Ze komt uit Canada, speelt accordeon en klinkt als een kruising tussen Neeka, An Pierlé en een minder geschifte en onverstaanbare Björk. Bij deze hebben we Wendy McNeill een beetje omschreven. Een beetje, want de zangeres is zoveel meer, maar wordt nogal vaak versleten voor een flauw afkooksel van Joni Mitchel, Kate Bush en andere pop- en folkfeeën. De vergelijkingen helemaal overboord gooien, is ook niet nodig, want het wordt bij het beluisteren van For The Wolf, A Good Meal al snel duidelijk dat McNeill ook in diezelfde vijver van introspectieve én maatschappijkritische observaties vist.
For The Wolf, A Good Meal is McNeills vijfde album en zet de toon van het vier jaar eerder verschenen Dreamers Guide To Hardcore Living verder. Rustige vaudevillemuziek en McNeill die er met haar herkenbare stem overheen vertelt. Ze lijkt nog wat schuchter te aarzelen bij “Our Time”, waardoor de aanvang eerder een wiegeliedje lijkt, maar schijn bedriegt en ze vliegt er op haar manier in voor “Animal”. Ze klinkt dreigend en speels en laat de instrumenten de sfeer domineren.
De cd is opgevat als een verhaal over afscheid nemen, hetzij in (allerlei) relaties, hetzij zeer letterlijk door te sterven. Vijf karakters worden ten tonele gevoerd (Krig, Elyse, Cora, Mary en Eddy). McNeill speelt alle rollen en laat de personages elk hun verhaal doen. Onder de meeste songtitels vinden we dan ook verduidelijkingen als “Eddy’s Farewell Song To Cora” terug, wat enigszins helpt om het verhaal te situeren, maar wat eigenlijk vooral helpt om het mysterie dat het verhaal blijkt te zijn te bewaren. En wanneer we het verhaal laten voor wat het is, komen er juweeltjes van nummers bovendrijven.
“Picking Up Pieces (Cora Leaving Krig)” is Heather Nova (die visvijver dus!) ten voete uit, maar Nova bereikt nooit de ingetogenheid die McNeill hier tentoonspreidt. De pijn die samengaat met het vertrekken, klinkt door in McNeill’s stem zonder ook maar één moment pathetisch te klinken. “Black/White” is heerlijke folkpop die zich rond een Balkanmelodie wentelt. Het roept herinneringen op aan het miskende album van Milla Jovovich’s The Divine Comedy uit 1994. “Grey Eyes (Cora About Elyse)” vertelt het verhaal van Elyse op haar sterfbed. Piano, gitaar, lichte drum en McNeills stem die haast praat in plaats van zingt, meer is er niet nodig om de situatie te evoceren én om een zeer intiem en emotioneel nummer te brengen. “Giver (Cora To All)” maakt echter meteen brandhout van de treursfeer die er heerste. Er wordt gedanst, gewiegd, gewalst en vrolijk gezongen. Een orgeltje zorgt voor een circussfeer en McNeill is gul met woorden en lettergrepen.
Deze vier nummers vormen zowat de ruggengraat van het album, iets waar de overige elf handig aan zijn opgehangen. Een verhaal waardig heeft de cd ook zeer mooie illustraties van Emma Hanquist meegekregen én een inventief design waarbij de cd als het ware naar buiten geduwd wordt wanneer je het hoesje opent. Deze cd zal McNeill echter geen wereldfaam brengen, maar dat lijkt ons ook niet nodig. Zelf acht ze het ook niet nodig, en het lijkt ons inderdaad het best om verder te vissen in de grote vijver waarover we het al hadden, maar de vis slechts aan enkelen te tonen.