vormde het hoogtepunt van deze set samen met het verstillende “The Woods”, solo gebracht door een akoestische Tonra, met kippenvel tot gevolg. Het was het ideale moment om een aantal nieuwe songs op het Brusselse publiek los te laten, waaronder eentje over het einde van de wereld — waarbij we het lachje erbij kregen — en een livepremière waarin een ademfout van Elena Tonra het geheel alleen maar sympathieker maakte. Opvallend waren alleszins de steeds donkere lyrics, vol verwijzingen naar dood en verval. Tonra heeft blijkbaar al wat meegemaakt of ze heeft een donkere fantasie. Een tekstanalyse dringt zich op.

Voor een dankbare Witloofbar bewees Elena Tonra dat ze met haar Daughter wel eens een van de folkhypes van 2013 kan worden. Tot hun volgende komst naar ons land, die ze uiteraard beloofden, is het hoopvol uitkijken naar het eerste full album dat er begin volgend jaar zal komen. Hou het in de gaten!

Beeld:
Bart Werbrouck

aanraders

verwant

Eindejaarslijstje 2023 van Matthieu Van Steenkiste

Afgaand op wat hieronder staat was 2023 vooral wat...

Daughter :: Stereo Mind Game

Het is ongeveer dag op dag 4 jaar geleden...

Daughter :: Be On Your Way

Holy shit, is dat echt al zeven jaar dat...

enola’s vijftig beste platen van de jaren ’10

Dit is het allerbeste wat het decennium heeft voortgebracht. Video...

Ex:Re :: 6 april 2019, Botanique

Vanavond brengt Elena Tonra ons haar uitgekotste hart. En...

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in