’t Is weer voorbij, die mooie zomer :: De festivalmomenten van 2012

De nachten zijn weer lang, de stapels werk rijzen weer op, en het schooljaar is opnieuw begonnen. Die lange, soms hete festivalzomer is alweer een eind geleden en kwam dit weekend definitief aan zijn einde met Leffingeleuren. Wij blikken nog één keer terug op dé momenten van de festivalzomer van 2012.

PINKPOP: Bruce Springsteen :: “I’m On Fire”

Plots voelen we een kleine hartverzakking, worden de ooghoeken nat en staan we melig glimlachend naar het podium te kijken. En dat dus, omdat Nils Lofgren “I’m On Fire” inzet: een onverwacht en bloedmooi rustpunt na een niets ontziend half uur concert waarin we al een hoogtepunt of vijf noteerden. Het moment waarop we onvoorwaardelijk verliefd worden op Bruce Springsteen, en de man en zijn E Street Band er nog een familiepak memorabele momenten bij zwieren (“The River”!, “Born in the USA”!, “the Rising”!, “Born to run!”, de stilte in “Tenth Avenue Freeze-Out”), we de hele rit naar huis niet kunnen zwijgen over hoe fantastisch het was en we elke week even checken of er geen nieuw Springsteen-concert in de buurt gepland staat. Het is echter het ingetogen meegezongen “I’m on Fire” dat het meest onverwacht doel treft. Met de ondergaande zon op de achtergrond, kunnen ook wij plots toonvast “oh-oh-oh I’m on fire” zingen (maar ook enkel toen) en weten we dat rest van de festivalzomer eigenlijk al met forfaitcijfers verloren heeft.

WERCHTER: Lana Del Rey :: “Videogames”

Geef toe: we stonden er allemaal een beetje met gemengde gevoelens. Tuurlijk vonden we “Videogames” een schoon nummer, maar erg veel goeie geruchten over de optredens van Lana Del Rey hadden we nu ook weer niet gehoord. Bijna dringt de vraag “We staan hier toch niet uit leedvermaak?”, zich op, maar dat duurt nauwelijks een half nummer. Tegen dan weten we: ze zingt ok, de inkleuring met die strijkers werkt. “Born To Die” is het opmaatje dat het concert al een eerste keer doet openbloeien en dan mag de hit van stal. Een volledige tent valt meteen in en wat volgt is een festivalmoment zoals we er maar weinig meemaken. Met bijna religieuze toewijding zingen een kleine 10.000 mensen woord voor woord mee: “Heaven is a place on earth with you”. Drie minuten lang geloven we het ook. Onvergetelijk.

GENT JAZZ: Antony And The Johnsons And The Metropole Orchestra :: “Smijt maar met dat voedsel”

Rond concerten van Antony And The Johnsons zijn de verwachtingen altijd hooggespannen. De tragiek die zanger Antony Hegarty oproept met zijn unieke stemgeluid is doorspekt van malheur en innerlijke kwelling, en zijn unieke lichamelijke verschijning, zwevend tussen frontman en vrouw, maakt het plaatje van geniale muzikale weirdo compleet. In de studio kan Hegarty zijn introverte ziel tentoonspreiden, maar zou hij kunnen omgaan met een live-publiek? Op Gent Jazz verrast en charmeert Antony nog het meest met zijn podiumprésence. Als een volleerde diva (met het nodige gevoel voor zelfspot) overtreft hij moeiteloos alle muzikale voorspellingen. Hoogtepunt in deze onemanshow: Na alweer een daverend applaus daagde Hegarty, de loftuitingen zat, de festivalgangers uit om hem uit te jouwen en met voedsel te bekogelen. Om daarna de zaal met een emotionele uppercut van jewelste wederom volledig stil te krijgen.

