De Witloofbar was zaterdagavond aan de jonkies: twee bands met slechts een handvol nummers op zak mochten komen tonen wat ze waard zijn, en deden dat ergens tussen niet onaardig en verbazingwekkend straf.
“New noise from Liverpool”, zo noemt Death At Sea zichzelf. Helemaal waar is dat niet: het rammelende, wat gruizige geluid dat de band vanavond neerzet, komt niet bepaald van nergens. Pretentieloze songs als “Selfless” — met zijn slepende “You’re bringing me down”-refrein — en “Bubble” slingeren je in een rotvaart terug richting jaren negentig, om ergens tussen Pavement, The Lemonheads en zelfs Weezer te belanden.
Dat deze jongens, met hun opgerolde jeansbroeken, witte sokken en versleten All Stars, toen nog in luiers en kruippakjes rondliepen, mag geen bezwaar zijn: hun springerige branie is erg charmant, en de manier waarop ze tijdens toekomstig anthem “Drag” (“When he’s with her / She bleeds glitter”, er zijn al pubermeisjes voor minder van hun stokje gegaan) hun instrumenten te lijf gaan, geeft op zijn minst blijk van veel goesting. Aan de songs is nog wat werk, maar voor een band die nog maar een maand of negen meegaat en nog niet meer dan een dubbelsingle uitbracht, is dit geen slecht begin.
Ook nieuw, maar al wat meer geroutineerd (hoewel: vermiste gitaren bij het begin van een set, het overkomt waarschijnlijk niet iedereen), zijn de drie gezusters Haim. Nauwelijks twintig jaar oud, hebben ze er al een stevig muzikaal verleden op zitten, met dank aan hun ouders die hen op sleeptouw namen in de coverband Rockinhaim. Ondertussen doen de meisjes het al even zonder mama en papa — en maar goed ook, we weten niet of de onbehouwen praat van oudste zus Este (“Yeah! Let’s make it cheat-on-your-girlfriend-Saturday!”) en de bijzonder sexy attitude van de tussen haar tanden grommende, jankende maar net zo goed zalvende Danielle (de middelste) nog voor hun ogen bestemd zouden zijn.
Op EP Forever lijken de drie meisjes immers nog lieverdjes, met hun zoetgevooisde songs die verwoed proberen om poppy folk en r&b te combineren, maar dat zal vanavond slechts schijn blijken. Opener “Better Off” haalt in de strofes nog even die r&b-invloeden boven, met het soort samenzang waar ook Dirty Projectors een patent op heeft, maar vanaf het refrein mogen de gitaren ronken en wordt er met z’n drieën stevig gedrumd (er zit ook een échte drummer op het podium, maar die wordt door de zussen nogal sterk naar de achtergrond geduwd). Dit zijn bepaald geen doetjes: er worden al eens Fleetwood Mac-referenties bovengehaald om hun songs te omschrijven, maar wanneer ze in “Oh Well” die band ook effectief coveren, neigt het bluesy resultaat meer naar seventiesrock à la Led Zeppelin. Met de ogen dicht zouden dit langharige, baardige mannen kunnen zijn, ware het niet voor jongste zusje Alana, die de lyrics (“Don’t ask me what I think of you/I might not give the answer that you want me to”) de zaal in spuwt .
Haim is echter niet voor één gat te vangen: “The Wire” is onweerstaanbare eighties pop, net als het vrolijke “Forever” met zijn heerlijk jengelende gitaartje. In het splinternieuwe “Don’t Save Me” (“I’m so nervous, but we had to play it live eventually”, aldus Danielle) duiken de Fleetwood Mac-invloeden weer op, vermengd met glasheldere samenzang in de beste meidengroepentraditie. Groot verschil met die girl groups is dat Haim ook echt drie straffe muzikanten telt, die weten hoe een goed nummer in elkaar zit. Beste bewijs: “Go Slow”, dat op plaat af en toe wat hapert, met al die verschillende zangstijlen en ritmes, maar dat live door synths en gitaar vooruit gestuwd wordt, waardoor alle elementen alsnog perfect samenvloeien.
Om nu al van een hype te mogen spreken, was de Witloofbar misschien nog net iets te leeg, maar voor één keer willen we maar wat graag de trendwatcher uithangen: het eerste album van Haim verschijnt vermoedelijk in mei, en als dit optreden een beetje representatief was, dan zullen deze meisjes volgend jaar nog heel wat potten breken.
