Op papier zag het er geweldig uit, de affiche voor 007 in Concert, en toegegeven, het wàs een origineel idee van het Filmfestival Gent om naar aanleiding van de 50ste verjaardag van Dr. No een concert te organiseren waarin BV’s hun interpretatie brachten van bekende Bondsongs. Maar niet alle artiesten konden imponeren. Sommigen waren zelfs compleet gemiscast.
Nu is het natuurlijk een loodzware opdracht om de originele Bondsongs — momentopnames uit lang vervlogen tijden ingezongen door iconische performers — eer aan te doen of zelfs te doen vergeten. En toch lukte het bij sommige artiesten, waarbij het onbetwiste hoogtepunt van de avond kwam van het Leuvense toptalent Lola (Laura Groeseneken), die een briljante versie van “Tomorrow Never Dies” ten gehore bracht. Nog geen minuut ver of Sheryl Crow was helemaal vergeten. Alsof Groeseneken het nummer een dag eerder zelf had geschreven en ze het publiek liet kennismaken met haar persoonlijke kwelduivels. Kippenvel!
Ook fijn was de interpretatie van “Die Another Day” door Leki (en Styrofoam), ritmisch ingeleid door handengeklap van het Brussels Philharmonic & Electric Band. Frisser, energieker en spannender kan het sowieso al sterke origineel nauwelijks klinken. Mission accomplished!
Wie onthouden we nog? Een theatrale Zap Mama-frontvrouw Marie Daulne, die helemaal opging in haar over the top-versie van “Diamonds Are Forever”. Ook de intimistische benadering van “Nobody Does It Better” (naar onze mening de allerbeste Bondsong ever), dat door de Gentse zangeres Renée opgedragen werd aan de recentelijk overleden componist Marvin Hamlisch, was prachtig. Menig Bondfanaat kreeg even de krop in de keel.
Het pas vernieuwde dak van het Kuipke ging er een laatste keer af tijdens “Goldeneye”, in de originele versie ingezongen door Tina Turner, voor de gelegenheid gebracht door Natalia. Voor alle duidelijkheid: ondergetekende is geen grote fan van ons Vlaamse brulwonder, maar je mag de waarheid geen geweld aandoen: “Goldeneye” heeft een zangeres nodig die veel decibels aankan, de Kempense was dus perfect gecast.
Helemaal anders was dat met Koen Wauters, wiens archetypische stem geen klein beetje vloekte bij het machtige “Another Way To Die” van Jack White en Alicia Keys. Een beetje alsof je “Enter Sandman” van Metallica zou laten zingen door Willy Sommers. Aanvankelijk schoten we nog in een lachbui, maar een wereldsong zo horen verkrachten, was eerder om bij te huilen.
Lady Linn paste met haar goudkleurige “Goldfinger”-jurk wél in het Bond-universum, maar haar versie van de gelijknamige titeltrack kon niet echt overtuigen. Goed gezongen, dat wel, maar het tempo lag te hoog en haar stem klonk te proper en te afgeborsteld voor dit liedje. Geef ons maar het rauwe origineel door Shirley Bassey. Wie helemaal de mist in gingen tijdens 007 in Concert, waren Johannes & Wolf van The Van Jets. Hun versie van “The World Is Not Enough” miste bezieling, was alles behalve toonvast, en hun stem kwam nauwelijks boven het orkest uit. Een gemiste kans.
Tot slot willen we nog een pluim geven aan het Brussels Philharmonic (& Electric Band) onder leiding van Dirk Brossé, die de bombastische en krachtige muziek van James Bond volledig tot haar recht deed komen. Fijn om te zien hoe Brossé zich amuseerde tijdens het concert, de brede glimlach op de lippen. Het moet niet altijd het zwaardere werk zijn, zag je hem bijna denken.
Vreemd wel dat er donderdagavond zo weinig volk was komen opdagen. Met bijna twintig van Vlaanderens bekendste artiesten op de affiche zou je een stormloop mogen verwachten, maar niets was minder waar. Zelfs op het middenplein, waar genodigden en sponsors in avondkledij een plaatsje kregen, waren er gaten te bespeuren. Jammer, want initiatieven zoals deze kunnen alleen maar aangemoedigd worden.