DOUR: The Skatalites :: “My Boy Lollipop”

Natuurlijk was het concert van The Skatalites niet het beste van de hele zomer, waarschijnlijk zelfs niet het beste van Dour, maar dat geeft niet, een topconcert is daarom nog geen topfestivalmoment. The Skatalites heeft de programmering aan zijn kant: het is zondag, rond een uur of acht, het festival zal niet meer zo lang duren, iedereen heeft natte voeten en modder tot aan de kuiten, de Dance Hall is al enkele keren onder water gelopen waardoor de vloer drijft en hobbelt, en dan is daar die vrolijkheid van die oude Ska-man en zijn jonge begeleidingsband. Halverwege het concert wordt Doreen Shaffer, de zwarte mama die al sinds de jaren zestig met The Skatalites meereist, op het podium gehaald. Haar versies van “My Boy Lollipop” en “Simmer Down” zijn zo ontwapenend, zo zonnig, dat een hele tent op slag vergeet hoe zwaar de aan schoenen en lijven vastgekoekte modder ondertussen weegt. Het moet zijn dat wij melig worden van vier dagen ploeteren, maar het plotse samenhorigheidsgevoel (“zo’n beetje regen krijgt ons niet klein”) dat tussen dit dansende publiek hangt, is van het schoonste dat we deze zomer zagen.

BLUES PEER: Walton Loomis :: “Solootje”

Van buitengewone gitaristen gaan er doorgaans twaalf in een dozijn. Leuke technische vondsten wisselen zich af met matige nummers. Wat Hamilton Loomis, een Texaanse snotneus met een overdreven talent voor snarengetokkel, van zijn medestanders onderscheidt, is een stevige portie enthousiasme en wat lef. Hoewel hij volgens sommigen in de categorie van “veel lawaai, weinig diepgang” thuishoort, zorgt hij op Blues Peer toch voor verbazing door zittend op de schouders van een security guard een gitaarsolo te brengen. Vanaf 4’30” zie je hem het podium afspringen om vervolgens minutenlang met spreekwoordelijk gemak wat bluesy toonladders af te ratelen zonder z’n balans te verliezen. Straffe stoot, van die Amerikaanse bengel.

PUKKELPOP: Grandaddy :: “He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot”

Pukkelpop, vrijdag, vooravond. Grandaddy heeft net een grandioze nostalgieshow achter de rug. De Marquee staat afgeladen vol, en vooraan hebben de fans de betere songs uit de gouden Grandaddy-tijden al springend en dansend meegezongen. Jason Lytle leek even te overleggen of er nog tijd was. “Ze kunnen het niet meer spelen. Het nummer duurt te lang,” melden we onze buurman licht ontgoocheld. Waarna dan toch die vervormde synthesizer begint en Lytle “Adrift again 2000 man” zong. De reactie van het publiek is overweldigend. Mensen nemen elkaar vast en genieten glimlachend van dit negen minuten durend pareltje. Het “are you ready”-moment wordt niet door Lytle maar door Pukkelpop zelf beantwoord. Met vuist in de lucht, dat spreekt.

YELLOWSTOCK: My Sleeping Karma :: openingsnoten

Wanneer het Yellowstockpubliek, compleet versmoord door de indoor set van Bong, het grasveldje voor JC De Bogaard opkomt om zich te laven aan de opwekkende muziek van My Sleeping Karma staat slechts een leeg podium op hen te wachten. De band heeft immers flink wat vertraging opgelopen. Net wanneer het ongemakkelijk schuifelen de avondlijke krekels dreigt te overstemmen horen we achter het podium een haastig busje A-team’s gewijs arriveren. Ongeveer een kwartier later staat het Duitse viertal spelensklaar op het podium. Vanaf het eerste akkoord gaat een siddering door het publiek. De spanning, opgebouwd tijdens een bloedhete dag propvol muziek en een onverwachte dip in de festival flow, verdwijnt in de Kempische lucht tijdens een knetterende ontlading. Die vonkt ruim een uur lang na want de band speelt magistraal. Die avond leek het alsof de spirituele thuis van MSK in Geel ligt en niet in het verre Oosten.

recent

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

verwant

Zimmerman

17 maart 2024Rotown, Rotterdam

Zondagavond spelen Ivy Falls en Zimmerman in Rotown in...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

The Smile

15 maart 2024Vorst Nationaal, Brussel

Er zit een goeroe verborgen diep in Thom Yorke....

Benni :: Make Me Blind

Vanuit het land van de eeuwige herfst bracht de...

Miek Zwamborn :: Onderling – Langs de kustlijn van Mull

Hoe maak je als auteur het landschap tot hoofdpersonage...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in